Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bełchatowie

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 maja 2024 roku w godzinach popołudniowych T.i M. małżonkowie W. przyjechali do B. odebrać swoją wnuczkę z zajęć. Około godziny 18.00 wracali do domu do miejscowości S.. Samochodem kierował T. W.. Miejsce pasażera obok niego zajmowała N. Z., zaś M. W. siedziała na tylnej kanapie za wnuczką. Pokrzywdzony jechał ulicą (...). Zbliżył się do skrzyżowania z ulicą (...) z zamiarem przejechania go na wprost. Skrzyżowanie to ma formę ronda, tzw. turbinowego, gdzie są wydzielone pasy ruchu dla konkretnych kierunków jazdy. T. W. wjechał na skrzyżowanie pasem ruchu dla pojazdów jadących na wprost.

dowód: zeznania świadka T. W. k. 63, zeznania świadka M. W. k. 63 v. - 64, zeznania świadka N. (...) k. 64

W tym samym czasie ulicą (...) do skrzyżowania zbliżał się kierujący samochodem S. obwiniony A. S.. Miał zamiar skręcić na tym skrzyżowaniu w prawo w ulicę (...) w kierunku wyjazdu z miasta. Dla pojazdów skręcających w prawo na tym skrzyżowaniu znajduje się wydzielony pas ruchu.

dowód: wyjaśnienia obwinionego A. S. k. 62 v. - 63.

Gdy samochód kierowany przez T. W. zjeżdżał już z ronda, na wysokości przejścia dla pieszych, z ronda zjeżdżał również obwiniony A. W.. Wjechał wówczas częściowo na pas ruchu pokrzywdzonego i doszło do kontaktu między pojazdami. Po zderzeniu T. W. zatrzymał się, a następnie obaj kierowcy zjechali na pobocze poza skrzyżowaniem, gdzie A. W. wezwał na miejsce zdarzenia Policję.

dowód: zeznania świadka T. W. k. 63, częściowi zeznania świadka M. W. k. 63 v. - 64, zeznania świadkaN. Z. k. 64, częściowo wyjaśnienia obwinionego A. S. k. 62 v. - 63,

Gdy oba samochody stały na poboczu, do T. W. podeszli powracający z miejsca pracy syn i wnuk. Po chwili na miejsce zdarzenia przybyli funkcjonariusze Policji. Policjanci po wysłuchaniu obu uczestników nie byli w stanie rozstrzygnąć, który z nich ponosi odpowiedzialność za zaistniałą kolizję drogową.

dowód: zeznania świadka T. W. k. 63, częściowi zeznania świadka M. W. k. 63 v. - 64, zeznania świadkaJ. W. k. 65 v., zeznania świadka A. F. k. 65, częściowo wyjaśnienia obwinionego A. S. k. 62 v. - 63

Do zdarzenia doszło na skrzyżowaniu o ruchu okrężnym ulic (...). W wyniku oględzin nie ujawniono śladów hamowania obu pojazdów. Brak było również śladów materialnych mogących dokładnie wskazać miejsce, w którym doszło do kontaktu między pojazdami. Na lewym pasie ruchu w odległości około 30 cm od linii (...)ujawniono element mocujący od zderzaka przedniego. Na lewym pasie nakazującym jazdę na wprost ujawniono drugi element mocowania zderzaka, znajdujący się centralnie pod otworem mocowania zderzaka samochodu marki T. stojącego na jezdni. W pojeździe tym ujawniono brak prawego zacisku do mocowania zderzaka.

dowód: protokół oględzin miejsca zdarzenia k. 7 – 8, elementy plastikowe k. 9, 10 notatka urzędowa k. 5

W pojeździe marki (...) o nr rej. (...) ujawniono zarysowanie tylnej „ćwiartki” pojazdu na łączeniu z tylnymi drzwiami pasażera po stronie lewej o długości 42 cm, biegnące na wysokości 97 cm od podłoża, zarysowanie tylnych drzwi lewych na całej ich długości na wysokości 43 cm od podłoża oraz zarysowanie lewych drzwi przednich na całej ich długości z wgnieceniem od wewnątrz na wysokości 69 cm od podłoża oraz wgniecenie lewego progu na wysokości 29 cm od podłoża.

Z kolei w samochodzie (...)o nr rej. (...) stwierdzono zarysowanie powłoki lakierniczej zderzaka przedniego z prawej strony na wysokości 72 cm od podłoża, wyrwanie zderzaka przedniego z zaczepu, zarysowanie powłoki lakierowej błotnika prawego o szerokości około 30 cm z wgnieceniem do wewnątrz oraz zarysowanie kołpaka koła przedniego prawego.

dowód: protokoły oględzin pojazdów k. 11, 12

W przedmiotowym zdarzeniu drogowym doszło do uderzenia prawym przednim narożnikiem samochodu(...)w drzwi przednie lewe oraz w drzwi tylne lewe samochodu S. (...). Bezpośrednią przyczyną zaistniałego zdarzenia drogowego było częściowe zjechanie samochodu S. z prawego pasa ruchu zjazdu z ronda nalewy pas ruchu zjazdu z ronda. Zachowanie to pozostawało w bezpośrednim związku przyczynowym z zaistniałym zdarzeniem drogowym. Mogło ono nastąpić w wyniku niedostosowania prędkości samochodu do przejeżdżania przez łuk zjazdu z ronda lub mogło nastąpić w wyniku zamierzonego albo niezamierzonego skręcenia kierownicą w lewo przez kierującego samochodem S.. Zachowanie kierującego samochodem T. nie naruszało zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym i nie pozostawało w związku przyczynowym ze zdarzeniem.

dowód: opinia biegłego do spraw rekonstrukcji zdarzeń drogowych k. 68 – 76, 99

Przesłuchany na etapie czynności sprawdzających A. S. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż w dniu zdarzenia jechał jako kierujący samochodem S. ulicą (...) w kierunku ulicy (...) z zamiarem skrętu w prawo w tę ulicę. Zbliżając się do skrzyżowania jechał prawym pasem ruchu przeznaczonym dla pojazdów zamierzających skręcić w prawo. Gdy był w trakcie wykonywania skrętu kątem oka zauważył zbliżający się samochód(...)którego kierowca ściął łuk drogi, tak jakby chciał wjechać na jego pas ruchu. Doszło do uderzenia prawym bokiem pojazdu (...)w lewy bok samochodu obwinionego. Po zdarzeniu obaj kierujący zatrzymali się na poboczu. Ponieważ nie doszli do porozumienia co do sprawstwa, to obwiniony zadzwonił na Policję. Po chwili do kierującego (...)podeszło dwóch mężczyzn. Wyglądali na dobrych znajomych kierującego (...) Jedne z nich stwierdził, że zadzwoni na Policję, bo ma tam znajomych. Po przyjeździe funkcjonariuszy Policji obaj kierujący opowiedzieli swoją wersję zdarzenia. Policjanci stwierdzili, że nie są w stanie rozstrzygnąć sprawy i kierujący zostaną wezwani na komendę.

dowód: wyjaśnienia obwinionego A. S. k. 16 – 17, 62 v. – 63

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy doprowadził Sąd do wniosku, iż obwiniony A. S. dopuścił się zarzucanego mu czynu.

Nie ulegało wątpliwości, że przedmiotowe zdarzenie miało miejsce. Jednak Sądowi zostały przedstawione dwie rozbieżne wersje zdarzeń. Jedną przedstawił pokrzywdzony oraz jego żona M. W. i wnuczka N. Z.. Wskazali oni, iż to obwiniony zjeżdżając z ronda o ruchu okrężnym doprowadził do kontaktu z aktem pokrzywdzonego, który wykonywał manewr skrętu w prawo po pasie ruchu do tego wyznaczonym. W wyniku tego zdarzenia doszło do uszkodzeń w obu pojazdach.

Drugą wersję zdarzeń przedstawiła obwiniony, który twierdził, iż zjechał z ronda po pasie do tego wyznaczonym, a wówczas kierujący (...), który skręcał w prawo w ulicę (...), wyjechał na jego pas ruchu. Doszło do zderzenia obu pojazdów. Potem kierowcy zatrzymali się na poboczu, a obwiniony wezwał na miejsce zdarzenia Policję.

Zdaniem Sądu wersja przedstawiona przez pokrzywdzonego oraz jego rodzinę jest wiarygodna. Przyjmując takie założenie Sąd kierował się przede wszystkim nie zeznaniami T. W., ale jego wnuczki N. Z. O ile bowiem pokrzywdzony, jako kierowca jednego z pojazdów uczestniczących w kolizji byłby zainteresowany przedstawieniem przebiegu zdarzenia w sposób jak najbardziej korzystny dla siebie, a tyle Sąd nie dostrzega takich motywów w zeznaniach N. Z.. Pamiętać bowiem należy, iż świadek ten ma (...)lat, nie posiada prawa jazdy, a zatem trudno przyjmować (nawet przy wskazaniu świadka, że zna przepisy ruchu drogowego), iż interpretowałby zachowanie drugie kierującego w taki sposób, żeby wykazać, iż to właśnie ten kierujący naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Dlatego też Sąd przyjął – w ślad za depozycjami N. Z.– iż obwiniony zjeżdżał z dość dużą prędkością z ronda i na skutek tego „rzuciło” go na pas ruchu, po którym poruszał się samochód (...) w następstwie czego doszło do kontaktu obu pojazdów.

W tym zakresie zeznania świadka N. Z. korespondują z zeznaniami świadka T. W., który przedstawił przebieg zdarzenia w sposób tożsamy jak jego wnuczka.

Za wiarygodnością zeznań pokrzywdzonego oraz jego wnuczki przemawiają również zeznania M. W.. Co prawda świadek wskazał, iż nie widział przebiegu zdarzenia i nie jest w stanie wypowiedzieć się, co do zachowania drugiego kierującego, jednakże względy logiki i doświadczenia życiowego pozwalają przyjąć, że gdyby wersja przedstawiana przez T. W. i N. Z. była nieprawdziwa i ustalona przez nich, to i również M. W. złożyłaby zeznania o tożsamej treści. Tymczasem nic podobnego nie miało miejsca.

Sąd pominął zeznania świadków J. W. i A. F., bowiem nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie. Nie byli oni świadkami zdarzenia, a jedynie po przybyciu na miejsce zdarzenia dokonali rozpytania uczestników kolizji i na jego podstawie doszli do wniosku, iż nie są w stanie podjąć żadnych decyzji w zakresie winy uczestników tego zdarzenia..

Za w pełni wiarygodny Sąd poczytał cały pozostały materiał dowodowy w postaci notatki urzędowej oraz protokołów oględzin pojazdów. Wymienione dowody bowiem, zostały sporządzone przez uprawnione podmioty oraz nie budziły wątpliwości odnośnie wiarygodności okoliczności, których dotyczyły.

Nie może zwalniać obwinionego od odpowiedzialności treść opinii biegłego do spraw rekonstrukcji zdarzeń drogowych. Sąd oczywiście zauważa, iż w czasie ustnej uzupełniającej opinii biegły wskazał, że brak jest rzeczowego materiału dowodowego pozwalającego na jednoznaczne ustalenia przebiegu zdarzenia, zaś jedynym śladem pokolizyjnym był zacisk zderzaka ujawniony na jezdni, który jako niewielki plastikowy element mógł ulec przemieszczaniu. Jednakże pamiętać należy, iż opinia biegłego ma charakter posiłkowy, uzupełniający, zaś w przedmiotowej sprawie Sąd dysponował zeznaniami świadków i to właśnie one stanowiły zasadniczą podstawę do rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie. Natomiast wnioski i ustalenia biegłego pokrywają się z treścią depozycji T. W. oraz N. Z. co dodatkowo uwiarygadnia ich prawdziwość.

Wbrew stanowisku obrony reprezentowanemu w toku postępowania, w szczególności w mowie końcowej, to nie treść opinii biegłego, ale właśnie wskazania T. W. i N. Z.a zwłaszcza tej ostatniej, stanowiły podstawę ustaleń Sądu. Zaś treść opinii jedynie wskazania świadków uwiarygodniła, albowiem ustalenia biegłego co do toru jazdy obu pojazdów, sposobu kontaktu między pojazdami oraz możliwego miejsca tego kontaktu korespondują z zeznaniami świadków.

Mając na względzie dokonaną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne, Sąd uznał, iż czyn popełniony przez obwinionego stanowi wykroczenie opisane w art. 86 § 1 kk.

Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie z art. 86 § 1 kw jest, aby uczestnik ruchu nie zachował należytej ostrożności i tym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Dla bytu wykroczenia z art. 86 § 1 kw - ze względu na skutek - znaczenie ma tylko takie zachowanie, które może zagrozić bezpieczeństwu ruchu. Zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego polega na stworzeniu takiej sytuacji, która grozi nastąpieniem ujemnych skutków dla ruchu drogowego. Takie skutki wystąpiły w niniejszej sprawie. Zachowanie obwinionego doprowadziło bowiem do obtarcia kierowanego przez niego pojazdu o pojazd (...) Swoim zachowaniem zagroził zdrowiu osób uczestniczących w przedmiotowym zdarzeniu. Obwiniona nie zachowała należytej ostrożności podczas zjazdu z ronda, nie dostosował prędkości pojazdu do tego manewru i w następstwie tego nie ustąpił pierwszeństwa innemu pojazdowi poruszającemu się po pasie, po którym miał prawo się poruszać.

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw oraz szczególnie w art. 24 § 1 i 3 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynów jako średni, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Wykroczenie wskazane w art. 86 § 1 kw zagrożone jest karą grzywny do 5000 złotych.

Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 600 zł, uznając tę karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowego wykroczenia. W ocenie Sądu wymierzona kara stanowi odpowiednią dolegliwość dla obwinionej i skłoni go do krytycznego zastanowienia się nad swoim postępowaniem, co w ocenie Sądu sprzyjać będzie przestrzeganiu przez niego porządku prawnego w przyszłości. Orzeczona kara w ocenie Sądu będzie oddziaływać wychowawczo na A. S., jak i pozwoli na osiągnięcie celów kary na płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania, ugruntowując słuszne społeczne przekonanie, że sprawcy wykroczeń drogowych muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami niezgodnego z zasadami prawa o ruchu drogowym postępowania.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie Sąd wydał na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania, które w sprawie o wykroczenie, rozpoznanej na rozprawie wynoszą 3.080,97 złotych (ryczałt 120 zł oraz koszty opinii biegłego) i wymierzył mu opłatę w wysokości 60 zł.