Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bełchatowie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

IIK727/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

P. M.

w dniu 08 maja 2024 r. około godz. 17.45 w ruchu lądowym w miejscowości (...) gm. S. kierując samochodem osobowym m-ki V. (...) o nr rej. (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że przekroczył dozwoloną prędkość o co najmniej 10 km/h i pomimo oślepiającego słońca nie dostosował prędkości do warunków jazdy, nienależycie obserwował przedpole jazdy w skutek czego nie zachował należytej ostrożności, nie dostrzegł przechodzącego przez jezdnię P. G. i nie podjął żadnych manewrów obronnych czym przyczynił się do potrącenia pokrzywdzonego, który nie upewnił się czy może przejść nie stwarzając zagrożenia w ruchu drogowym i w wyniku potrącenia doznał obrażeń ciała w postaci obrażeń wielonarządowych MOC, krwotocznego ogniska stłuczenia w lewym płacie czołowym, podgłowowego złamania kości łokciowej lewej, wieloodłamowego złamania trzonu kości piszczelowej i strzałkowej prawej, złamania kostki przyśrodkowej i kości strzałkowej lewej, urazu klatki piersiowej ze stłuczeniem pojedynczych segmentów płuca lewego i prawego, rany powłok jamy brzusznej i rany okolicy oczodołu po stronie lewej, a obrażenia te naruszyły czynności jego ciała na okres powyżej dni 7 i spełniają dyspozycję art. 157 § 1 KK, czym wypełnił dyspozycję art. 177 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 08 maja 2024 r. około godz. 17.45 w ruchu lądowym w miejscowości (...), gm. S. P. M. kierował samochodem osobowym m-ki V. (...) o nr rej. (...). Pogoda w tym dniu była dobra, słoneczna, a jezdnia była sucha. W pobliżu jezdni znajdowały się zabudowania, ograniczenie prędkości wynosiło 50 km/h. Oskarżony poruszał się w kierunku południowym. Mocno świecące słońce ograniczało mu widoczność. Pomimo tego poruszał się z prędkością wyższą niż dozwolona, która wynosiła co najmniej 60 km/h. W tym czasie pokrzywdzony bawił się z siostrą na podwórku. Siostra wyszła do skrzynki na listy i nie domknęła bramy. P. G. jest osobą upośledzoną w stopniu znacznym, ubezwłasnowolnioną. Domownicy wcześniej dbali by zamykać bramę, gdyż pokrzywdzony gdy tylko nadarzyła się okazja opuszczał posesję. Raz się zdarzyło, że zaginął. W dniu zdarzenia przecisnął się przez niedomkniętą furtkę. Pieszy wszedł na jezdnię, a następnie przechodził przez jezdnię z lewej strony na prawą, patrząc w kierunku jazdy samochodu V. (...), w miejscu gdzie nie było wyznaczonego przejścia dla pieszych. Stan zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, dla kierującego samochodem V. (...) powstał w chwili, gdy w jego polu widzenia pojawił się pieszy wchodzący na jezdni i idący od lewej krawędzi jezdni w kierunku toru ruchu jego samochodu.

Oskarżony w związku z nienależytą obserwacją przedpola jazdy nie widział pokrzywdzonego i go potrącił prawą stroną pojazdu. Zaczął hamować dopiero po uderzeniu pokrzywdzonego. Wyszedł z samochodu i zadzwonił po pogotowie. W tym czasie z posesji wybiegły matka i siostra pokrzywdzonego. Matka krzyczała do córki, dlaczego nie domknęła bramy. Pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci obrażeń wielonarządowych MOC, krwotocznego ogniska stłuczenia w lewym płacie czołowym, podgłowowego złamania kości łokciowej lewej, wieloodłamowego złamania trzonu kości piszczelowej i strzałkowej prawej, złamania kostki przyśrodkowej i kości strzałkowej lewej, urazu klatki piersiowej ze stłuczeniem pojedynczych segmentów płuca lewego i prawego, rany powłok jamy brzusznej i rany okolicy oczodołu po stronie lewej, a obrażenia te naruszyły czynności jego ciała na okres powyżej dni 7. P. G. został zabrany do szpitala i do dziś boryka się z konsekwencjami wypadku. Oskarżony podczas wypadku był trzeźwy. P. G. również był trzeźwy. Wypadek drogowy wydarzył się w dniu 08 maja 2024 roku około godziny 17:45 w miejscowości S. P., gm. S., na prostym i płaskim odcinku drogi, w pobliżu posesji(...), w obszarze zabudowanym. Droga, w miejscu zdarzenia, posiadała dwukierunkową jezdnię o szerokości 4,6 m, o nawierzchni asfaltowej suchej, czystej i gładkiej Po obu stronach drogi znajdowały się pobocza o szerokości 1,0 m - każde, które posiadały nawierzchnię kamienistą. Droga nie posiadała oznakowania poziomego. Widoczność była dobra - słonecznie. Temperatura powietrza wynosiła i przy gruncie wynosiła + 18°C. Prędkość dopuszczalna wynosiła 50 km/h. Na miejscu zdarzenia nie ujawniono śladów ruchu samochodu V. (...). W przedmiotowym zdarzeniu drogowym doszło do potrącenia pieszego P. G., przechodzącego przez jezdnię, poza przejściem dla pieszych, przez samochód marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), kierowany przez P. M.. Charakter i zakres uszkodzeń samochodu marki V. (...) oraz mechanizm potrącenia pieszego przemawia za tym, że prędkość tego samochodu w chwili potrącenia wynosiła około 60-:-70 km/h i przekraczała prędkość dopuszczalną w miejscu zdarzenia o co najmniej 10 km/h. Zachowanie pokrzywdzonego pieszego P. G. było nieprawidłowe, ponieważ przechodził przez jezdnię, poza przejściem dla pieszych i w sytuacji nadjeżdżania samochodu nie ustąpił pierwszeństwa temu samochodowi, czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym i co zdaniem opiniującego pozostawało w bezpośrednim związku przyczynowym z zaistniałym zdarzeniem drogowym. Taktyka i technika jazdy kierującego samochodem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) była nieprawidłowa, ponieważ nieuważnie obserwował drogę i w sytuacji powstania stanu zagrożenia, wynikającego z przechodzenia pieszego przez jezdnię nie podjął w porę manewru hamowania, co zostawało w związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem drogowym. Kierujący samochodem V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), nawet jadąc z prędkością 60 70 km/h, przy uważnej obserwacji drogi i podjęciu w porę manewru hamowania, miałby możliwość zatrzymania samochodu przed torem ruchu pieszego i uniknięcia jego potrącenia.

notatki urzędowe

k. 1-2

protokół badania trzeźwości

k 3

protokół oględzin miejsca wypadku

k. 4-5

protokół oględzin pojazdu

k. 6-7

opinia z badania stanu trzeźwości pokrzywdzonego

k. 13-14

szkic miejsca wypadku

k. 15

płyta z oględzinami miejsca wypadku

k. 16

zeznania J. G.

k. 19-20, 107odw-108

orzeczenie o niepełnosprawności P. G.

k. 23

opinia sądowo-lekarska

k. 26

częściowo wyjaśnienia oskarżonego

k. 37 odw, 107

opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego

k. 46-57

opinia psychiatryczna dotycząca pokrzywdzonego

k. 66

oskarżony nie był karany i nie widnieje w ewidencji kierowców

wypis z ewidencji kierowców

k. 70

wydruk z K.

k. 40

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

częściowo wyjaśnienia oskarżonego

Sąd dał im wiarę w większości gdyż korespondują z pozostałym materiałem dowodowym w szczególności co do okoliczności pogody, niedostrzeżenia pokrzywdzonego uderzenia go prawą częścią pojazdu. Natomiast Sąd nie dał im wiary co do prędkości która według niego oscylowała ok 50 km/h i może było to 51 km/h.

notatki urzędowe

bezsporne, sporządzone przez uprawnione organy, niekwestionowane, korespondują z pozostałym materiałem dowodowym.

opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego

Jasna, pełna i logiczna. Biegły w logiczny sposób przedstawił przebieg jak i okoliczności wypadku. Z uwagi na brak śladów hamowania nie mógł na podstawie tej metody określić prędkości z jaką poruszał się oskarżony. Przy braku śladów hamowania brak jest możliwości określenia drogi hamowania samochodu, określenia intensywności hamowania samochodu, czyli określenia opóźnienia hamowania oraz określenia miejsca, w którym kierujący samochodem rozpoczął manewr hamowania. W takim przypadku brak jest możliwości obliczenia prędkości samochodu metodami klasycznymi. Przyjął jednak inne metody, które są dla Sądu wiarygodne. Dla oszacowania prędkości samochodu V. (...) w chwili uderzenia w pieszego posłużono się więc metodą porównawczą uszkodzeń samochodu, w której nie ma znaczenia, czy samochód w chwili uderzenia w pieszego był hamowany, czy też nie. Wskazał, że biorąc pod uwagę uszkodzenia pojazdu, obrażenia pokrzywdzonego oraz fakt, iż pokrzywdzony po uderzeniu "przeleciał" nad dachem pojazdu prędkość ta musiała wynosić między 60 a 70 km/h. Natomiast w związku z tym, że wątpliwości należy interpretować na korzyść oskarżonego Sąd przyjął, iż było to 60 km/h. Pozostałe okoliczności umieszczone w opinii były bezsporne.

opinia psychiatryczna dotycząca pokrzywdzonego

bezsporna

opinia sądowo-lekarska

bezsporna

opinia z badania stanu trzeźwości pokrzywdzonego

bezsporna

orzeczenie o niepełnosprawności P. G.

bezsporne

płyta z oględzinami miejsca wypadku

bezsporna

protokół badania trzeźwości

bezsporny

protokół oględzin miejsca wypadku

bezsporny

protokół oględzin pojazdu

bezsporny

szkic miejsca wypadku

bezsporny

wydruk z K.

bezsporny

wypis z ewidencji kierowców

bezsporny

zeznania J. G.

J. G. nie była co prawda bezpośrednim świadkiem wypadku, podała jednak istotną okoliczność. Mianowicie, że pokrzywdzony nie mógł przebiegać przez jezdnie, gdyż szczelina w bramie była nie wielka. Zatem pokrzywdzony nie mógł wybiec z podwórka gdyż musiał się przecisnąć. Nadto fakt, iż pokrzywdzony przechodził a nie przebiegał został potwierdzony w depozycjach samego oskarżonego jak i notatce urzędowej. Sąd zatem uznał zeznania J. G. za wiarygodne.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

częściowo wyjaśnienia oskarżonego

Sąd uznał, że niewiarygodne są wyjaśnienia oskarżonego co do prędkości. Stwierdził om, że nieznacznie przekroczył prędkość może o 1 km/h. Wątpliwe jest by tak dokładnie był w stanie określić prędkość. Nadto stwierdził, że była ona przekroczona. Gdyby rzeczywiście było to tylko 1 km/h z pewnością mówiłby, że prędkości nie przekroczył. Nadto z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego jasno wynika, że biorąc pod uwagę uszkodzenia pojazdu, obrażenia pokrzywdzonego oraz fakt, iż pokrzywdzony po uderzeniu "przeleciał" nad dachem pojazdu prędkość ta musiała wynosić między 60 a 70 km/h.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

P. M.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art 177 § 1 k.k. odpowiedzialności z tego art. podlega ten kto , naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 k.k. Istota przestępstwa z art. 177 KK polega na naruszeniu zgeneralizowanych reguł ostrożnego postępowania z określonymi dobrami i spowodowanie w wyniku tego określonej szkody. Czynność sprawcza, jest dwuczłonowa: pierwszy człon polega na naruszeniu zasad bezpieczeństwa w ruchu, a drugi na spowodowaniu skutków (post. SN z 26.7.2016 r., II KK 203/16, Legalis). Odpowiedzialność karna za spowodowanie wypadku komunikacyjnego możliwa jest w razie ustalenia, że w wyniku naruszenia obowiązującej sprawcę w konkretnych okolicznościach zasady bezpieczeństwa doszło do powstania wskazanych w ustawie skutków (wyr. SA w Szczecinie z 7.6.2016 r., I ACa 150/16, Legalis). Pamiętać również należy, że nie jest możliwe przewidzenie i unormowanie wszystkich sytuacji w ruchu, a ocena zachowania poszczególnych osób w takich sytuacjach musi być dokonana na tle ogólnych reguł, wynikających z konieczności ostrożnego i rozważnego zachowania się w ruchu. Zasadnie SN zwrócił uwagę, że: "Zachowanie przez kierowcę ostrożności lub stwierdzenie nieostrożności nie zawsze pokrywa się z przestrzeganiem lub nieprzestrzeganiem określonego przepisu administracyjno-drogowego. W pewnych sytuacjach zachowanie ostrożności może dyktować potrzebę naruszenia określonego przepisu regulującego ruchu drogowy. Zasady bezpieczeństwa mają charakter reguł ogólnych, mających zastosowanie w większości sytuacji tj. zasada ostrożności, zasada szczególnej ostrożności, zasada ograniczonego zaufania i zasada trzeźwości, oraz reguł szczególnych dotyczących określonych sytuacji, np. zasada prędkości bezpiecznej, zasady zmiany kierunku jazdy i pasa ruchu, zasady wymijania, zasady omijania, zasady cofania, zasady wyprzedzania, zasady przejeżdżania przez skrzyżowanie, zasady przejeżdżania przez przejścia dla pieszych. Zdaniem Sądu oskarżony naruszył dwie reguły. Po pierwsze przekroczył dozwoloną w terenie zabudowanym prędkość o co najmniej 10 km/h - co zdaniem Sądu stanowi umyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu. Po drugie naruszył zasadę zwykłej ostrożności, której nie zachował. Zasada ostrożności jest wyrażona w art. 3 ust. 1 PrDrog. W myśl tego przepisu: "Uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność, a gdy ustawa tego wymaga, szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę". Chodzi o tzw. ostrożność zwykłą, odpowiadającą zachowaniu podejmowanemu przez dobrego kierowcę. Abstrakcyjnym wzorcem jest "rozważny kierowca", czyli osoba, która ma odpowiednie przygotowanie teoretyczne i niezbędne doświadczenie w prowadzeniu pojazdu oraz cechuje się starannym i sumiennym wykonywaniem obowiązków. Brak należytej obserwacji drogi jest obiektywną okolicznością faktyczną, swoistą "praprzyczyną" następczego naruszenia konkretnej reguły ostrożności, która w sposób bezpośredni prowadzi do wypadku. Brak ten nadto jest stopniowalny w tym sensie, że modelowy kierowca powinien odbierać określoną ilość bodźców, które zapewnić mu mają adekwatny obraz sytuacji na drodze i w konsekwencji umożliwić bezpieczną jazdę. W zależności od konkretnej sytuacji zbadać należy, które z owych bodźców kierowca odebrał, a których nie i jaki był tego powód. Czym innym jest bowiem sytuacja, gdy kierowca w pełni świadomie odbiera sobie możliwość wymaganej prawem oceny rzeczywistości wokół pojazdu, gdy np. korzysta ze smartfona, patrząc w jego ekran, a nie na drogę, a inaczej gdy z uwagi na np. natłok bodźców nie wszystkie adekwatnie rozpoznaje, mimo że mógł to uczynić, zwiększając koncentrację" (wyr. SN z 15.7.2021 r (...) 30/20). Przenosząc to na grunt niniejszej sprawy oskarżony był obowiązany do zachowania ostrożności zwykłej, której zdaniem Sądu nie zachował. Po pierwsze zdaniem Sądu nienależycie obserwował przedpole jazdy. Przy należytej obserwacji przedpola jazdy mógł dostrzec pieszego, który przecież nie wybiegł nagle. Wyszedł przed dom. Następnie przeszedł przez pobocze i prawie całą jezdnię z lewej strony na prawą i dopiero został uderzony prawą stroną pojazdu. Oskarżony nie podjął żadnych manewrów obronnych. Podkreślenia wymaga fakt, że pokrzywdzony nie pojawił się nagle tylko w momencie kiedy oskarżony był jakieś 58 metrów od miejsca zdarzenia. Normalna obserwacja i podjęcie właściwych manewrów obronnych pozwoliło by uniknąć zdarzenia. Zdaniem Sądu oskarżony nie może się zasłaniać oślepiającym słońcem. Takie stwierdzenie pogrąża go jeszcze bardziej gdyż nie zmienił kierunku jazdy i nie został nagle oślepiony. Kierował się stale w stronę południową, po prostym odcinku drogi. Zatem jeżeli ta widoczność była na tyle zła i nie miał on przyciemnianych okularów powinien na tyle zmniejszyć prędkość by mógł zatrzymać się nagle. Jak już wspomniano wyżej modelowy kierowca powinien odbierać określoną ilość bodźców, które zapewnić mu mają adekwatny obraz sytuacji na drodze i w konsekwencji umożliwić bezpieczną jazdę. Oczywiście nie można tracić z pola widzenia faktu, że pokrzywdzony nie miał pierwszeństwa na drodze, gdyż poruszał się poza przejściem dla pieszych. Nie upewnił się on zatem czy może przejść bezpiecznie. Tym samym obowiązany był ustąpić pierwszeństwa samochodowi V. (...). Pieszy swoim nieprawidłowym zachowaniem stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, co pozostawało w bezpośrednim związku przyczynowym z zaistniałym zdarzeniem drogowym. Wobec tego P. G. przyczynił się do przedmiotowego zdarzenia. Nie zmienia to jednak prawnokarnej oceny zdarzenia. Oskarżony naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu poprzez przekroczenie dozwolonej prędkości oraz nienależytą, niezgodną z modelową, obserwacje przedpola jazdy, czym doprowadził do wypadku, w którym pokrzywdzony odniósł obrażenia naruszające czynności jego ciała na okres powyżej dni siedmiu. Wobec tego niewątpliwie wypełnił dyspozycję art. 177 § 1 k.k. Sąd przyjął co prawda tą samą kwalifikację prawną czynu co oskarżyciel publiczny, ale zmienił i uzupełnił jego opis. Zdaniem Sądu przekroczenie prędkości o co najmniej 10 km/h w terenie zabudowanym przy obniżonej widoczności przez oślepiające słońce stanowiło umyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czemu Sąd dał wyraz zmieniając opis czynu.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. M.

1

1

Sąd na podstawie art 177 § k.k. wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Zgodnie z treścią art. 53 § 1 kk czynnikami limitującymi rozmiar sankcji karnej za popełnione przestępstwo są stopień winy i stopień społecznej szkodliwości czynu, których wymierzana w granicach sędziowskiego uznania kara nie powinna przekraczać. Wymierzając karę należy nadto mieć na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Stosownie do § 2 powołanego wyżej przepisu, uwzględnić należy w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. Biorąc pod uwagę powyższe rozważania wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. Sąd na niekorzyść oskarżonego poczytał fakt umyślnego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym w tym przekroczenia prędkości w terenie zabudowanym. Na jego korzyść natomiast fakt przyczynienia się pokrzywdzonego do zarzucanego czynu, uprzednią niekaralność oskarżonego, oraz brak wpisu w ewidencji kierowców.

P. M.

2

1

Dotychczasowa historia życia P. M. wskazuje, że wobec oskarżonego istnieje pozywana prognoza kryminologiczna dlatego zgodnie z art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd zawiesił oskarżonemu na okres 1 roku próby zobowiązując go do informowania Sądu o jej przebiegu. Nie bez wpływu na wymiar kary pozostawało zachowanie pokrzywdzonego, który również naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz dolegliwości związane z prowadzeniem niniejszego postępowania są wystarczającą karą dla oskarżonego. Sąd brał również pod uwagę to, że było to jednorazowe naruszenie zasady bezpieczeństwa w ruchu, przy przyczynieniu się pokrzywdzonego.

P. M.

3

1

na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego 5000 złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Kwota ta jest w realiach popełnionego czynu adekwatna i nie wyłącza dochodzenia przez pokrzywdzonego dalszych roszczeń.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

W tym miejscu wskazać należy, że obrońca oskarżonego wnosił o dopuszczenie opinii uzupełniającej biegłego z zakresu ruchu drogowego ze względu na dwie okoliczności, których biegły nie wziął pod uwagę mianowicie zimowe opony, które miały wydłużyć drogę hamowania tym samy przyjęcie wyższej prędkości oraz fakt możliwości przebiegania pokrzywdzonego przez jezdnię. Sąd oddalił ten wniosek dowody gdyż na jedni nie ujawniono śladów hamowania, a biegły wyliczył prędkość na podstawie uszkodzeń pojazdu. Nadto z wyjaśnień oskarżonego, notatki urzędowej oraz zeznań matki pokrzywdzonego wynikało wprost, że pokrzywdzony przechodził przez jednię. Nie był w stanie wybiec, gdyż musiał przeciskać się przez bramę. Zatem okoliczności podnoszone przez obrońcę nie mogły stanowić skutecznej podstawy do dopuszczenia kolejnej opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego w sytuacji, gdy opinia biegłego jest pełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, iż opinia taka nie spełnia oczekiwań uczestników postępowania, nie jest przesłanką dopuszczenia kolejnej opinii.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4

Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego kwotę po 1200 złotych tytułem poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego wydatków w tym z tytułu ustanowienia pełnomocnika. Oskarżony winien zwrócić oskarżycielowi posiłkowemu poniesione przez niego wydatki w tym z tytułu ustanowienia pełnomocnika. Koszty mieszczą się w przewidzianych przez prawo stawkach.

5.

Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3707,02 tytułem zwrotu kosztów postępowania oraz wymierzył mu 120 zł tytułem opłaty uznając, że ich uiszczenie przez oskarżonego nie będzie dla niego zbyt uciążliwe.

7.  Podpis