Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bełchatowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 24 października 2018 roku

Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Bartosz Paszkiewicz

Protokolant Renata Snopek, Daria Góralczyk

Przy udziale oskarżyciela publicznego E. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 29.05.2018r., 03.08.2018r., 20.09.2018r., 17.10.2018r., 24.10.2018r.

sprawy przeciwko

P. B. /B./, synowi S. i Z. z domu B., urodz. (...) w C.

obwinionemu o to, że w dniu 29 marca 2018 roku o godz. 18.45 w m. W., gm. B., województwa (...) na drodze publicznej kierował samochodem marki S. (...) o nr rej. (...) i przy ograniczeniu prędkości do 40 km/h przekroczył prędkość o 50 km/h

to jest o wykroczenie z art. 92a kw

orzeka

1.  obwinionego P. B. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 92a KW i za to na podstawie art. 92a KW wymierza mu karę 500 (pięćset) złotych grzywny,

2.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem obowiązku zwrotu zryczałtowanych kosztów sądowych, oraz wymierza mu 50 (pięćdziesiąt) złotych opłaty.

Sygn. akt II W 309/18

UZASADNIENIE

W dniu 29.03.2018r. w miejscowości W. gm. B. służbę w zmotoryzowanym patrolu Policji pełnili funkcjonariusze S. O., T. G. oraz M. K..

W zakresie powierzonych funkcjonariuszom Policji zadań znajdowała się między innymi kwestia kontroli prędkości. Posługiwali się przy tym laserowym przyrządem do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym o znaku fabrycznym (...) (...) i numerze fabrycznym (...), który spełniał wymagania określone w przepisach metrologicznych o przyrządach do pomiaru prędkości pojazdów, zaś jego legalizacja była ważna do dnia 30 listopada 2018r.

Około godziny 18:45 w w/w miejscowości T. G., przy użyciu laserowego miernika prędkości dokonał pomiaru prędkości pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...), którym kierował P. B.. Pomiar został dokonany na prostej drodze z odległości 285.50 m. Pojazd ten jechał od strony B. w kierunku R.. Przed i za pojazdem marki S. (...) nie poruszały się żadne pojazdy. Po dokonaniu pomiaru okazało się, że kierujący samochodem marki S. (...) poruszał się w obszarze zabudowanym z prędkością 90 km/h, przekraczając dozwoloną prędkość o 50 km/h. Funkcjonariusz wydał obwinionemu polecenie zatrzymania się, do którego kierujący się zastosował. Kontrolę kierującego przeprowadził funkcjonariusz M. K.. Policjant zaproponował obwinionemu mandat w wysokości 300 zł i 8 pkt. karnych. Obwiniony oświadczył, że niedawno odebrał swoje prawo jazdy, które stracił za przekroczenie prędkości o ponad 50 km/h w obszarze zabudowanym tj. w miejscowości G. powiat (...) oraz że posiada dużą ilość punktów karnych. Stwierdził on także, że nałożenie kolejnych (...) pkt. za powyższe wykroczenie przekroczy dopuszczalną ilość punktów karnych. P. B. początkowo nie negował pomiaru, jednak prosił o wypisanie mandatu za inne wykroczenie. Funkcjonariusz M. K. nałożył na kierującego P. B. mandat karny w wysokości 300 zł i (...) pkt. karnych, po czym zapytał czy kierujący przyjmuje mandat karny. P. B. oświadczył, że przyjmuje mandat. Po wypisaniu mandatu karnego seria (...) nr (...) funkcjonariusz podszedł do P. B. w celu złożenia podpisu na mandacie. Obwiniony odmówił wówczas przyjęcia mandatu oraz jego podpisania twierdząc, iż od początku informował funkcjonariusza o nieprzyjęciu mandatu karnego oraz o nieprawidłowości pomiaru prędkości. P. B. odmówił przyjęcia mandatu i podpisania pouczenia.

Nic nie wskazywało tego, aby urządzenie było rozkalibrowane lub dokonywało wadliwych pomiarów. W dniu zdarzenia przed rozpoczęciem kontroli funkcjonariusze dokonali odpowiedniego sprawdzenia urządzenia. Nadto przechodzili oni w latach ubiegłych szkolenia w zakresie prawidłowej obsługi urządzenia (...).

(dowód: zeznania S. O. k. 7-8, k.56, zeznania T. G. k. 11, k. 61, zeznania M. K. k. 62 notatka urzędowa k. 5,29,30, świadectwo legalizacji k. 13,28.41 , instrukcja obsługi urządzenie (...) k. 60)

Obwiniony P. B. był karany za wykroczenie przekroczenia dopuszczalnej prędkości.

(dowód: informacja z ewidencji kierowców k. 12)

Sąd zważył, co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy doprowadził Sąd do wniosku, iż obwiniony dopuścił się zarzucanego mu czynu. Obwiniony nie stawił się na rozprawę. Stawił się obrońca obwinionego adw. P. S. ustanowiony w sprawie.

Ustaleń faktycznych w sprawie Sąd dokonał zgodnie z zeznaniami funkcjonariuszy policji. Były one bowiem spójne, rzeczowe i wzajemnie ze sobą korespondowały. Obrońca obwinionego na rozprawie wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu technologii pomiaru prędkości pojazdu na okoliczność prawidłowości dokonania pomiaru i właściwego działania urządzenia, jednak w ocenie Sądu brak było okoliczności lub przesłanek, które wskazywałyby, że pomiar dokonany urządzeniem U. był nieprawidłowy. Na skutek wyżej wymienionych okoliczności Sąd postanowił oddalić tenże wniosek. Co prawda na rozprawie powstała rozbieżność z jakiej odległości został wykonany pomiar, ale Sąd przyjął za prawidłową odległość wskazaną w notatce urzędowej, która została sporządzona przez M. K.. Fakt ten nie wpłynął jednak na ocenę wiarygodności zeznań funkcjonariuszy szczególnie w kontekście pozostałych okoliczności, które pamiętali. W świetle zgromadzonych i przeprowadzonych dowodów należało przyjąć, iż pomiar prędkości obwinionego przy użyciu laserowego miernika wykonany był przez T. G. prawidłowo. Funkcjonariusz odbył odpowiednie przeszkolenie i nie miał żadnych wątpliwości odnośnie poprawności wymienionej czynności. Poza tym pomiar prędkości samochodu został dokonany na prostej drodze, w odpowiedniej odległości bez udziału innych pojazdów. Zauważyć również należy, iż świadkowie ci, jako pełniący wówczas służbę funkcjonariusze policji nie znali wcześniej obwinionego i nie mieli żadnych racjonalnych powodów by celowo pomawiać go o popełnienie wykroczenia drogowego, jeżeliby w rzeczywistości takowego zachowania obwiniony się nie dopuścił. Podkreślenia wymaga także fakt, że świadkowie zgodnie opisali, na czym polegało nieprawidłowe zachowanie obwinionego i byli w swoich relacjach konsekwentni. Nie ma także żadnych podstaw do przyjęcia, że funkcjonariusz policji T. G. dokonał pomiaru prędkości w sposób niezgodny z instrukcją urządzenia (...) (...). Policjant T. G. jest bowiem profesjonalistą, który z urządzeniem (...) (...) pracuje nie pierwszy raz. Nadto przechodził szkolenia z obsługi przedmiotowego urządzenia. W związku z powyższym nie sposób przyjąć, że funkcjonariusze policji, bez powodu zatrzymali prawidłowo jadący samochód, wmawiali jego kierowcy, że przekroczył dopuszczalną prędkość, a następnie spowodowali wszczęcia wobec niego postępowania o wykroczenie, sami narażając się tym samym, nie tylko na odpowiedzialność służbową, ale i nawet i karną.

Nie ma także podstaw, by w rozpoznawanej sprawie doszło do nieświadomej pomyłki. Urządzenie (...) (...) jest wyposażone w celownik optyczny z widoczną plamką celowniczą (zbieżną z wiązką lasera emitowaną przez soczewkę nadajnika). Sąd ma na uwadze fakt, iż w dniu zdarzenia funkcjonariusze nie posiadali dokumentu legalizacji urządzenia (...) (...) jednakże urządzenie to uzyskało świadectwo legalizacji ponownej w dniu 10.11.2017r. na okres ważności do 30.11.2018 r., w związku z czym pomiar dokonany w dniu 29.03.2018 r. urządzeniem (...) (...) o numerze fabrycznym (...) został wykonany w czasie obowiązywania świadectwa legalizacji urządzenia. Świadectwo legalizacji ponownej wystawione przez Dyrektora Okręgowego (...) (...) w Ł. w dniu 10.11.2017 roku stwierdza, iż przyrząd do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, spełnia wymagania wynikające z rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 roku w sprawie badań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych. Policjanci przed rozpoczęciem pomiaru dokonywali testów urządzenia. Nic nie wskazywało, że może ono być rozkalibrowane.

Przyjąć zatem należy, że urządzenie to zostało dokładnie przetestowanie i spełniało wszystkie parametry specyfikacji technicznej producenta, zapewniając bezpieczne i dokładne pomiary prędkości i odległości, a przy tym powołany do tego organ państwowy potwierdził, iż w/w przyrząd spełnia wszystkie wymagania wynikające z cytowanego wyżej rozporządzenia Ministra Gospodarki. Odnosząc się do przyszłych zarzutów apelacyjnych wskazać należy, że przyrząd (...) (...) spełnia wymogi z § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 roku w sprawie badań którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, gdzie jest mowa o tym, że urządzenie musi zapewniać „wskazanie” pojazdu, którego prędkość jest mierzona. Urządzenie (...) (...) jest wyposażone w celownik optyczny z widoczną plamką celowniczą, która jest zbieżna z wiązką lasera wychodzącą z emitera przyrządu. Pozwala to na precyzyjny wybór celu przez operatora urządzenia. Tym samym zmierzona zostaje prędkość właśnie pojazdu „celowanego”, a nie innego samochodu, choćby taki znajdował się w pobliżu. Spełnia to wymóg należytego „wskazania” pojazdu, którego prędkość urządzenie mierzy, co potwierdził policjant S. O..

Mając na względzie dokonaną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne, Sąd przyjął, że P. B. w dniu 29 marca 2018 r. około godz. 18.45 w m. W. gm. B., województwa (...) na drodze publicznej prowadząc samochód marki S. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do ograniczenia prędkości 40 km/h uwarunkowanego znakiem B-33 „ograniczona prędkość”, przekraczając dopuszczalną prędkość o 50 km/h , czym wypełnił dyspozycję art. 92 a kw.

Sąd wymierzył obwinionemu karę według swojego uznania , w granicach przewidzianych przez ustawę, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu i biorąc pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego biorąc pod uwagę w szczególności rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki, sposób działania, stosunek do pokrzywdzonego, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia. W związku z tym Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny 500 zł. Jest to kara adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Spełni swe cele w zakresie prewencji ogólnej jak i indywidualnej. Obwiniony nie przyjął mandatu jednocześnie kwestionując pomiar, dlatego Sąd uznał że kara musi wzbudzać refleksje i skruchę.

Sąd zasądził od obwinionego opłatę 50 zł oraz 100 zł tytułem zwrotu zryczałtowanych wydatków uznając, że ich uiszczenie nie będzie dla obwinionego nadmiernie uciążliwe.