Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bełchatowie

UZASADNIENIE

P. D. (1) od 1981 roku był zatrudniony przez (...) Grupę (...). Od dnia 01.03.2018 r. na podstawie umowy o prace został zatrudniony na stanowisku(...) (...) o/ S. w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem zasadniczym wg kategorii zaszeregowania 24 B, tj. 6.148 zł, dodatkiem funkcyjnym 40% w kwocie 1.040 zł miesięcznie, wynagrodzeniem stażowym KG w kwocie 2.459,20 zł i premią dodatkową w kwocie 737,76 zł miesięcznie. Z uwagi na likwidację Zespołu (...) (...) (...)/ S. w Oddziale (...)i stanowiska pracy kierownika, na którym P. D. (1) był zatrudniony, zaproponowano mu stanowisko głównego specjalisty zawierając w dniu 30.10.2018 r. porozumienie stron w sprawie zmiany warunków pracy i płacy. Na mocy zawartego w dniu 30.10.2018 r. porozumienia, od dnia 01.11.2018 r. przyznano pokrzywdzonemu stanowisku głównego specjalisty, wynagrodzenie zasadnicze wg kategorii 25 B tj. 6.649,00 zł miesięcznie oraz dodatek wyrównawczy w wysokości stanowiącej równowartość dotychczasowego dodatku funkcyjnego 40% dwukrotnej średniej płacy zasadniczej w przedsiębiorstwie, po stosownym przeliczeniu, przyznanym na czas do dnia 05.05.2019 r. W dniu 30.10.2018 r. jednocześnie zawarte zostało porozumienie stron pomiędzy P. D. (1) a (...) S.A. (...) Kopalnia (...) w R., w którym strony zgodnie oświadczyły, że umowa o pracę z P. D. (1) zostanie rozwiązana z dniem 27.12.2019 r. na mocy porozumienia stron zgodnie z art. 30 § 1 pkt 1 kp- zgodnie z zawartym porozumieniem emerytalnym.

(Dowód: protokół kontroli Państwowej Inspekcji Pracy, k. 7-9)

W dniu 22 lutego 2019 roku P. D. (1) działając przez swojego pełnomocnika radcę prawnego P. S. złożył pracodawcy oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia złożonego w dniu 30.10.2018 roku zarówno w kwestii zmiany warunków pracy jak i rozwiązania umowy o pracę z dniem 27.12.2019 roku powołując się na błąd wywołany przez pracodawcę.

(Dowód: pismo z dnia 22 lutego 2019 r., k.19, akt sprawy IV P 50/19)

Pracodawca w piśmie z dnia 5 marca 2019 roku zakwestionował skuteczność uchylenia się przez pracownika od skutków prawnych oświadczenia z dnia 30.10.2018 roku. W związku z tym w dniu 23 maja 2019 roku A. D. wystąpił z powództwem do Sądu Rejonowego w Bełchatowie o ustalenie istnienia stosunku pracy również po dniu 27.12.2019 roku.

(Dowód: pismo z dnia 05.03.2019 r., k. 21, akt sprawy IV P 50/19)

Sąd Rejonowy w Bełchatowie wyrokiem z dnia 30 grudnia 2016 roku, w sprawie sygn. akt IV P 50/19 ustalił, że stosunek pracy łączący P. D. (1) oraz (...) S.A. Oddział (...) B. trwa nadal po 27.12.2019 roku. Ponadto w wyroku ustalono, że pracownikowi P. D. (1) przysługuje dodatek wyrównawczy w wysokości stanowiącej równowartość dotychczasowego dodatku funkcyjnego tj. 40% dwukrotnej średniej płacy w pozwanym przedsiębiorstwie także po dniu 19 grudnia 2019 roku.

(Dowód: Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 30 grudnia 2019 r., sygn. akt IV P 50/19,k. 123 akt sprawy IV P 50/19)

W związku z powyższym orzeczeniem, w dniu 30.12.2019 r. kiedy to zapadł wyrok, P. D. (1) ustnie zgłosił swoją gotowość do pracy oraz później, pismem z dnia 07.01.2020 roku, zgłosił gotowość kontynuacji pracy, wzywając jednocześnie do udostępnienia stanowiska pracy. Pismo to zostało jednak bez odpowiedzi ze strony pracodawcy.

(Dowód: wezwanie do udostępnienia miejsca pracy z dnia 07.01.2020 r., k. 244, akt sprawy IV P 50/19)

Od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 30.12.2019 r. pracodawca P. D. (1) wniósł apelację do Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. zaskarżając wyrok w całości. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. wyrokiem z dnia 04.12.2020 roku oddalił apelację pracodawcy w całości.

(Dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 4.12.2020 r., V Pa 26/20, k. 195 akt sprawy IV P 50/19)

W związku z wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. P. D. (1) przez swojego pełnomocnika pismem z dnia 9 grudnia 2020 r. zgłosił pracodawcy gotowość do wykonywania pracy, wzywając jednocześnie do udostępnienia stanowiska pracy.

(Dowód: wezwanie do udostępnienia miejsca pracy z dnia 9.12.2020 r., k. 245, akt sprawy IV P 50/19)

Pismem z dnia 18.11.2020 roku pracownik został poinformowany przez pracodawcę, że czynione są działania nakierunkowane na powierzenie pracownikowi obowiązków pracowniczych. Pismem z dnia 19 stycznia 2021 r. P. D. (1) ponownie wystąpił do pracodawcy o udostępnienie mu stanowiska pracy oraz o przedstawienie szczegółowego zestawienia wszystkich cyklicznych należności za okres od dnia 02.12.2019 r. do dnia 31 stycznia 2021 r., a także o uwzględnienie w zestawieniu wszelkich dodatkowych świadczeń pieniężnych niecyklicznych. W odpowiedzi pismem z dnia 27.01.2021 r. P. D. (1) został poinformowany o terminie wykonania badań wstępnych przed rozpoczęciem pracy. Nie udzielono mu jednak informacji odnośnie przysługujących mu należności, gdyż jak wskazano brak było podstaw do przedłożenia określonych danych. Ostatecznie stanowisko pracy zostało udostępnione P. D. (1) w dniu 01.02.2021 r.

( Dowód: pismo z dnia 18.11.2020 r., k. 246, wezwanie do udostępnienia miejsca pracy z dnia 19 stycznia 2021 r., k. 247-248, akt sprawy IV P 50/19)

Pismem z dnia 03.02.2021 r. pracownik wezwał swojego pracodawcę do wypłaty wszystkich świadczeń wynikających ze stosunku pracy za okres od dnia 27.12.2019 r. do dnia 01.02.2021 r., a także udzielenie urlopu wypoczynkowego przysługującego za ten okres.

(Dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 3.02.2021r., k. 251, akt sprawy IV P 50/19)

W udzielonej odpowiedzi pismem z dnia 15 lutego 2021 r. odmówiono pokrzywdzonemu wypłacenia żądanych świadczeń informując, że nie ma podstaw do zapłaty P. D. (1) wszystkich świadczeń wynikających ze stosunku pracy oraz udzielenia urlopu wypoczynkowego w tym urlopu dodatkowego z tytułu niepełnosprawności za okres kiedy pokrzywdzony faktycznie nie świadczył pracy. Wskazano na linię orzeczniczą Sądu Najwyższego, podając że „ okres pozostawania bez pracy wlicza się do okresu zatrudnienia, ale nie jest okresem zatrudnienia ani okresem uznawanym za okres zatrudnienia. W związku z powyższym samo pozostawanie w stosunku pracy nie jest podstawą do uzyskania wynagrodzenia oraz udzielenia urlopu wypoczynkowego”. Niniejsze pismo zostało podpisane przez S. P., który pełni stanowisko (...). Zgodnie z kartą stanowiska pracy z dnia 22.05.2019 r. punkt 30 w przypadku nieobecności Dyrektora Oddziału (...) czynności z zakresu prawa pracy wykonuje (...) Oddziału (...). W ramach kompetencji S. P. należało zatem podjęcie decyzji o wypłacie należnego wynagrodzenia P. D. (1).

(Dowód: zeznania P. D., k. 59, protokół kontrolni z dnia 17,24 i 25 marca 2021 r., k. 7-9, pismo z dnia 15.02.2021 r., k. 16, pismo z dnia 19.11.2021 r., k.69, karta stanowiska pracy, k.70-72, 76-78 )

Według PIP na podstawie ustaleń dokonanych podczas kontroli w (...) S.A. (...) Kopalnia (...), pracodawca bezzasadnie odmówił wypłaty wynagrodzenia za przedmiotowy okres. W dniu 29.03.2021 r. Państwowa Inspekcja Pracy po przeprowadzonej kontroli wniosła o naliczenie i wypłacenie pracownikowi P. D. (1) należnego wynagrodzenia ze stosunku pracy za okres od dnia 27.12.2019 r. do dnia 31.01.2021 r.

(Dowód: pismo z dnia 26.03.2021 r., k. 260-262 akt sprawy IV P 50/19, pismo z dnia 29.03.2021 r., k. 17)

Do chwili obecnej pokrzywdzonemu pieniądze nie zostały wypłacone .

(Dowód: zeznania P. D. (1), k. 59)

S. P. ma (...) lat, wykształcenie wyższe, pracuje w (...) B., zajmuje stanowisko (...), posiada dwoje dzieci, które są na jego utrzymaniu, nie był karany.

Według wyjaśnień obwinionego po uprawomocnieniu się wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim P. D. (1) został zatrudniony. Pokrzywdzonemu nie zostało wypłacone wynagrodzenie, ponieważ pracodawca opierał się na opinii radcy prawnego L. M.. Uznał, że nie miał podstawy aby wypłacić wynagrodzenia. Podtrzymał swoje stanowisko, iż okres który jest przedmiotem postępowania sprawy jest uznawany za okres zatrudnienia i wchodzi do stażu pracy ale praca nie była świadczona więc wynagrodzenie za ten okres się nie należy.

(Dowód: wyjaśnienia obwinionego, k. 58-59)

Sąd zważył co następuje

Zebrany w sprawie materiał dowodowy doprowadził Sąd do wniosku, że obwiniony S. P. dopuścił się zarzucanego mu czynu.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom S. P., gdyż wersja obwinionego nie jest zgodna z ustalonym stanem faktycznym.

Ustaleń faktycznych w sprawie Sąd dokonał na podstawie zeznań pokrzywdzonego P. D. (1). Zeznania te są spójne, logiczne, konsekwentne i korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, a także w oparciu o dowody z dokumentów, których wiarygodność w toku postępowania nie była kwestionowana oraz na podstawie protokołu kontroli Państwowej Inspekcji Pracy przeprowadzonej w dniach 17, 24 i 25.03.2021 roku, który to dokument w toku postępowania nie był kwestionowany.

Zgodnie z art. 282 § 1 pkt 1 kp karze grzywny od 1.000 zł do 30.000 zł podlega ten kto, wbrew obowiązkowi nie wypłaca w ustalonym terminie wynagrodzenia za pracę lub innego świadczenia przysługującego pracownikowi albo uprawnionemu do tego świadczenia członkowi rodziny pracownika, wysokość tego wynagrodzenia lub świadczenia bezpodstawnie obniża albo dokonuje bezpodstawnych potrąceń.

Wynagrodzenie "jest to świadczenie podmiotu zatrudniającego, dokonywane co pewien czas (okresowo) na rzecz pracownika zasadniczo tytułem ekwiwalentu (odpłaty) za świadczoną pracę (art. 80 zd. 1 KP)" ( L. Florek, T. Zieliński, Prawo pracy, Warszawa 1999, s. 176). Wynagrodzenie pracownicze, w rozumieniu komentowanego przepisu, jest kategorią zbiorczą. Składa się na nie wynagrodzenie podstawowe (tzw. płaca zasadnicza) i wynagrodzenie uboczne (tzw. uzupełniające), tj. premie, przyznane nagrody, prowizje, gratyfikacje jubileuszowe oraz dodatki do płac np. za pracę w godzinach nadliczbowych, w porze nocnej, za pracę w niedziele i święta, za pracę w warunkach szczególnie uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia, a także inne dodatki: wyrównawczy, stażowy, funkcyjny, rozłąkowy, za szczególne umiejętności (Kodeks Pracy, pod red. Muszelki/Walczak, 2021,wyd. 13).

Niewypłacenie bądź też zaniżenie wypłaty któregokolwiek ze wskazanych wyżej składników wynagrodzenia za pracę lub innego świadczenia może być kwalifikowane jako czyn realizujący dyspozycję art. 282 § 1 pkt 1 kp. Jest to wykroczenie materialne, gdyż do jego zaistnienia niezbędny jest skutek w postaci takiej, że pracownik lub uprawniony członek jego rodziny nie otrzymuje wynagrodzenia lub świadczenia w terminie lub otrzymuje je, ale w zaniżonej wysokości (Kodeks Pracy, pod red. Muszelki/Walczak, 2021,wyd. 13).

Zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 30.12.2019 r. wydanym w sprawie IV P 50/19 oraz wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 04.12.2020 r., sygn. akt V Pa 26/20 oddalającym apelacje w całości i utrzymującym w mocy wyrok Sądu I instancji stosunek pracy pomiędzy pokrzywdzonym P. D. (1), a pracodawcą (...) S.A. Oddział (...) B. trwał nadal po 27.12.2019 r., zatem stosunek pracy łączący pracownika i pracodawcę nigdy nie uległ przerwaniu. Zgodnie z tym umowa o pracę obowiązywała również w okresie od dnia 27.12.2019 roku do dnia 01.02.2021 roku.

S. P. uzasadniając odmowę wypłaty należnego wynagrodzenia podnosi, iż sporny okres czasu tj. 27.12.2019 r.- 01.02.2021 r. uznawany jest za okres zatrudnienia i wlicza się do stażu pracy ale pracownikowi nie przysługuje wynagrodzenie, gdyż praca nie była faktycznie świadczona. Obwiniony powołuje się zatem na treść art. 51 kp. W ustalonym stanie faktycznym, w przypadku gdy stosunek pracy nie uległ przerwaniu tylko trwał nadal powyższy artykuł kodeksu pracy nie ma zastosowania. Art. 51 kp odnosi się do uprawnień pracownika, który podejmuje pracę w wyniku przywrócenia do pracy przez Sąd Pracy z uwagi na nieuzasadnione bądź niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę przez pracodawcę i w przypadku niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę bez okresu wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę, oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu stosunku pracy będzie nadal wywoływać skutki prawne, nawet pomimo jego niezgodności z prawem i będzie prowadzić do przerwania zatrudnienia. W takim przypadku z odwołania pracownika sąd pracy może przywrócić pracownika do pracy i jednocześnie wraz z przywróceniem do pracy rozstrzygnąć o prawie do wynagrodzenia za ten okres, w którym pracownik pozostawał bez pracy. Prawo do wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy pracownikowi przywróconemu do pracy może wynikać wyłącznie z orzeczenia Sądu pracy. Termin pozostawania bez pracy odnosi się zatem wyłącznie do pracownika, który został przywrócony do pracy co w stanie faktycznym niniejszej sprawy nie miało miejsca, gdyż pokrzywdzony przez cały ten okres był w stosunku pracy, nie doszło do rozwiązania umowy o pracę.

W dniu 30 października 2018 roku zostało zawarte przez strony porozumienie o rozwiązaniu umowy o pracę pomiędzy P. D. (1) a (...) S.A. (...) Kopalnia (...) w R., w którym strony zgodnie oświadczyły, że umowa o pracę pomiędzy w/w zostanie rozwiązana z dniem 27.12.2019 r. P. D. (1) skutecznie uchylił się jednak od skutków prawnych złożonego oświadczenia. Zachowana została ciągłość pracy. Pracownik nie został jednakże dopuszczony do wykonywania pracy przez pracodawcę. P. D. (1) kilkukrotnie wykazywał swoją gotowość do pracy, tj. ustnie w dniu kiedy zapadł wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 30.12.2019 r. w sprawie IV P 50/19, oraz pisemnie poprzez wezwanie pracodawcy do udostępnienia miejsca pracy pismami z dnia 07.01.2020 r. (pismo zostało pozostawione bez odpowiedzi), z dnia 9 grudnia 2020 r. i z dnia 19 stycznia 2021 roku już po zapadnięciu wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim. Miejsce pracy zostało udostępnione pokrzywdzonemu dopiero w dniu 01.02.2021 roku. Za cały ten okres tj. od dnia 27.12.2019 roku P. D. (1) nie otrzymywał wynagrodzenia.

Zgodnie z art. 81 § 1 kp pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania – 60% wynagrodzenia. W każdym przypadku wynagrodzenie to nie może być jednak niższe od wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów.

Ogólna zasada, że wynagrodzenie należy się pracownikowi tylko za pracę wykonaną, ulega ograniczeniu, gdy pracodawca nie wywiązał się ze swego zobowiązania wzajemnego i nie dostarczył pracownikowi pracy umówionego rodzaju. Może mieć także postać niedopuszczenia pracownika do pracy, bezprawną zmianę umówionego rodzaju pracy, czasu lub miejsca pracy. Wtedy za czas niewykonywania pracy z przyczyn dotyczących pracodawcy pracownikowi należy się wynagrodzenie, pod warunkiem że pracownik był gotów do jej wykonywania. Warunek ten ma istotne znaczenie. Gotowość do pracy w rozumieniu art. 81 § 2 występuje jedynie podczas istnienia wiążącego strony stosunku pracy, w razie powstania przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy w określonym w umowie czasie i miejscu pracy, uniemożliwiających pracownikowi jej wykonywanie, gdy jednocześnie pozostaje on, zgodnie z art. 128 § 1, do dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub innym umówionym miejscu (wyr. SN z 26.6.1998 r., I PKN 195/98, OSNAPiUS 1999, Nr 14, poz. 453). (Kodeks pracy. Komentarz, red. Muszelki, W. 2021, wyd. 13, L.).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż nie ulega wątpliwości, że P. D. (1) wykazywał swoją gotowość do pracy. Wykazywał ją poprzez ustne oświadczenie jak i pisemnie wysyłając do pracodawcy wezwania do udostępnianie miejsca pracy. Powinien zatem otrzymywać należne mu wynagrodzenie, gdyż mimo wykazywanej gotowości do pracy, nie wykonywał jej z winy pracodawcy, nie został do niej dopuszczony.

W świetle zebranego materiału dowodowego wynika, że przez cały sporny okres czasu stosunek pracy łączący pracownika z pracodawcą nigdy nie uległ przerwaniu. Pracownik nie został dopuszczony do wykonywania pracy z winy pracodawcy, wykazując przy tym swoją gotowość do podjęcia pracy. W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do stosowania zasady wynikającej z art. 51 kodeksu pracy. P. D. (1) nie świadczył pracy z winy leżącej po stronie pracodawcy.

Pracodawca zaprzestał wypłacania pokrzywdzonemu wynagrodzenia od dnia 27.12.2019 r., pomimo wydanego w dniu 30.12.2019 r. wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie stwierdzającego, iż stosunek pracy pomiędzy pracownikiem i pracodawcą trwa nadal. Zakładając, że pracodawca wstrzymał się z wypłatą wynagrodzenia do czasu rozstrzygnięcia złożonej apelacji to pomimo wydanego prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 04.12.2020 r., sygn. akt V Pa 26/20 i pomimo jasnego stanowiska Państwowej Inspekcji Pracy w tym zakresie nadal nie dokonał wypłaty należnego pokrzywdzonemu wynagrodzenia. Sąd zgodził się z poglądem Państwowej Inspekcji Pracy, iż fakt pozostawania w sporze sądowym pomiędzy pracownikiem a pracodawcą nie jest okolicznością uzasadniającą odmowę wypłaty wynagrodzenia i innych świadczeń ze stosunku pracy skoro stosunek pracy w tym czasie trwał nieprzerwalnie.

Odmowa wypłacenia przez pracodawcę wynagrodzenia za pracę przysługującą pracownikowi za okres od dnia 27.12.2019 r. do dnia 31.01.2021 r. jest bezzasadna i wypełnia dyspozycję art. 282 § 1 pkt 1 kp. Przypisane S. P. wykroczenie miało niewątpliwie charakter zawiniony. W ustalonym stanie faktycznym obwiniony mógł i powinien zachować się zgodnie z prawem i nie zachodziły okoliczności wyłączające jego winę. Tłumaczenia obwinionego, że nie dokonał wypłaty wynagrodzenia, ponieważ opierał się na opinii radców prawnych zatrudnionych w (...) S.A. (...) Kopalnia (...) w R. nie zwalnia go z osobistej odpowiedzialności za podjętą decyzję.

W związku z powyższym, na podstawie zebranego materiału dowodowego w sprawie uznać należy, że S. P. pełniąc obowiązku (...) (...) S.A. (...) Kopalni (...) w R. dopuścił się wykroczenia z art. 282 § 1 pkt 1 kp w zw. z art. 85 § 1-2 i art. 94 pkt 5 kodeksu pracy, gdyż w okresie od dnia 05.12.2020 r. tj. w okresie po wydaniu prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim oddalającego apelację do dnia 12.01.2022 r. tj. zamknięcia przewodu sądowego nie dopełnił obowiązku wypłaty należnego wynagrodzenia przysługującego P. D. (1) za okres od dnia 28.12.2019 r. do dnia 31.01.2021 r. w szacunkowej łącznej kwocie 155.734,43 zł brutto.

Zgodnie z art. 282 § 1 pkt 1 kp Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 1.500 zł. Za okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę wcześniejszą niekaralność obwinionego. Okolicznością obciążającą S. P. jest zaś to, że do chwili obecnej należne pokrzywdzonemu P. D. (1) wynagrodzenie nie zostało wypłacone pomimo jasnego stanowiska zajętego przez Państwową Inspekcję Pracy w tej sprawie i wydanego prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 04.12.2020 roku, wydanego w sprawie V Pa 26/20. Wymierzona obwinionemu kara odpowiada stopniowi jego winy oraz społecznej szkodliwości jego czynu. Pozwala na osiągnięcie zapobiegawczych celów kary i czyni zadość potrzebie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd uznał, że sam fakt prowadzenia przeciwko obwinionemu postępowania sądowego stanowi dla niego już wystarczającą dolegliwość.

W oparciu o art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw oraz art. 616 § 1 i 2 kpk oraz na podstawie art. 118 § 2-4 kpw Sąd zasądził od obwinionego opłatę w kwocie 150 zł oraz kwotę 120 zł na rzecz Skarbu Państwa tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków.