Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bełchatowie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 905/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

Z. J.

Przestępstwo z art. 177 § 1 k.k. polegające na tym, że oskarżona w dniu 31 października 2023 r. około godz. 19.55 w ruchu lądowym w B. na ul. (...), woj. (...), nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem m-ki F. o nr rej. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności i nie ustąpiła pierwszeństwa pieszemu wchodzącemu na przejście dla pieszych, który przechodził z prawej na lewą stronę ulicy, doprowadzając do zderzenia z pieszym E. G., w wyniku czego doznał on obrażeń ciała w postaci stłuczenia obu kolan z mocnym stłuczeniem okolicy przedniej z krwiakiem kaletki przedrzepkowej P/L, stłuczenia klatki piersiowej, stabilnego złamania kręgu Th1 odcinka piersiowego, urazu głowy, ran uda lewego z powierzchowną martwicą, a obrażenia te naruszyły czynności jego ciała na okres powyżej dni 7 i spełniają dyspozycję art. 157 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 31 października 2023 roku około godziny 19:55 Z. J. poruszała się samochodem osobowym marki F. o nr rej. (...) ulicą (...) w B.. Za nią znajdował się jeszcze jeden pojazd kierowany przez świadka P. Z..

Oskarżona przejechała przez oznakowane przejście dla pieszych, nie ustępując pierwszeństwa wchodzącemu na nie pokrzywdzonemu E. G., który przechodził z prawej na lewą stronę ulicy. W konsekwencji doprowadziła do zderzenia z pieszym.

Dojeżdżając do oznakowanego przejścia dla pieszych, oskarżona poruszała się z prędkością około 40 km/h – zbliżoną do jadącego za nią świadka P. Z..

W dniu zdarzenia padał deszcz, było już dość ciemno. Ulica była jednak oświetlona lampami ulicznymi, widoczne były również światła położonego obok sklepu (...) (sklep położony tuż przy przejściu dla pieszych).

Na poboczach ulicy (...), którą poruszała się Z. J. rośnie wiele drzew, w tym szerokie drzewo przed oznakowanym przejściem dla pieszych, które częściowo zasłania widoczność kierującym.

Pieszy E. G. w dniu zdarzenia ubrany był w szare spodnie i granatową kurtkę z kapturem z czerwoną podszewką. Nie miał na sobie żadnych odblasków.

Pokrzywdzony od wielu lat cierpi na zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa. Schorzenie to ma wpływ na powolną prędkość chodu.

Świadek P. Z. jadący za oskarżoną Z. J. dostrzegł E. G. poruszającego się po chodniku z odległości około 40 metrów. Widział on także jak pokrzywdzony zbliża się do oznakowanego przejścia dla pieszych. Nie widział natomiast bezpośrednio momentu wejścia pokrzywdzonego na przejście oraz zderzenia pojazdu oskarżonej z pieszym.

Po zderzeniu świadek P. Z. zatrzymał się przed przejściem dla pieszych, po czym podbiegł do pokrzywdzonego celem udzielenia mu pierwszej pomocy (pierwszej pomocy udzielały mu również inne nieustalone osoby). Oskarżona zatrzymała się natomiast parę metrów za oznakowanym przejściem dla pieszych. Na prośbę pokrzywdzonego jedna z osób udzielających mu pierwszej pomocy przyprowadziła na miejsce zdarzenia jego żonę W. G..

W wyniku wypadku drogowego pokrzywdzony E. G. upadł na jezdnię, doznając licznych obrażeń. Celem wykonania dalszych badań został więc przewieziony do Szpitala Wojewódzkiego w B.. Oskarżona Z. J. nie odniosła żadnego urazu.

Funkcjonariusze KPP w B. dokonali oględzin pojazdu oskarżonej oraz miejsca wypadku drogowego oraz rozpytali uczestników i świadków na okoliczności przebiegu zdarzenia. Podjęli również próbę zabezpieczenia nagrania z monitoringu znajdującej się niedaleko przychodni dentystycznej, jednak okazało się, że kamera nie obejmuje swym zasięgiem miejsca, w którym doszło do wypadku drogowego.

notatki urzędowe

k. 1 – 2

protokół oględzin miejsca wypadku drogowego z załącznikami

k. 3 - 8

protokół oględzin pojazdu marki F. (...)

k. 12 - 13

notatka urzędowa

k. 22

zeznania świadka P. Z.

k. 18

k. 78 - 80

zeznania świadka E. G.

k. 25 – 26

k. 76 - 78

zeznania świadka A. F.

k. 110 - 111

zeznania świadka W. G.

k. 111 - 113

Zarówno oskarżona Z. J., jak i pokrzywdzony E. G., zostali przebadani analizatorem wydechu pod kątem stanu trzeźwości – oboje z wynikiem negatywnym 0,00 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

protokół badania stanu trzeźwości Z. J.

k. 9 – 9a

protokół badania stanu trzeźwości E. G.

k. 10 – 10a

świadectwo wzorcowania

k. 11

Pokrzywdzony E. G. w wyniku wypadku drogowego doznał obrażeń w postaci stłuczenia obu kolan z mocnym stłuczeniem okolicy przedniej z krwiakiem kaletki przedrzepkowej P/L, stłuczenia klatki piersiowej, stabilnego złamania kręgu Th1 odcinka piersiowego, urazu głowy oraz rany uda lewego z powierzchowną martwicą, które to obrażenia skutkowały naruszeniem narządów ciała pokrzywdzonego na okres powyżej 7 dni.

opinia biegłego

k. 28

k. 33

dokumentacja medyczna pokrzywdzonego

k. 84 - 105

zeznania świadka E. G.

k. 25 – 26

k. 76 - 78

zeznania świadka W. G.

k. 111 - 113

Oskarżona Z. J. nie była w przeszłości karana sądownie. Nie widnieje również w ewidencji kierowców jako sprawczyni wykroczeń drogowych.

informacja z ewidencji kierowców

k. 36

karta karna

k. 31

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

Z. J.

Przestępstwo z art. 177 § 1 k.k. polegające na tym, że oskarżona w dniu 31 października 2023 r. około godz. 19.55 w ruchu lądowym w B. na ul. (...), woj. (...), nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem m-ki F. o nr rej. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności i nie ustąpiła pierwszeństwa pieszemu wchodzącemu na przejście dla pieszych, który przechodził z prawej na lewą stronę ulicy, doprowadzając do zderzenia z pieszym E. G., w wyniku czego doznał on obrażeń ciała w postaci stłuczenia obu kolan z mocnym stłuczeniem okolicy przedniej z krwiakiem kaletki przedrzepkowej P/L, stłuczenia klatki piersiowej, stabilnego złamania kręgu Th1 odcinka piersiowego, urazu głowy, ran uda lewego z powierzchowną martwicą, a obrażenia te naruszyły czynności jego ciała na okres powyżej dni 7 i spełniają dyspozycję art. 157 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

- poruszanie się przez oskarżoną po drodze przed dojazdem do oznakowanego przejścia dla pieszych z prędkością 10 km/h,

- niemożność dostrzeżenia przez oskarżoną pokrzywdzonego E. G. z uwagi na zasłaniające go drzewo, pomimo właściwej, uważnej obserwacji przedpola jazdy oraz pobocza,

- brak winy i sprawstwa oskarżonej w zakresie spowodowania wypadku drogowego

wyjaśnienia oskarżonej

k. 40

k. 74 – 76

k. 113

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.

notatki urzędowe

Niekwestionowane dokumenty sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.

1.1.1.

protokół oględzin miejsca wypadku drogowego z załącznikami

Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.

1.1.1.

protokół badania stanu trzeźwości Z. J.

Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.

1.1.1.

protokół badania stanu trzeźwości E. G.

Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.

1.1.1.

świadectwo wzorcowania

Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.

1.1.1.

protokół oględzin pojazdu marki F. (...)

Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.

1.1.1.

notatka urzędowa

Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.

1.1.1.

opinia biegłego

Pełna, jasna, sporządzona przez podmiot dysponujący fachową wiedzą, niekwestionowana przez strony, w konsekwencji stanowiła wiarygodne źródło dowodowe.

1.1.1.

informacja z ewidencji kierowców

Wiarygodny dokument urzędowy, niekwestionowany przez strony, potwierdzający uprzednią niekaralność oskarżonej za wykroczenia drogowe.

1.1.1.

karta karna

Wiarygodny dokument urzędowy, niekwestionowany przez strony, potwierdzający uprzednią niekaralność oskarżonej.

1.1.1.

dokumentacja medyczna pokrzywdzonego

Dokumenty prywatne, niebudzące wątpliwości, niepodważane przez żadną ze stron zarówno co do autentyczności, jak i zawartych w nich treści.

1.1.1.

zeznania świadka P. Z.

Wewnętrznie spójne, zrozumiałe, kluczowe w zakresie odtworzenia przez sąd stanu faktycznego sprawy. P. Z. był bezpośrednim świadkiem zdarzenia, nadto jest osobą obcą dla stron postępowania, wobec czego nie miał żadnego interesu w tym, aby zeznawać nieprawdę na korzyść bądź niekorzyść którejkolwiek z nich. Świadek opisał okoliczności zdarzenia w sposób wyczerpujący, odnosząc się między innymi do warunków panujących w chwili zdarzenia na drodze, do techniki jazdy własnej, jak i oskarżonej. Nie widział on samego momentu zderzenia pojazdu Z. J. z pieszym E. G., natomiast poczynione przez świadka spostrzeżenia poprzedzające bezpośrednio zaistnienie wypadku drogowego, pozwoliły sądowi w pełni odtworzyć jego przebieg, jak i dokonać oceny naruszenia reguł ostrożności przez oskarżoną.

Nie umknęło przy tym uwadze sądu, iż świadek w swoich depozycjach potwierdził, że obok oznakowanego przejścia na pieszych znajduje się drzewo, które mogło zasłonić kierującej widoczność. W ocenie sadu okoliczność ta nie świadczyła jednak o braku winy oskarżonej, która również dysponowała tą wiedzą, a mimo to, nie zachowała szczególnej ostrożności, kiedy zbliżała się do oznakowanego przejścia na pieszych i nie dostosowała techniki jazdy do utrudnionych warunków na drodze.

1.1.1.

zeznania świadka E. G.

Sąd nie znalazł powodów, aby odmówić świadkowi wiarygodności. E. G. opowiadał o zdarzeniu z własnej perspektywy, jednak w sposób poukładany i przekonujący. Odpowiadał spokojnie, nienerwowo na wszystkie pytania sądu, jak i stron postępowania. Wyraźnie wskazywał fakty, których nie jest pewien bądź których nie pamięta, nie próbując uzupełniać swoich zeznań informacjami nieprawdziwymi, o charakterze instrumentalnym.

1.1.1.

zeznania świadka A. F.

Spójne, zrozumiałe, posłużyły jednak sądowi jedynie celem odtworzenia ustaleń faktycznych co do przeprowadzonej przez funkcjonariuszy Policji interwencji, mającej miejsce już po popełnieniu czynu zabronionego. A. F. nie był bezpośrednim świadkiem wypadku drogowego, nie widział jego dokładnego przebiegu, a informacje zawarte w jego depozycjach, jak i notatce urzędowej, miały swoje źródło głównie w relacjach osób rozpytywanych w toku interwencji.

Przy analizie zeznań niniejszego świadka wypada dodatkowo wskazać, że użycie w notatce urzędowej funkcjonariuszy w stosunku do pokrzywdzonego sformułowania „pieszy wtargnął na przejście” nie determinowało w żaden sposób oceny zachowania pieszego przez sąd. Sam świadek podczas przesłuchania w toku rozprawy wskazał zresztą, że niniejsze sformułowanie nie było wynikiem jego obserwacji czy przekonań, a w notatce zostało zawarte wyłącznie dlatego, że „któryś z uczestników zdarzenia takiego określenia użył”. Co więcej, A. F. nie pamiętał nawet, kto miał wygłosić takowe słowa.

Zdaniem sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy zaprzecza natomiast tezie o rzekomym „wtargnięciu” pieszego na oznakowane przejście, jak i niemożności dostrzeżenia pieszego, na które oskarżona powoływała się w swej linii obrony.

1.1.1.

zeznania świadka W. G.

Spójne, zrozumiałe, kategoryczne. Sąd posłużył się jednak zeznaniami świadka w ograniczonym zakresie: między innymi przy ustaleniach dotyczących stanu zdrowia pokrzywdzonego sprzed wypadku drogowego, jak i obrażeń odniesionych przez niego wskutek popełnionego przez oskarżoną przestępstwa.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.2.1.

wyjaśnienia oskarżonej

Sąd odmówił wyjaśnieniom oskarżonej wiarygodności między innymi ze względu na sprzeczność tychże wyjaśnień z przekonującymi zeznaniami świadka P. Z. co do prędkości, z którą poruszała się sprawczyni wypadku drogowego, jak i potencjalnej możliwości zauważenia przez kierujących poruszającego się w okolicy oznakowanego przejścia dla pieszych pokrzywdzonego E. G. (który to został dostrzeżony przez świadka P. Z.).

W ocenie sądu wyjaśnienia oskarżonej stanowiły przyjętą przez nią na potrzeby postępowania linię obrony obliczoną na uniknięcie odpowiedzialności karnej.

-

(k. 113 – 114)

opinia biegłego ds. rekonstrukcji wypadku

Na rozprawie w dniu 04 czerwca 2024 roku sąd na podstawie art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 i 3 k.p.k. oddalił wniosek obrońcy oskarżonej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego do spraw rekonstrukcji wypadków na okoliczność zachowania uczestników zdarzenia oraz jakie reguły ostrożności przez tych uczestników zostały naruszone.

Zdaniem sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwalał na ustalenie powyższych okoliczności w pełni, a ocena zachowania uczestników zdarzenia nie wymagała wiadomości specjalnych i mogła zostać dokonana przez sąd w oparciu o zasady logiki i doświadczenia życiowego.

-

(k. 113 – 114)

oględziny miejsca wypadku

Na rozprawie w dniu 04 czerwca 2024 roku sąd na podstawie art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. oddalił wniosek obrońcy oskarżonej o przeprowadzenie dowodu z oględzin miejsca zdarzenia z uwagi na fakt, iż takowe oględziny zostały przeprowadzone przez funkcjonariuszy Policji w toku postępowania przygotowawczego (protokół oględzin miejsca wypadku drogowego wraz ze szkicem miejsca zdarzenia – k. 3 – 8). Strona oskarżona nie wykazała natomiast racjonalnych powodów, dla których niezbędne byłoby przeprowadzenie ponownych oględzin.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1.

Z. J.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przypisane oskarżonej zachowanie wyczerpuje znamiona czynu określonego w art. 177 § 1 k.k. Przestępstwo to jest przestępstwem skutkowym, może być popełnione zarówno przez działanie, jak i poprzez zaniechanie (tzw. niewłaściwe z zaniechania). Oskarżona Z. J., kierująca pojazdem mechanicznym – samochodem marki F. dopuściła się jego popełnienia poprzez działanie, polegające na nieumyślnym naruszeniu zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym i dokonaniu nieprawidłowej decyzji o przejeździe przez oznakowane przejście dla pieszych i nieustąpieniu pierwszeństwa wchodzącemu na przejście pokrzywdzonemu E. G..

W ocenie sądu sprawczyni nie zachowała szczególnej ostrożności wymaganej od kierującego, który zbliża się do oznakowanego przejścia dla pieszych. Oskarżona zdawała sobie bowiem sprawę z utrudnionych warunków drogowych (padający deszcz, półmrok). Wiedziała także o tym, że pobocza ulicy (...) w B. są zadrzewione, a rosnące wzdłuż drogi drzewa mogą częściowo zasłaniać kierującym widoczność (oskarżona w swych wyjaśnieniach sama wskazała, że często porusza się niniejszą drogą). Mimo to, nieuważnie obserwowała ona przedpole jazdy, jak i pobocza drogi (chodnik, ruch pieszych), jak i nie dostosowała techniki jazdy do panujących warunków. Wskazać przy tym wypada, że prędkość dozwolona (w tym przypadku maksymalna prędkość 50 km/h w terenie zabudowanym) nie zawsze jest prędkością bezpieczną i adekwatną do sytuacji na drodze. Kierujący pojazdem, zbliżając się do oznakowanego przejścia dla pieszych, zobowiązany jest zachować nie tylko zwykłą, ale szczególną ostrożność, która oznacza zwiększoną uwagę i dostosowanie zachowania do zmieniających się warunków na drodze w taki sposób, aby umożliwiło to szybką reakcję. Oskarżona – mając świadomość wszelkich okoliczności przywołanych wyżej – winna więc uważniej obserwować okolice przejścia, a przed przejściem dla pieszych zwolnić, a nawet w razie koniczności zahamować, aby zyskać pewność, że może bezpiecznie przejechać dalej.

Zdaniem sądu Z. J. nie wywiązała się natomiast z ciążących na niej jako kierującej obowiązków. Za nieprzekonujące sąd uznał jej wyjaśnienia, jakoby poruszała się ona pojazdem przed przejściem dla pieszych z prędkością 10 km/h, a ze względu na rosnące obok przejścia dla pieszych drzewo nie miała możliwości dojrzenia wchodzącego na to przejście E. G.. Takowej wersji wydarzeń zaprzeczają zeznania świadka P. Z., który dostrzegł pokrzywdzonego już z odległości około 40 metrów. Widział on najpierw jak pieszy idzie chodnikiem, a potem jak zbliża się do przejścia dla pieszych. Co więcej, świadek jechał bezpośrednio za oskarżoną, co pozwoliło mu na stosunkowo dokładne określenie prędkości, z którą ta poruszała się po drodze, a to poprzez porównanie jej do prędkości, z którą sam się poruszał – wedle wiarygodnych zeznań świadka oskarżona jechała więc z prędkością około 40, a nie 10 km/h. P. Z. nie był co prawda pewien czy Z. J. zaczęła hamować przed przejściem, jednak analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego doprowadziła sąd do przekonania, że oskarżona nie podjęła takich działań. Po pierwsze, zwrócić należy uwagę na to, że gdyby sprawczyni rzeczywiście jechała tak wolno jak twierdziła w swych wyjaśnieniach, zatrzymałaby się bliżej oznakowanego przejścia dla pieszych, a nie kilka metrów za tym przejściem. Nadto, w ocenie sądu, w przypadku zderzenia przy prędkości 10 km/h, pokrzywdzony nie odniósłby tak rozległych obrażeń.

Zachowanie sprawczyni doprowadziło natomiast do silnego zderzenia z pokrzywdzonym, który w wyniku wypadku drogowego upadł na jezdnię, doznając licznych obrażeń naruszających czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni (tj. średniego uszczerbku na zdrowiu w świetle art. 157 § 1 k.k.), co uzasadniało zakwalifikowanie popełnionego przez Z. J. czynu zabronionego jako przestępstwa z art. 177 § 1 k.k.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Z. J.

1.

1.

Sąd na podstawie art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 37a § 1 k.k. wymierzył oskarżonej karę 150 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości każdej stawki na kwotę 10 złotych.

Przy wymiarze kary sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 k.k., bacząc aby kara odpowiadała stopniowi winy i stopniowi społecznej szkodliwości czynu.

Z. J. ma (...) lata. Jest osobą dojrzałą emocjonalnie i doświadczoną życiowo oraz w pełni poczytalną. Jakkolwiek dopuściła się popełnienia czynu nieumyślnie, tak naruszyła podstawowe reguły ostrożności spoczywające na kierującym jako uczestniku ruchu drogowego. Stopień winy oskarżonej sąd uznał zatem za umiarkowany.

W ocenie sądu popełniony przez Z. J. czyn cechował się natomiast znacznym stopniem społecznej szkodliwości. Jakkolwiek oskarżona działała nieumyślnie, tak naruszyła ona zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w sposób rażący, w sytuacji, która wymagała od niej nie tylko należytej, ale szczególnej ostrożności (podczas przejazdu przez oznakowane przejście dla pieszych). Sprawczyni poprzez niedostosowanie prędkości jazdy do warunków panujących na drodze oraz nieuważną obserwację przedpola jazdy, nie ustąpiła pierwszeństwa pieszemu na oznakowanym przejściu dla pieszych, doprowadzając do wypadku drogowego, na skutek którego pokrzywdzony E. G. odniósł obrażenia naruszające czynności narządów ciała na okres zdecydowanie dłuższy niż 7 dni.

Za okoliczności łagodzące sąd przyjął uprzednią niekaralność sprawczyni za przestępstwa oraz za wykroczenia drogowe.

Mając powyższe na uwadze, sąd uznał że nie ma potrzeby sięgania w stosunku do oskarżonej po przewidywaną przepisem art. 177 § 1 k.k., najsurowszą karę pozbawienia wolności, zaś cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec niej zostaną spełnione przy zastosowaniu kary o charakterze wolnościowym. Zdaniem sądu kara grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych odpowiada zarówno stopniowi winy, jak i społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżoną przestępstwa.

Sąd jako adekwatną do dochodów oskarżonej (emerytka) oraz jej obecnej sytuacji majątkowej i rodzinnej przyjął przy tym stawkę dzienną grzywny w kwocie 10 złotych – czyli możliwie najniższym do orzeczenia wymiarze.

Na marginesie rozważań w zakresie wymiaru kary dodać jedynie wypada, iż sąd nie znalazł podstaw do orzeczenia wobec Z. J. wnioskowanego przez oskarżyciela posiłkowego i jego pełnomocnika zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Mimo iż sprawczyni dopuściła się rażącego naruszenia reguł ostrożności w ruchu drogowym, tak podkreślić należy, że nie była ona w przeszłości karana ani za przestępstwa ani za wykroczenia drogowego. Sąd doszedł tym samym do przekonania, że przypisany oskarżonej czyn zabroniony miał w jej życiu charakter incydentalny, zaś orzeczenie względem niej środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych znacząco wykraczałoby ponad stopień winy, stanowiąc jednocześnie wyraz nadmiernej, nieuzasadnionej ani racjonalnie ani aksjologicznie, represji.

Z. J.

2.

1.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. sąd zasądził od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonego E. G. kwotę 3000 złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia.

Mając na względzie skutki przestępnego działania oskarżonej, sąd za adekwatne uznał zasądzenie od niej na rzecz pokrzywdzonego w związku ze spowodowanym wypadkiem drogowym E. G. kwoty 3000 złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia.

Orzeczona przez sąd od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonego kwota ma na celu częściowe zrekompensowanie materialnych szkód oraz moralnego cierpienia doznanego wskutek odniesionych w wypadku drogowym obrażeń, jak i następującego po zdarzeniu okresu rekonwalescencji.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Mając na względzie wynik postępowania – wydanie wobec Z. J. wyroku skazującego – sąd zasądził od oskarżonej na rzecz oskarżyciela posiłkowego E. G. kwotę 3500 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w związku z ustanowieniem pełnomocnika.

Kwota ta została ustalona przez sąd na podstawie złożonego przez stronę w toku rozprawy zestawienia, które pozostaje w zgodzie z treścią § 11 ust 1. pkt 1 i ust. 2 pkt 3 w zw. § 17 pkt 1 oraz § 15 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie. Wynagrodzenie pełnomocnika nie przekracza bowiem sześciokrotności stawki minimalnej; jego wysokość jawi się również jako adekwatna w świetle nakładu pracy adwokata w zakresie przygotowania się do prowadzenia sprawy, udzielenia pokrzywdzonemu pomocy prawnej, jak i uczestnictwa w postępowaniu przygotowawczym oraz dwóch terminach rozprawy w postępowaniu sądowym.

4.

O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. zasądzając od oskarżonej Z. J. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 410 złotych tytułem zwrotu wydatków postępowania, na które złożyły się: wynagrodzenie biegłego, koszt uzyskania informacji z KRK, jak również ryczałty za doręczenia wezwań i innych pism w postępowaniu przygotowawczym oraz postępowaniu sądowym.

Na mocy art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku sąd wymierzył także oskarżonej opłatę w kwocie 150 złotych jako równowartość 10% orzeczonej wobec niego kary grzywny.

6.  1Podpis