Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bełchatowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy w Bełchatowie, Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący Sędzia SR D. Smejda

Protokolant A. Pabiś

w obecności przedstawiciela KPP w B. – M. P., E. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 2 grudnia 2016 r., 12 stycznia 2017 r., 3 lutego 2017 r.

sprawy przeciwko D. Ł. , synowi S. i Z. z domu D., ur. (...) w B.,

obwinionemu o to, że:

w dniu 1 sierpnia 2016 roku o godzinie 11.40 na drodze publicznej w miejscowości Z., powiat (...), kierował samochodem marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i przekroczył dozwoloną prędkość jazdy w terenie zabudowanym o 42 km/h, jadąc z prędkością 92 km/h, tj. o czyn z art. 92a kw,

1. w miejsce zarzucanego czynu uznaje obwinionego D. Ł. za winnego popełnienia tego, że w dniu 1 sierpnia 2016 roku około godziny 11.40 na drodze publicznej w miejscowości Z., powiat (...), jechał jako kierujący samochodem osobowym marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy na obszarze zabudowanym o co najmniej 39 km/h, jadąc z prędkością nie niższą aniżeli 89 km/h, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 92a kw i za to na podstawie art. 92a kw wymierza mu karę grzywny w kwocie 300 (trzystu) złotych;

2. wymierza obwinionemu D. Ł. 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty i zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa 100 (sto) złotych tytułem poniesionych w sprawie wydatków.

II W 805/16

UZASADNIENIE

W dniu 1 sierpnia 2016 roku około godziny 11.40 funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w B.: A. K. i A. C., pełniąc służbę oznakowanym radiowozem na terenie powiatu (...) w miejscowości Z., na drodze wojewódzkiej numer (...) (relacji P. – B.), dokonywali kontroli pojazdów. Radiowóz był ustawiony (po prawej stronie drogi patrząc w kierunku B.) w odległości 270 metrów od usytuowanego po prawej stronie drogi (dla pojazdów zmierzających w stronę B.) znaku drogowego pionowego D – 42, oznaczającego wjazd na obszar zabudowany.

(zeznania świadków: A. C. k. 29 odwrót, 8-9; A. K. k. 29 odwrót-30; notatka urzędowa k. 4; szkic miejsca zdarzenia k. 20; kserokopie notatników służbowych k. 35-47)

W tym czasie od strony P. w kierunku B. jechał samochód marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), kierowany przez D. Ł.. Mężczyzna ów podróżował sam. A. poruszało się jako pierwsze, jadące za nim samochody znajdowały się zdecydowanie dalej.

(zeznania świadków: A. C. k. 29 odwrót, 8-9; A. K. k. 29 odwrót-30; notatka urzędowa k. 4; częściowo wyjaśnienia obwinionego D. Ł. k. 17 odwrót)

Stojący na zewnątrz radiowozu A. K. (po uprzednim sprawdzeniu wyświetlacza, poziomu naładowania baterii, odległości oraz wykonaniu testu celowości), posługując się legalizowanym laserowym przyrządem do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym typu (...), o numerze fabrycznym (...), dokonał pomiaru prędkości wskazanego pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) (gdy znajdował się on w odległości 146 m od radiowozu). Policjant w chwili wykonywania owej czynności ustawił promień lasera radaru na tablicy rejestracyjnej przedmiotowego a..

Następnie zaś funkcjonariusz zatrzymał ów samochód.

Wskazana przez urządzenie pomiarowe prędkość samochodu, którym poruszał się D. Ł., wynosiła 92 km/h.

Kierujący a. początkowo nie negował przekroczenia przez siebie prędkości. Jednocześnie oświadczył on, że nie zgadza się na przyjęcie zaproponowanego mu mandatu karnego w kwocie 300 złotych i 8 punktów karnych z powodu zbyt dużej ilości punktów karnych, po czym dodał, iż zmierzona prędkość nie jest „jego prędkością”.

(zeznania świadków: A. C. k. 29 odwrót, 8-9; A. K. k. 29 odwrót-30; notatka urzędowa k. 4; świadectwo legalizacji ponownej k. 6; szkic miejsca zdarzenia k. 20; kserokopie notatników służbowych k. 35-47)

A. K. praktykuje okazywanie każdemu kierowcy wyniku pomiaru prędkości, odległości, z jakiej dokonano pomiaru oraz czasu, jaki upłynął od chwili jego dokonania. Wskazane trzy dane znajdują się na wyświetlaczu urządzenia (...)

A. K. odbył szkolenie specjalistyczne z obsługi urządzeń służących do pomiaru prędkości typu (...).

(zeznania świadka A. K. k. 29 odwrót-30)

W dniu zdarzenia nie zaistniała sytuacja tego rodzaju, by krótko przed zmierzeniem prędkości samochodu kierowanego przez D. Ł., prowadzone przez niego a. wyprzedzało inny pojazd.

(zeznania świadka A. K. k. 29 odwrót)

Laserowy przyrząd do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym typu (...) (produkcji amerykańskiej) uzyskał znak zatwierdzenia Głównego Urzędu Miar numer (...) nadany dnia 3 lipca 2007 roku i jest na wyposażeniu polskiej policji drogowej, jak również na wyposażeniu policji w ponad 70 krajach, w tym na terenie całej Unii Europejskiej. Urządzenie owo dokonuje pomiaru i wyświetla: a/ prędkość poruszającego się pojazdu, b/ odległość, z jakiej pomiar został wykonany, c/ czas w sekundach od momentu wykonania pomiaru. Można nim zmierzyć prędkość pojazdów w ruchu: z pobocza drogi, nad drogą (most, estakada) oraz z wnętrz nie poruszającego się pojazdu (np. przez szybę radiowozu). Zakres temperatury pracy mieści się między –30ºC a +60ºC. Przyrząd zaopatrzony jest w celownik optyczny umożliwiający wybór dowolnego celu na drodze, niezależnie od liczby pojazdów oraz pasów ruchu.

W procesie ustalania przez (...) wyniku pomiaru prędkości na wyświetlaczu urządzenia mogą pojawić się informacje o błędach, w szczególności: błąd E03 – niewłaściwe celowanie (błąd ów powstaje wówczas, gdy wiązka promieniowania laserowego przemieszcza się po celu (zły sposób trzymania przyrządu) bądź też zsunie się z niego), błąd E02 – za mała ilość danych (błąd tego rodzaju powstaje wówczas, gdy cel pomiaru znajduje się poza zasięgiem przyrządu lub został przesłoniony przez inny obiekt podczas pomiaru).

W przypadku wykrycia błędu przyrząd wyświetla kod błędu zamiast wyniku pomiaru.

(instrukcja obsługi urządzenia (...) k. 21 - koperta)

Skoro urządzenie (...) (którym A. K. dokonywał w dniu 1 sierpnia 2016 roku pomiaru prędkości samochodów) uzyskało świadectwo legalizacji, to oznacza to, że spełniało ono wymagania w zakresie błędów granicznych, określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 roku w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz. U. z 2014 r., poz. 281), w szczególności wynikające z § 21 pkt 2a wskazanego rozporządzenia, w myśl którego to przepisu wartości błędów granicznych dopuszczalnych przyrządu wynoszą podczas badań i sprawdzeń poza laboratorium – dla prędkości do 100 km/h - ± 3 km/h.

(pismo z Okręgowego Urzędu Miar w W. k. 48)

D. Ł. jest żonaty. Posiada na utrzymaniu dwoje dzieci. Z zawodu jest inżynierem elektrykiem. Zatrudniony jest w (...) spółce (...), osiągając z tego tytułu miesięczny dochód w kwocie około 17.000 złotych netto. Jest właścicielem samochodu marki P. (...) z 2003 r., domu jednorodzinnego o powierzchni (...) m ^{( 2)} i mieszkania w Ł. o powierzchni (...) m ^{( 2)}.

(oświadczenie obwinionego D. Ł. k. 17)

W okresie od 10 września 2014 roku do 10 lipca 2016 roku D. Ł. został czterokrotnie ukarany (w tym raz sądownie) za popełnione wykroczenia drogowe, w tym trzykrotnie za przekroczenie dopuszczalnej prędkości.

(informacja o karalności za wykroczenia drogowe k. 7)

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Oświadczył, iż w dniu zdarzenia została zatrzymany przez patrol policji, zaś kontrolujący go policjant poinformował go o przekroczeniu prędkości o 32 km/h.

D. Ł. wyjaśnił, iż w odległości około 50 – 100 metrów od radiowozu, krótko przed zatrzymaniem do kontroli kierowanego przezeń pojazdu, wykonał on szybki manewr wyprzedzania pojazdu jadącego przed nim z prędkością około 40 km/h, który to samochód przed hamowaniem mógł poruszać się ze znaczną prędkością i to jego prędkość zarejestrowało urządzenie.

Obwiniony wyjaśnił, że policjant nie pokazał mu wyniku pomiaru oraz czasu i odległości, widniejących na wyświetlaczu radaru. Nie pytał jednak funkcjonariusza o owe dane, tj. czas i odległość.

Na koniec D. Ł. oświadczył, iż nie jest piratem drogowym. Każde dodatkowe dwa punkty karne mogą mieć dla niego znaczenie z uwagi na to, iż dużo jeździ.

(wyjaśnienia obwinionego D. Ł. k. 17 odwrót)

Sąd zważył, co następuje :

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd oparł się w głównej mierze na zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków – funkcjonariuszy Policji: A. K. i A. C., posiłkując się przy tym nieosobowymi źródłami dowodowymi, w tym szkicem miejsca zdarzenia (k. 20) i notatnikami służbowymi policjantów (k. 35-47).

Odnosząc się do oceny zeznań wskazanych naocznych świadków zdarzenia będącego przedmiotem osądu w niniejszej sprawie należy zwrócić uwagę, iż przedstawili oni generalnie przebieg zdarzenia z ich udziałem w sposób spójny i logiczny. Ich zeznania w pełni korespondują ze sobą i wzajemnie się uzupełniają (posiadają zatem przymiot wiarygodności). Z zeznań tych wyłania się jednoznaczny obraz zdarzenia, które miało miejsce na ich oczach. Zwrócić należy uwagę na fakt, iż świadkowie ci nie są w żaden sposób zainteresowani sposobem rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Nie ma bowiem między nimi a D. Ł. żadnego konfliktu. Brak jest zatem – w ocenie Sądu – racjonalnych powodów, które mogłyby przemawiać za tym, że obwiniony jest przez nich niesłusznie pomawiany o popełnienie przedmiotowego czynu.

Co prawda A. K. początkowo zeznał (k. 29 odwrót): „ z tego, co sobie przypominam, to samochód obwinionego jechał sam, innych samochodów poruszających się w tym czasie i w tym samym kierunku, co obwiniony, nie było”, by po chwili – odpowiadając na pytania D. Ł. – stwierdzić: „obwiniony jechał pierwszy, następne samochody znajdowały się zdecydowanie dalej za obwinionym” (k. 29 odwrót), jednak – w ocenie Sąd - okoliczność ta nie rzutuje zasadniczo na ocenę zeznań A. K.. Pierwsza jego wypowiedź (opatrzona zastrzeżeniem: „z tego, co sobie przypominam”) nie była bowiem zbyt precyzyjna i jednoznaczna w swej wymowie. Zaznaczyć należy, iż została ona doprecyzowana dopiero na skutek drążenia tematu przez obwinionego. Niemniej jednak – zdaniem Sądu - z zeznań A. K. wynika ponad wszelką wątpliwość, iż zmierzył on prędkość pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który nie był chwilę wcześniej wyprzedzany przez inny samochód (jak twierdził D. Ł.).

Rzeczą zasadniczą w niniejszej sprawie stało się zresztą ustalenie, czy A. K. dokonał pomiaru prędkości samochodu marki A., jakim w dniu 1 sierpnia 2016 roku poruszał się obwiniony. W tej kwestii przesłuchani w sprawie policjanci nie mieli żadnych wątpliwości.

Zwrócić przy tym należy uwagę na okoliczność, iż przedmiotowy radar w dniu osądzanego zdarzenia posiadał aktualną legalizację.

Z kolei wyjaśnienia D. Ł. jakoby:

- krótko przed wykonaniem pomiaru prędkości, a. wyprzedzało inny hamujący pojazd, zaś zmierzona prędkość była szybkością owego pojazdu (przed hamowaniem) (k. 17 odwrót),

- policjant wykonujący z nim czynności poinformował go o przekroczeniu dopuszczalnej prędkości o 32 km/h (k. 17 odwrót),

- w notatniku służbowym A. K. brak było zapisu o kontroli samochodu obwinionego dokonanej w dniu osądzanego zdarzenia (k. 52) (ujawnienie – k. 55),

- w notatnikach służbowych funkcjonariuszy policji nie wskazano odległości, z jakiej dokonano pomiaru prędkości (k. 53) (ujawnienie – k. 55),

- „sporna prędkość, którą funkcjonariusz miał przedstawić obwinionemu, nie została zapisana w jego notatniku, zapisał ją drugi funkcjonariusz na podstawie informacji od tego pierwszego, który wzburzony mógł mu podać dowolną wartość” (k. 53-54) (ujawnienie – k. 55) -

- nie znalazły potwierdzenia zarówno w zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków, jak również w zgromadzonych w sprawie dowodach rzeczowych, w tym w szczególności w notatce urzędowej (k. 4), szkicu miejsca zdarzenia (k. 20), a nade wszystko – w załączonych do akt sprawy kserokopiach notatników służbowych funkcjonariuszy policji (k. 35-47).

Treść zarzutów kierowanych przez obwinionego (mimo kilkakrotnego zapoznawania się przezeń z aktami sprawy i wykonywania z nich fotokopii) świadczy o niebyt dokładnym zapoznaniu się przezeń przede wszystkim z załączonymi do akt sprawy kserokopiami notatników służbowych funkcjonariuszy policji (k. 35-47). To bowiem A. K. (a nie A. C. – jak zdaje się twierdzić obwiniony – k. 53-54) dokonał pomiaru prędkości samochodu kierowanego przez D. Ł.. W notatniku służbowym A. C. z dnia 1 sierpnia 2016 roku znajduje się jedynie krótka wzmianka o konieczności skierowania do Sądu wniosku o ukaranie o czyn z art. 92a kw (przy czym szczegółowe informacje w tej mierze zawarł A. K. w swym notatniku) (k. 41). Z kolei w notatniku służbowym A. K. (k. 45-46) znalazły się precyzyjne informacje o kontroli dokonanej w Z. w dniu 1 sierpnia 2016 roku w godzinach: 11.40 – 12.00 na osobie D. Ł., kierującego pojazdem marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który przekroczył dopuszczalną prędkość o 42 km/h, poruszając się z prędkością 92 km/h, przy czym pomiar dokonany został z odległości 146 m. Te wszystkie dane zostały zapisane przez A. K. w notatniku.

Podkreślić w tym miejscu należy, iż zeznania A. K. i A. C. w pełni korespondują z notatką urzędową (k. 4) oraz świadectwem legalizacji (k. 6), a przede wszystkim z treściami zawartymi w notatnikach służbowych (k. 45-46, 41) (posiadają zatem przymiot wiarygodności). Świadkowie owi nie pamiętali co prawda wszystkich szczegółowych okoliczności przedmiotowego zajścia, co jednak jest łatwe do wytłumaczenia tym, że od jego zaistnienia upłynął spory odstęp czasu, a nadto podobnego typu interwencji mają oni z pewnością wiele.

Zwrócić trzeba uwagę na okoliczność, że z zeznań wskazanych funkcjonariuszy Policji wynika, iż w sprawie nie mogło dojść do żadnej pomyłki, co próbował wykazać obwiniony.

W tym stanie rzeczy stwierdzić trzeba, iż w sprawie brak jest zatem jakichkolwiek powodów, które mogłyby podważyć wiarygodność twierdzeń A. K. i A. C., tym bardziej, iż zeznania te pozostają w korelacji ze wskazanymi powyżej dowodami nieosobowymi. Za ich wiarygodnością przemawiają również zasady logiki i doświadczenia życiowego, co – w ocenie Sądu – wynika z przedstawionych powyżej rozważań.

Na wiarę zasługują również zabrane w sprawie nieosobowe źródła dowodowe, do których Sąd odwołał się w swych ustaleniach.

Brak jest natomiast przesłanek mogących stanowić podstawę do uznania za wiarygodne wyjaśnień obwinionego, poza pewnymi jego twierdzeniami, które znalazły odzwierciedlenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, a mianowicie odnośnie tego, iż w czasie i miejscu przedmiotowego zdarzenia kierował on samochodem marki A.. Generalnie jednak twierdzenia D. Ł. nie były miarodajnym źródłem ustaleń faktycznych czynionych w sprawie, gdyż nie znalazły potwierdzenia w zebranych dowodach, które w ocenie Sądu ze wskazanych powyżej przyczyn posiadają przymiot wiarygodności. Przeczą im nadto zasady logiki i doświadczenia życiowego. Stanowisko takie Sąd wywiódł w oparciu o wszechstronną analizę całego dostępnego materiału dowodowego, po przesłuchaniu obwinionego na rozprawie. W ocenie Sądu wyjaśnienia D. Ł. stanowią jedynie uzewnętrznienie jego linii obrony, co może wiązać się z występującą u obwinionego obawą przed utratą prawa jazdy (za osądzane wykroczenie funkcjonariusze proponowali mu bowiem 8 punktów karnych, przy czym ma on przecież „na swym koncie” cztery inne wykroczenia drogowe).

Mając na względzie powyższe ustalenia, Sąd doszedł do przekonania, że D. Ł. czynem swym wypełnił znamiona wykroczenia z art. 92a kw. W dniu 1 sierpnia 2016 roku około godziny 11.40 na drodze publicznej w miejscowości Z., powiat (...), jechał on bowiem jako kierujący samochodem osobowym marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy na obszarze zabudowanym (gdzie obowiązująca prędkość wynosiła 50 km/h) o co najmniej 39 km/h, jadąc z prędkością nie niższą aniżeli 89 km/h.

Co prawda ze wskazań urządzenia, którym dokonano pomiaru prędkości samochodu kierowanego przez obwinionego, wynikało, iż poruszał się on z prędkości 92 km/h, niemniej jednak – biorąc pod uwagę konieczność rozstrzygania nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść obwinionego (art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 8 kpsw), jak również treść dyspozycji § 21 pkt 2a rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 roku w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz. U. z 2014 r., poz. 281), Sąd przyjął, iż D. Ł. przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy na obszarze zabudowanym o co najmniej 39 km/h, jadąc z prędkością nie niższą aniżeli 89 km/h (stanowiącą różnicę, czyli wynik odejmowania dwóch wartości, tj. 92 km/h – 3 km/h). W myśl bowiem § 21 pkt 2a wskazanego rozporządzenia Ministra Gospodarki - wartości błędów granicznych dopuszczalnych przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów podczas badań i sprawdzeń poza laboratorium – dla prędkości do 100 km/h (a zatem takiego rzędu, jak poddawana analizie w przedmiotowej sprawie) - wynoszą ± 3 km/h.

Zgodnie z dyspozycją art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity: Dz. U. z 2017 r., poz. 128) prędkość dopuszczalna pojazdu (…) na obszarze zabudowanym w godzinach: 5.00 – 23.00 wynosi 50 km/h.

Podkreślić należy w tym miejscu, iż wykroczenie z art. 92a kw może być popełnione zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie, co wynika z interpretacji treści tego przepisu w powiązaniu z dyspozycją art. 5 kw.

Zachowanie D. Ł. nosi cechy zawinienia. Nic nie ograniczało bowiem swobody obwinionego w zakresie dania posłuchu normie prawnej. W niniejszej sprawie nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające lub ograniczające jego winę.

Przy wymiarze kary na korzyść obwinionego poczytano prowadzenie przezeń ustabilizowanego trybu życia.

Istotną okolicznością obciążającą sprawcę było naruszenie przezeń skodyfikowanej zasady obowiązującej w ruchu drogowym, nakazującej nie przekraczanie prędkości dopuszczalnej (w osądzanym przypadku doszło do przekroczenie owej prędkości o blisko 100%). Na niekorzyść obwinionego przemawiało również to, iż w przeszłości był on ukarany czterokrotnie (w tym raz sądownie) za dopuszczenie się wykroczeń drogowych, w tym podobnych do osądzanego w niniejszej sprawie. Nie bez znaczenia z omawianego punktu widzenia było także to, iż tego rodzaju zdarzenia, jak przedmiotowe, są zjawiskiem powszechnym na obszarze właściwości tutejszego Sądu i na terenie kraju, co z pewnością jest faktem znanym obwinionemu. Istotnym jest, iż naruszenie tego rodzaju przepisów, jak uczynił to sprawca, niejednokrotnie już doprowadziło do tragedii w ruchu drogowym i dlatego takie wykroczenia jak przedmiotowe winny być poddawane stosownej represji. Tego rodzaju kierowcy jak D. Ł. stanowią bowiem istotne i realne zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego.

W ocenie Sądu czyn, jakiego dopuścił się obwiniony, cechuje znaczny stopień społecznej szkodliwości. Popełniając go D. Ł. naruszył skodyfikowaną zasadę porządku obowiązującą w ruchu drogowym, nakazującą stosować się do prędkości dopuszczalnej. W przekonaniu Sądu obwiniony powinien mieć świadomość tego, jak duże zagrożenie dla ładu społecznego stanowi zachowanie, jakiego się dopuścił. W ocenie Sądu porządek i bezpieczeństwo na drogach w niemałym stopniu zależą od stosowania właściwej represji, która powinna stanowić jeden z istotnych elementów zwalczania wykroczeń drogowych i zapobiegania im. Zachowaniem swym sprawca okazał bowiem rażące lekceważenie obowiązujących w ruchu drogowym zasad porządku i bezpieczeństwa.

Przy uwzględnieniu wskazanych faktów, Sąd wyraża przekonanie, iż wymierzona obwinionemu kara grzywny (na poziomie absolutnego minimum) w dolnych granicach ustawowego zagrożenia spełni swe zadania w zakresie oddziaływania zapobiegawczego i wychowawczego względem niego oraz uczyni zadość potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Podstawą obciążenia D. Ł. kosztami sądowymi (które w szczególności tworzą wydatki w postaci zryczałtowanej - 100 złotych) był art. 118 § 1 i 3 kpsw w zw. z § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia. Wysokość opłaty określono w oparciu o art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 z 1983 r., poz. 223 ze zmianami).