Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bełchatowie

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 03 października 2019 r. sierż. sztab. T. G. wraz z post. M. O. w ramach służby dokonywali statystycznej kontroli prędkości w miejscowości D., gmina S. na wysokości posesji nr (...).

dowód: zeznania świadka T. G. k. 12 - 13, 43, zeznania M. O. k. 14 - 15, 42, notatka urzędowa k. 5.

Około godziny 07:15 funkcjonariusz T. G. przy pomocy urządzenia (...) (...) o nr (...) dokonał pomiaru prędkości samochodu marki P. o nr rej. (...). Postępował zgodnie z instrukcją obsługi pomiaru prędkości pojazdu. Zgodnie z pomiarem pojazd ten poruszał się z prędkością 84 km/h w terenie zabudowanym, gdzie obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h. W trakcie dokonywania pomiaru na drodze nie było innego pojazdu. Poza tym było jasno, a warunki pogodowe były dobre. Pomiar był dokonywany z odległości 120,6 metra. Funkcjonariusz odbył niezbędne szkolenie w zakresie wykonywanych czynności związanych z dokonywaniem pomiarów prędkości. Nie dokonywał pomiaru zza drzewa, czy też krzaków, ponieważ nie byłoby to możliwe. W takiej sytuacji na urządzeniu zapala się kontrolka wskazująca na błąd pomiaru z powodu przecięcia wiązki promienia laserowego przez przeszkodę.

dowód: zeznania świadka T. G. k. 12 - 13, 43, zeznania M. O. k. 14 - 15, 42, notatka urzędowa k. 5, świadectwo legalizacji ponownej k. 8

Funkcjonariusze zatrzymali wyżej wymieniony pojazd, informując kierującego o powodzie kontroli. Kierującym okazał się być R. K.. Za popełnione wykroczenie zaproponowano obwinionemu mandat karny kredytowany w wysokości 200 zł. Obwiniony zaprzeczał, aby jechał tak szybko. Poinformowano go o możliwości odmowy przyjęcia mandatu, z czego R. K. skorzystał.

dowód: zeznania świadka T. G. k. 12 - 13, 43, zeznania M. O. k. 14 - 15, 42, notatka urzędowa k. 5.

R. K. posiada wpisy w (...) o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Ostatni pochodzi z dnia 07 stycznia 2019 roku i dotyczy przekroczenia prędkości od 21 do 30 km/h w miejscowości D.. Z ośmiu wpisów pięć dotyczy przekroczenia prędkości.

dowód: informacja o wpisach k. 16.

R. K. ma (...)lata. Posiada wykształcenie (...). Zatrudniony jest w (...) (...)”, jako (...)w B. z wynagrodzeniem około(...). złotych netto miesięcznie. Jest żonaty. Ma jedno dorosłe dziecko.

dowód: oświadczenie obwinionego k. 40 – 41.

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że zdaje sobie sprawę, iż w tym miejscu obowiązuje ograniczenie prędkości i często stoją tam policjanci, dlatego jeździ zgodnie z przepisami. Poza tym obwiniony podnosił, iż radiowóz był ukryty za wysokimi budynkami i drzewami. Pomiar był wykonany nieprawidłowo, gdyż dokonywano go przez krzaki. Była szarówka. Nie było przejrzyste powietrze. Poza nim na drodze przejeżdżały inne samochody. W radiowozie nie były włączone światła.

dowód: wyjaśnienia obwinionego R. K. k. 41.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Ustaleń faktycznych w sprawie Sąd dokonał zgodnie z zeznaniami funkcjonariuszy T. G. i M. O.. Sąd dał wiarę zeznaniom wyżej wymienionych świadków bowiem są jasne i wzajemnie się uzupełniają.

W świetle zgromadzonych i przeprowadzonych dowodów przyjąć należało, iż pomiar prędkości pojazdu obwinionego przy użyciu laserowego miernika wykonany był przez T. G. prawidłowo. Przeprowadzony został bowiem przy użyciu przyrządu, który posiadał ważne świadectwo legalizacji oraz przez funkcjonariusza, który odbył odpowiednie przeszkolenie i nie miał żadnych wątpliwości odnośnie poprawności wymienionej czynności. Poza tym, pojazd obwinionego był wówczas pierwszym i jedynym pojazdem, który poruszał się tą drogą. Jeśli punkt celowniczy „zsunie się” z celu, wówczas przyrząd nie wykonuje pomiaru co komunikuje odpowiednio. Wykluczyć zatem należało, aby zmierzona prędkość dotyczyła innego auta niż pojazd obwinionego. Podnoszona przez obwinionego okoliczność dokonywania pomiaru zza krzaków nie znajduje uzasadnienia, bowiem w takiej sytuacji laser nie wykonałby pomiaru i zapaliłaby się kontrolka sygnalizująca błąd. Funkcjonariusz dokonujący pomiaru był widoczny, co do radiowozu na mocy obecnie obowiązujących przepisów nie ma takich wymagań.

W związku z tym, w ocenie Sądu depozycje świadka T. G., iż pomiaru dokonano w sposób należyty są logiczne oraz przekonujące i brak jest podstaw do tego, aby podzielić zarzuty podnoszone przez obwinionego. Poza tym, funkcjonariusze Policji są osobami obcymi dla obwinionego i nie mieli jakiegokolwiek interesu w złożeniu relacji obciążającej R. K..

Wyjaśnienia obwinionego wobec powyższego nie zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności. Stanowią one przyjętą przez niego linię obrony. Obwiniony w celu uniknięcia odpowiedzialności próbował wszelkimi sposobami podważyć czynności policjantów oraz zdyskredytować ich działania.

Mając na względzie dokonaną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne Sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu.

Opisane zachowanie obwinionego wypełniało dyspozycję wykroczenia określonego w art. 92a kw. Na odcinku drogi po którym poruszał się obwiniony obowiązywało bowiem ograniczenie prędkości do 50km/h z uwagi na to, iż był to teren zabudowany. W związku z tym, R. K., poruszając się z prędkością 84km/h niewątpliwie nie zastosował się do obowiązującego w tym miejscu ograniczenia, a jego zachowanie wyczerpało dyspozycję wykroczenia z art. 92a kw penalizującego nie stosowanie się przez prowadzącego pojazd do ograniczenia prędkości określonego między znakiem drogowym.

W przekonaniu Sądu wymierzona obwinionemu na podstawie art. 92a kw grzywna w wysokości 400 złotych odpowiada przede wszystkim stopniowi społecznej szkodliwości czynu R. K.. Ponadto, pozwala na osiągnięcie zapobiegawczych i wychowawczych celów kary w stosunku do obwinionego, a także czyni zadość potrzebie społecznego oddziaływania. W środkach masowego przekazu nagłaśniane są sytuacje związane z nagminnym przekraczaniem prędkości przez kierujących pojazdami. Nie rzadko w wyniku popełnienia tego wykroczenia dochodzi do kolizji, wypadków drogowych czy też potrąceń pieszych. Zdaniem Sądu w społecznym przekonaniu musi przestać funkcjonować pogląd, iż przekraczanie dozwolonej prędkości jest wykroczeniem drogowym mniejszej wagi. Jak da się bowiem zaobserwować większość wypadków drogowych ma swoje podłoże właśnie w nadmiernej prędkości.

Obwiniony figuruje w informacji o wpisach do ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Pięć z ośmiu wpisów dotyczy przekroczenia przez niego dozwolonej prędkości w tym ostatnie z dnia 07 stycznia 2019 r. Obwiniony przekroczył wówczas prędkość również w miejscowości D..

W związku z tym, mając na uwadze dyspozycję art. 33 § 2 kw uzasadniony jest wniosek, iż stopień społecznej szkodliwości wykroczenia obwinionego jest znaczny, a najlepiej odpowiada mu wyżej wymieniona kara grzywny, która i tak jest bardzo zbliżona do dolnej granicy ustawowego zagrożenia, choć ze względu na okoliczności wymaganym było, aby przekraczała ją w zauważalny sposób. Sąd zgodnie z dyspozycją art. 24 § 1 kw mógł wymierzyć za to wykroczenie grzywnę w wysokości od 20 do 5000 złotych

W oparciu o art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw oraz art. 616 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) oraz na podstawie art. 118 § 1- 4 kpw Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 40 zł. tytułem opłaty oraz 100 zł. tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania (por. § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia Dz. U. 2017 poz. 2467).