Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bełchatowie

UZASADNIENIE

W dniu 04 sierpnia 2023 r. koło godziny 21:00 R. K. kierował swoim pojazdem marki K. o nr rej (...). Jechał ulicą (...) od centrum miejscowości S. w kierunku C.. Kiedy znajdował się na wysokości mostu drogowego, zauważył jadący od ulicy (...) pojazd marki M. nr rej. (...). Skręcił on w ulicę (...) wjechał na pas ruchu, na którym poruszał się pojazd kierowany przez R. K. i doprowadził do zderzenia się pojazdów lusterkami, w wyniku czego doszło do ich uszkodzenia. Następnie oddalił się w kierunku C.. Tor jego jazdy wskazywał na to, iż kierujący może znajdować się pod wpływem alkoholu. R. K. ruszył za pojazdem sprawcy. Mrugał światłami chcąc spowodować jego zatrzymanie się. Pojazd jednak zatrzymał się dopiero na wysokości posesji (...) w miejscowości B.. Z samochodu od strony kierowcy wysiadł mężczyzna i udał się do domu. Pokrzywdzony wezwał patrol Policji i oczekiwał na przyjazd funkcjonariuszy.

/zeznania R. K. k. 53-54, k. 11 i k. 19/

Po przybyciu na miejsce funkcjonariusze weszli na teren posesji numer (...)którą wskazywał pokrzywdzony. Na podwórku zaparkowany był pojazd marki M. nr rej. (...) z uszkodzonym lewym lusterkiem zewnętrznym. Na posesji zastano E. M.. Kobieta oświadczyła, że to ona spowodowała kolizję, ale wystraszyła się i odjechała. Na miejscu obecny był także mężczyzna, którego poproszono o podanie danych, jednak odmówił pomimo podania mu konsekwencji prawnych wynikających z zaniechania udzielenia tych informacji. Mężczyzna nie wyraził zgody na poddanie się badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Z uwagi na konieczność ustalenia tożsamości mężczyzny oraz stanu jego trzeźwości, przewieziono go do PP w S. i potwierdzono, iż jest nim K. M.. Odmawiał on kategorycznie poddaniu się badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, więc udano się do Szpitala Wojewódzkiego w B., gdzie pobrane zostały pakiety z próbkami krwi.

/zeznania M. K. k. 54, zeznania B. J. k. 59-60, notatka urzędowa k. 5/

W próbkach krwi oznaczonych na potrzeby badań nr 3090_23 pobranych z pakietu LD-22- (...) stwierdzono 1,51 promila alkoholu etylowego.

/sprawozdanie nr (...) k. 22/

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 10 kwietnia 2024 r. w sprawie sygn. akt II K 928/23 K. M. został skazany za czyn z art. 178a § 1 kk związany ze zdarzeniem w przedmiotowej sprawie. Orzeczenie nie jest prawomocne.

/odpis wyroku SR Bełchatów II K 928/23 k. 61/

K. M. ma (...)lat. Posiada wykształcenie średnie. Jest bezrobotny. Utrzymuje się z prac dorywczych uzyskując dochody około 1.500 zł miesięcznie Jest żonaty. Ma dwoje dzieci na utrzymaniu. Jest właścicielem samochodu O. z 2002 r.

/oświadczenie obwinionego k. 52/

Obwiniony wyjaśnił, że samochód M. należy do jego żony. Funkcjonariusze przyjechali na podwórko koło godziny 21.20 oznakowanym radiowozem. Policjant oślepiał go latarką. Byli ubrani tylko w koszulki z napisem Policja. Nie przedstawił się, ponieważ jego zdaniem interwencja nie przebiegała prawidłowo. Obwiniony wyjaśnił, iż funkcjonariusze nie powiedzieli jaka jest przyczyna ich przybycia. (k. 52-53)

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił w oparciu o zeznania R. K., które to uznał za logiczne, spójne i konsekwentne. Świadek z całą stanowczością od samego początku wskazywał, iż z pojazdu, który uszkodził lusterko w jego samochodzie, wysiadł od strony kierowcy mężczyzna. Zeznania świadka korespondowały z zeznaniami funkcjonariuszy, którzy podjęli interwencję tj. M. K. i B. J.. Sąd uznał ich depozycje za spójne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Potwierdzali oni, iż R. K. bez wątpienia, wskazywał na mężczyznę jako kierującego samochodem M. i konsekwentnie podawał okoliczności zdarzenia. Zeznania funkcjonariuszy były również przekonujące w zakresie odmowy podania danych przez R. K.. Obwiniony nie chciał także poddać się badaniu na obecność alkoholu w wydychanym powietrzu, co spowodowało konieczność przewiezienia go na badania krwi. Powyższe potwierdzają także zapisy notatki urzędowej, która to sporządzona została bezpośrednio po podjęciu interwencji i w pełni korespondowała z ustalonym w sprawie stanem faktycznym, przez co dla Sądu stanowiła ona wiarygodne źródło dowodowe.

Wyjaśnienia obwinionego zaś stanowiły przyjętą przez niego linię obrony. Wiedział, iż nie mógł prowadzić pojazdu będąc pod wpływem alkoholu dlatego, gdy doszło do zderzenia lusterek pojazdów, odjechał do domu sądząc, że nikt za nim nie pojedzie, albo będzie miał czas na to, by stworzyć dla siebie alibi polegające na tym, że pojazdem kierowała jego żona, która przestraszyła się i dlatego odjechała. Powyższa sytuacja bowiem pociągnęłoby mniejsze konsekwencje dla niego, jak i dla jego żony, niż w przypadku, gdy okazało się, iż pojazdem kierował K. M. będąc pod wpływem alkoholu. Sąd odmówił przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego w tej części, w której zaprzeczał on swojemu sprawstwu dotyczącemu niepodania swoich danych na żądanie Policji i zarzucał policjantom działania niezgodne z procedurami. Takie twierdzenia stanowią jedynie linię obrony przyjętą przez obwinionego w celu uniknięcia odpowiedzialności za popełnione wykroczenia. Są również próbą przerzucenia odpowiedzialności za zaistniałe zdarzenie na funkcjonariuszy. Policjanci podejmując wielokrotnie interwencje, znają schemat swojego postępowania, przede wszystkim polegający na tym, że muszą się przedstawić. Ponadto obwiniony widział, iż przyjechali na miejsce oznakowanym radiowozem. Nie bez znaczenia jest także okoliczność, że K. M. znajdował się pod znacznym wpływem alkoholu, co z pewnością zaburzało jego percepcję oraz sposób postrzegania sytuacji.

Wiarygodnym źródłem dowodowym dla Sądu był opinia w zakresie przeprowadzonych badań na zawartość alkoholu we krwi obwinionego. Sporządzona została przez biegłego posiadającego niezbędną wiedzę oraz doświadczenie zawodowe. Jest pełna, jasna, niezawierająca wewnętrznych sprzeczności, należycie uzasadniona. Treść nie budzi wątpliwości.

Sąd jako dowód uznał również odpis wyroku ze sprawy Sądu Rejonowego w Bełchatowie sygn. akt II K 928/23, ponieważ dokument sporządzony został przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji. Sąd miał jednak świadomość, iż obecnie orzeczenie to nie jest prawomocne.

E. M. skorzystała z prawa do odmowy zeznań.

Bez wątpienia obwiniony swoim zachowaniem opisanym w punkcie I. wyroku wypełnił dyspozycję art. 86 § 2 kw, bowiem nie zachował szczególnej ostrożności w trakcie prowadzenia pojazdu, co pozostawało w bezpośrednim związku przyczynowym z zaistnieniem przedmiotowego zdarzenia tj. uszkodzenia lusterka w pojeździe kierowanym przez R. K.. Ponadto wykroczenia tego dopuścił się prowadząc pojazd pod wpływem alkoholu, które to wyrażało się w stężeniu 1,51 promila alkoholu etylowego we krwi.

Zachowanie obwinionego opisane w punkcie II. wyroku wypełniło dyspozycję wykroczenia określonego w art. 65 § 2 kw zgodnie z którym osoba, która wbrew obowiązkowi nie udziela właściwemu organowi państwowemu lub instytucji upoważnionej z mocy ustawy do legitymowania, wiadomości lub dokumentów co do tożsamości własnej lub innej osoby, swego obywatelstwa, zawodu, miejsca zatrudnienia lub zamieszkania, podlega karze grzywny.

Wbrew obowiązkowi K. M. nie podał swoich danych lub dokumentu tożsamości właściwemu organowi upoważnionemu z mocy ustawy do legitymowania. Uprawnienie funkcjonariuszy Policji do legitymowania posiadało zaś podstawy w przepisie art. 15 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 z późn. zm.).

Zachowanie sprawcy czynu określonego w art. 65 § 2 kw polega na zaniechaniu (por. też M. Kulik, w: M. Mozgawa, Kodeks wykroczeń, 2009, s. 243), przy czym wykroczenie to ma charakter formalny. Do jego znamion nie należy zatem skutek, np. w postaci wprowadzenia w błąd organu lub instytucji, spowodowania następstw w postaci uniknięcia przez inną osobę odpowiedzialności itd. Omawiane wykroczenie jest popełnione w momencie powstania obowiązku udzielenia wiadomości lub dokumentów. Obowiązek taki powstaje w chwili zażądania ich okazania przez uprawniony podmiot w odpowiedni sposób. (…) Obowiązek ten powstaje w momencie, gdy przedstawiciel organu czy uprawnionej instytucji zażąda potwierdzenia tożsamości w sposób zgodny z przepisami. (por. W. Jankowski, w: T. Grzegorczyk, Kodeks wykroczeń, 2013, s. 553).

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy K. M., która została udowodniona. Indywidualna interpretacja zaistniałego zdarzenia nie może być podstawą do uchylenia odpowiedzialności za popełnione wykroczenie z art. 65 § 2 kw. Powoływanie się przez obwinionego, iż funkcjonariusze zachowywali się niestosownie, nie przedstawili się, świecili mu latarką po oczach, stanowi próbę przerzucenia odpowiedzialności na Policjantów. Oczywistym jest także, iż policji przysługuje prawo do legitymowania osób, jak również że obowiązek udzielenia informacji lub dokumentów spoczywa na każdym obywatelu. Jest to wiedza powszechna, wynikająca z podstawowego obeznania, bez konieczności zasięgania żadnych wiadomości specjalnych. Ponadto, obwiniony jest osobą dorosłą i poczytalną. Posiada wieloletnie doświadczenie życiowe. Nie zachodziła zatem żadna okoliczność wyłączająca jego winę. Zachowanie obwinionego wobec policjantów, świadczy o umyślnym popełnieniu wykroczenia nie podania informacji na temat swoich danych osobowych.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowanie obwinionego.

Sąd uznając K. M. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów wymienionych w punktach I. i II. na podstawie art. 86 § 2 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył mu łącznie grzywnę w wysokości 2.500 złotych. W przekonaniu Sądu kara ta pozostaje adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz będzie stanowiła realną dolegliwość dla obwinionego, która nie tylko uświadomi mu konsekwencje nieodpowiedzialnego, niezgodnego z prawem zachowania, ale również spełni względem niego rolę wychowawczą i prewencyjną, zniechęcając do popełniania podobnych wykroczeń w przyszłości.

Rozstrzygniecie o kosztach postępowania oparto na treści art. 118 § 1 kpw, zgodnie z którym w wypadku skazania obwinionego obciąża się zryczałtowanymi wydatkami postępowania, których wysokość ustalono na podstawie §1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001r. (Dz. U. nr 118 poz. 1269 w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (…). Natomiast wysokość opłaty ustalono na podstawie art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973r (Dz.U. nr 49 poz. 223 z 1983r z późn. zm.).