Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bełchatowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 kwietnia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Piotr Nowak

Protokolant: st. sekr. sąd. Jolanta Żak

w obecności przedstawiciela (...) C. B. G.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 06 grudnia 2017 roku oraz 14 lutego 2018 roku i 29 marca 2018 roku

sprawy:

Ł. B. /B./, urodz. (...) w P., syna Z. i B. z d. P.

oskarżonego o to, że:

w lokalu (...) znajdującym się w B. przy Al. (...) urządzał gry na automatach:

- H. (...) nr (...) oraz (...) nr (...) w okresie od 01.03.2014 r. do 08.01.2015 r.,

- (...) nr (...) oraz H. (...) nr (...) w okresie od 09.01.2015 r. do 20.01.2015 r.,

- H. (...) nr (...) oraz (...) nr (...) w okresie od 21.01.2015 r. do 08.04.2015 r.,

wbrew art. 3 Ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. nr 201, poz. 1540)

tj. przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 kks.

1.  w miejsce zarzucanego czynu uznaje oskarżonego Ł. B. za winnego tego, że będąc (...) (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, zajmującym się sprawami gospodarczymi wymienionej osoby prawnej, wbrew art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. nr 201, poz. 1540), w okresie od 01 marca 2014 roku do 08 kwietnia 2015 roku w lokalu gastronomicznym (...) w B., przy ul. (...) urządzał i prowadził gry na automatach H. (...) nr (...), (...) nr (...) (w okresie 01.03.2014 r. – 08.01.2015 r.), (...) nr (...), H. (...) nr (...) (w okresie 09.01.2015 r. – 20.01.2015 r.) oraz H. (...) nr (...) i (...) nr (...) (w okresie 21.01.2015 r. – 08.04.2015 r.), tj. czynu wypełniającego dyspozycję art. 107 § 1 kks w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. 201 poz. 1540) i art. 9 § 3 k.k.s i za to na podstawie art. 107 § 1 k.k.s. wymierza mu karę grzywny w wysokości 90 (dziewięćdziesiąt) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

2.  na podstawie art. 29 pkt. 2 kks, art. 30 § 1 i § 5 kks orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych:

⚫

Drz 914 – 915/17 na karcie 32 akt pod pozycjami 1 i 2,

⚫

Drz 916 – 917/17 na karcie 308 akt pod pozycjami 1 i 2,

⚫

nr 01 na karcie 613 akt pod pozycjami 1 i 2;

3.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 900 (dziewięćset) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 459,32 (czterysta pięćdziesiąt dziewięć 32/100) zł tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków sądowych.

Sygn. akt II K 622/17

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. M. była właścicielką lokalu o nazwie (...) znajdującym się przy (...) w B.. Na początku roku 2014 przyjechał do niej Ł. B. i zaproponował, że wynajmie w lokalu powierzchnię 3m2 do celów działalności rozrywkowej – hazardowej. Zapewnił, że jest to działalność zgodna z prawem. Strony ustaliły kwotę wynajmu na 500 zł. Umowa została zawarta pomiędzy A. M. a (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. reprezentowaną przez Ł. B. z dniem 01 marca 2014 r. Następnie do lokalu wstawiono automaty do gier. Grając na tych automatach można było wygrać pieniądze lub kontynuować grę w zamian za wygrane punkty. Obsługą tych automatów zajmował się wstawiający. A. M. nie interesowała się tym w jaki sposób działają te urządzenia. Po przeprowadzonych przez (...) w P. kontrolach w dniu 09 kwietnia 2015 r. umowa najmu powierzchni została rozwiązana za porozumieniem stron.

dowód: zeznania świadka A. M. k. 19 - 20, 269 - 270, 289 - 290, 1014 – 1015, zeznania świadka J. M. k. 21 – 22, 291 oraz k. 2 akt II Ko 1348/17 Sądu Rejonowego w Opatowie, zeznania świadka E. R. k. 605 - 606, 1015 – 1016, zeznania świadka P. P. k. 23, 940 - (...), kserokopia umowy najmu k. 271 - 273, kserokopia umowy najmu powierzchni użytkowej k. 274.

W dniu 08 stycznia 2015 r. funkcjonariusze (...) w P. przeprowadzili kontrolę w lokalu o nazwie (...) znajdującym się przy (...) w B.. Podczas wykonywanych czynności ujawniono automaty do gier H. (...) nr (...), (...) nr (...), co do których zachodziło uzasadnione podejrzenie urządzania na nich gier wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych. Na podstawie uprawnienia wynikającego z art. 32 ust. 1 pkt 13 ustawy o Służbie Celnej obecni na miejscu funkcjonariusze przeprowadzili eksperyment na przedmiotowych urządzeniach, w wyniku których stwierdzono, że gry urządzane na automatach zawierają się w definicji gier na automatach określonych w art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych. W prowadzonych grach zapadały wygrane rzeczowe w postaci punktów oraz za które grający mógł kontynuować grę bez wpłaty środków pieniężnych. Ponadto zdobycz punktową można było zamienić na wygraną pieniężną. W trakcie kontroli obecna była J. M., która pracowała w wymienionym lokalu.

dowód: protokół kontroli wraz z płytą 2 - 6, protokół zatrzymania rzeczy k. 14 - 15, protokół oględzin k. 16 - 18, dokumentacja fotograficzna 7 – 11.

W dniu 20 stycznia 2015 r. funkcjonariusze (...) w P. przeprowadzili ponownie kontrolę w lokalu o nazwie (...) znajdującym się przy (...) w B.. Podczas wykonywanych czynności ujawniono automaty do gier o nazwach (...) nr (...), H. (...) nr (...), co do których zachodziło uzasadnione podejrzenie urządzania na nich gier wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych. Na podstawie uprawnienia wynikającego z art. 32 ust. 1 pkt 13 ustawy o Służbie Celnej obecni na miejscu funkcjonariusze przeprowadzili eksperyment na przedmiotowych urządzeniach, w wyniku których stwierdzono, że gry urządzane na automatach zawierają się w definicji gier na automatach określonych w art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych. W prowadzonych grach zapadały wygrane rzeczowe w postaci punktów oraz za które grający mógł kontynuować grę bez wpłaty środków pieniężnych. Ponadto zdobycz punktową można było zamienić na wygraną pieniężną. W trakcie kontroli obecna była J. M., która pracowała w wymienionym lokalu oraz A. M. – właścicielka lokalu.

dowód: protokół kontroli 280 - 283, płyta z zapisem z eksperymentu k. 288, protokół zatrzymania rzeczy k. 295 - 297, protokół oględzin k. 293 - 294, dokumentacja fotograficzna k. 284 – 297.

W dniu 08 kwietnia 2015 r. funkcjonariusze (...) w P. przeprowadzili ponownie kontrolę w lokalu o nazwie (...) znajdującym się przy (...) w B.. Podczas wykonywanych czynności ujawniono automaty do gier o nazwach H. (...) nr (...) i (...) nr (...), co do których zachodziło uzasadnione podejrzenie urządzania na nich gier wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych. Na podstawie uprawnienia wynikającego z art. 32 ust. 1 pkt 13 ustawy o Służbie Celnej obecni na miejscu funkcjonariusze przeprowadzili eksperyment na przedmiotowych urządzeniach, w wyniku których stwierdzono, że gry urządzane na automatach zawierają się w definicji gier na automatach określonych w art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych. W prowadzonych grach zapadały wygrane rzeczowe w postaci punktów oraz za które grający mógł kontynuować grę bez wpłaty środków pieniężnych. Ponadto zdobycz punktową można było zamienić na wygraną pieniężną. W trakcie kontroli obecny był pracownik lokalu E. R..

dowód: protokół kontroli 581 - 583, płyta z zapisem eksperymentu k. 587, protokół zatrzymania rzeczy k. 595 - 597, protokół oględzin k. 593 - 594, dokumentacja fotograficzna k. 588 – 592.

Automaty H. (...) nr (...) i (...) nr (...) służą do celów komercyjnych - warunkiem uruchomienia automatów jest zakredytowanie ich przez grającego gotówką w wysokości zależnej od ilości punktów przeznaczonych na rozgrywanie udostępnionych gier losowych.

Na badanych automatach rozgrywane były gry o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości (art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 r.)

Gry rozgrywane na poddanych ekspertyzie automatach spełniają kryteria gier na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009r (Dz. U. Nr 201, poz. 1540).

dowód: opinia biegłego k. 752 – 761.

Ł. B. ma (...) lat. Posiada wykształcenie średnie. Z zawodu jest (...). Jest kawalerem. Nie ma nikogo na utrzymaniu. Aktualnie jest bezrobotny. Pracuje dorywczo uzyskując wynagrodzenie miesięczne około 1500 zł. W chwili wniesienia aktu oskarżenia nie był karany.

dowód: oświadczenie oskarżonego k. 938, karta karna k. 792.

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Na etapie postępowania przygotowawczego skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień.

W postępowaniu sądowym w odpowiedzi na pytania swojego obrońcy wyjaśnił, że prowadzona przez niego działalność jest całkowicie legalna. Od sierpnia 2013 roku był (...) (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Spółka zajmowała się sprzedażą internetową, produkcją zabawek rozrywkowych oraz wstawianiem automatów o niskiej wygranej w wynajętych lokalach. Oprócz automatów spółka dysponowała również stołami bilardowymi, piłkarzykami, szafami grającymi. Spółka zatrudniała około 19 pracowników. Firma zewnętrzna prowadziła księgowość spółki. Oskarżony wyjaśnił, że przed podjęciem pracy w spółce (...) zapoznał się z ustawą hazardową m.in. ze stanowiskiem Prokuratora Generalnego z lipca 2013 roku z którego wynikało, że ustawa hazardowa została źle uchwalona z powodu braku notyfikacji KE przez co rozumiał, że nie obowiązuje ona i może prowadzić działalność. Poza tym oskarżony zapoznawał się z opiniami prawnymi dr G. oraz dr G.. Wiele orzeczeń otrzymała spółka nakazywało zwrot zatrzymanych automatów. Spółka była kontrolowana przez (...) w K. i nie miał on zastrzeżeń. Był płacony podatek dochody w podatek VAT. Oskarżony zrezygnował z funkcji (...) spółki po orzeczeniu TS UE z 13 października 2016 roku.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego Ł. B. k. 773 – 774, 938 - 939

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

W niniejszej sprawie Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o protokoły kontroli przeprowadzonych przez funkcjonariuszy (...) (...) w P. oraz na postawie opinii biegłego R. R.. Przebieg kontroli oraz wskazana opinia nie budzą wątpliwości, a także żadna ze stron do powyższego nie wnosiła zastrzeżeń, dlatego też należało przypisać im walor wiarygodności. Przeprowadzone przez funkcjonariuszy (...) eksperymenty wskazały jednoznacznie, iż kontrolowane automaty umożliwiały prowadzenie gier, w rozumieniu przepisów ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 r. W prowadzonych przez funkcjonariuszy eksperymentach- grach zapadały wygrane rzeczowe w postaci punktów oraz, za które grający mógł kontynuować grę bez wpłaty środków pieniężnych. Ponadto zdobycz punktową można było zamienić na wygraną pieniężną. Powyższe zostało również potwierdzone przez biegłego w jego opinii, co prawda dotyczyła ona jedynie dwóch z sześciu zatrzymanych automatów, jednak wszystkie działały na podobnych zasadach.

Sąd opierał się także na zeznaniach A. M., J. M. i E. R., P. P., a także umowie najmu oraz jej rozwiązaniu. Co do zeznań świadków wskazać należy, że są one spójne i konsekwentne. Świadkowie w osobach J. M., E. R., którzy byli pracownikami lokalu oraz P. P., który korzystał jako klient z automatów, potwierdzają, iż w trakcie gdy padały wygrane w formie pieniężnej, które wypłacał sam automat, a przeprowadzane gry miały element losowości. Wynik gry nie był zależny od umiejętności grającego. Poza tym wygrane punkty można było zamienić na dalszą grę.

Podkreślić przy tym należy, iż okoliczności faktyczne sprawy nie budziły i nie budzą jakichkolwiek wątpliwości, a wszelkie kwestie natury faktycznej są oczywiste i nie kwestionowane przez strony. Problemem przedmiotowej sprawy są bowiem jedynie kwestie prawne związane z odpowiedzialnością oskarżonego na gruncie przepisu art. 107 § 1 kks.

Biorąc pod uwagę powyższe najistotniejszą kwestią dla przypisania oskarżonemu odpowiedzialności karnej skarbowej było rozważenie sprawy notyfikacji przepisów ustawy o grach hazardowych i ewentualnego działania w usprawiedliwionej nieświadomości karalności zarzucanego mu czynu.

W orzecznictwie sądowym wystąpiły rozbieżności co do charakteru przepisów art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych (w dalszej części uzasadnienia UGH) – tzn. co do tego, czy stanowią one tzw. przepisy techniczne w rozumieniu do niedawna jeszcze obowiązującej dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 22.6.1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego, a jeżeli stanowią one „przepisy techniczne” w rozumieniu tego aktu prawnego, to czy wobec faktu (bezspornego) nienotyfikowania tych przepisów KE sądy karne w sprawach o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 KKS lub o wykroczenie skarbowe z art. 107 § 4 KKS są uprawnione na podstawie art. 91 ust. 3 Konstytucji RP do odmowy ich stosowania jako niezgodnych z prawem unijnym.

Problem ten na chwilę obecną został już rozstrzygnięty. W dniu 13 października 2016 roku Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (w dalszej części uzasadnienia (...)) wydał orzeczenie w sprawie C-305/15, zgodnie z którym przepis taki jak art. 6 ust. 1 UGH nie stanowi „przepisu technicznego” w rozumieniu dyrektywy 98/34. W tych okolicznościach nie ma konieczności badania skutków naruszenia obowiązku zgłoszenia przepisów technicznych. Z całości powyższych rozważań wynikało, że na zadane pytanie (...) udzielił odpowiedzi, iż art. 1 dyrektywy 98/34 należy interpretować w ten sposób, że przepis krajowy, taki jak ten będący przedmiotem postępowania głównego nie wchodzi w zakres pojęcia „przepisów technicznych” w rozumieniu tej dyrektywy, podlegających obowiązkowi zgłoszenia na podstawie art. 8 ust. 1 tej samej dyrektywy, którego naruszenie jest poddane sankcji w postaci braku możliwości stosowania takiego przepisu.

Obrona co prawda podnosiła, że orzeczenie (...) nie odnosi się do art. 14 UGH. Przypomnieć należy, że art. 14 ust. 1 - 3 UGH (w brzmieniu nadanym mu nowelą z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych) został notyfikowany. Nadto Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie I KZP 17/16 stwierdził, że kolizja prawa krajowego z prawem unijnym, w świetle zasady bezpośredniego stosowania prawa Unii Europejskiej (art. 91 ust. 3 Konstytucji), może prowadzić do zastąpienia przepisów krajowych uregulowaniami prawa unijnego albo do wyłączenia normy prawa krajowego przez bezpośrednio skuteczną normę prawa Unii Europejskiej. W konsekwencji, norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowano Komisji Europejskiej, wynikająca z dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. WE L 204 z 21.07.1998 r., ze zm.), wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s. przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2015 r., poz. 612) w pierwotnym brzmieniu.

Natomiast art. 6 ust. 1 tej ustawy mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 k.k.s., o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony. Zatem oskarżony nie może bronić się nienotyfikowaniem art. 6 ustawy o grach hazardowych. Nadto nie można tracić z pola widzenia faktu, że nowelizacja art. 14 UGH z dnia 12 czerwca 2015r. została notyfikowana, a czasookres zarzucanego czynu kończy się 17 lipca 2015r. Natomiast Sąd zwraca uwagę, że w rozważaniach na temat notyfikacji przepisów (...) zupełnie pomija się fakt naruszenia art. 23 a przedmiotowej ustawy, który z pewnością przepisem technicznym nie jest. Przypomnieć również należy, że do wydania orzeczenia przez (...) istniała jedyne rozbieżność w orzecznictwie, która automatycznie nie powodowała, że przepisy ustawy o grach hazardowych, uzupełniające art. 107 k.k.s. nie obowiązywały. Tym bardziej, że Trybunał Konstytucyjny stwierdził m.in., że notyfikacja tzw. przepisów technicznych, o której mowa w dyrektywie 98/34/WE, implementowanej do polskiego porządku prawnego rozporządzeniem w sprawie notyfikacji, nie stanowi elementu konstytucyjnego trybu ustawodawczego. Jest oczywiste, że żaden z przepisów Konstytucji nie normuje tej kwestii ani też nie odwołuje się do niej wprost czy nawet pośrednio.

Notyfikacja tzw. przepisów technicznych jest bowiem przede wszystkim unijną procedurą, w jakiej państwo członkowskie jest zobowiązane do informowania Komisji Europejskiej i innych państw członkowskich o projektowanych przepisach technicznych, a także do uwzględniania zgłoszonych przez nie szczegółowych opinii i uwag „tak dalece, jak to będzie możliwe przy kolejnych pracach nad projektem przepisów technicznych” – art. 8 ust. 2 dyrektywy 98/34/WE. Notyfikacja, jako unijna procedura swoistej „uprzedniej kontroli”, w której dochodzi do opiniowania i zgłaszania uwag przez Komisję Europejską oraz inne państwa członkowskie dotyczących przepisów technicznych, mających stanowić dopiero projekt ustawy, nie ma zakotwiczenia w Konstytucji. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, dochowanie czy też niedochowanie procedury notyfikacyjnej nie ma wpływu na ocenę dochowania konstytucyjnego trybu stanowienia ustawy. Trybunał Konstytucyjny uznał tym samym, że brak notyfikacji projektu 13 (...) nie stanowił naruszenia takich reguł stanowienia ustaw, które mają swoje wyraźne źródło w przepisach Konstytucji i które dotyczyłyby w sensie treściowym konstytucyjnego trybu ustawodawczego. Jednocześnie Trybunał wskazał, że brak notyfikacji kwestionowanych przepisów art. 14 ust. 1 i art. 89 ust. 1 pkt 2 UGH nie stanowi takiego naruszenia pozakonstytucyjnej procedury ustawodawczej, które byłoby równoznaczne z naruszeniem art. 2 i art. 7 Konstytucji. Jak podkreślono przy tym, ewentualne niedopełnienie obowiązku notyfikacji Komisji Europejskiej, a więc hipotetyczne zaniedbanie o charakterze formalnoprawnym unijnej procedury notyfikacji, nie pociąga za sobą automatycznie konieczności uznania, że doszło do naruszenia standardów konstytucyjnych w zakresie stanowienia prawa. Nie można bowiem przyjąć, że każde, choćby potencjalne, uchybienie proceduralne, stanowi zawsze podstawę niekonstytucyjności aktu normatywnego i prowadzi w rezultacie do utraty przez ten akt mocy obowiązującej.

Podsumowując, zdaniem Sądu Rejonowego wobec orzeczenia (...) z dnia 13 października 2016r. jak i Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017r. sprawca czynu z art. 107 kks może odpowiadać co najmniej za naruszenie art. 6 UGH.

Zatem kolejną kwestią jaką należało rozważyć było pozostawanie oskarżonego w usprawiedliwionej nieświadomości karalności zarzucanego mu czynu.

Jak trafnie zauważa Z. R. (Z problematyki błędu, s. 181 i n.) błąd w postaci nieświadomości tego, że działa się "wbrew przepisom" może oznaczać dwie sytuacje:

⚫

sprawca nie zna dopełniającego blankietową dyspozycję karną przepisu prawa finansowego, a co za tym idzie, nie wie także, że jego naruszenie jest zabronione przez prawo karne skarbowe,

⚫

sprawca znając przepis prawa finansowego (czyli wiedząc, że jego zachowanie jest w świetle tego przepisu bezprawne), nie wie tylko tego, że naruszenie tego przepisu jest także karalne przez prawo karne skarbowe.

W sytuacji drugiej mamy do czynienia z nieświadomością karalności, o której mowa w art. 10 § 4 KKS, natomiast w sytuacji pierwszej – z błędem co do ustawowego znamienia, o którym mowa w art. 10 § 1 KKS. Należy zgodzić się z poglądem, według którego w przypadku prawa karnego skarbowego blankietowo odsyłającego do prawa finansowego błąd ma postać podwójną, ale nie w tym sensie, jak w przepisach dotyczących przestępstw nieumyślnych, gdzie błąd co do faktu pociąga za sobą błąd co do prawa, lecz odwrotnie – tu błąd co do faktu jest następstwem błędu co do prawa (do którego przepis karny odsyła). Nieświadomość finansowego przepisu dopełniającego jest pierwotnie nieświadomością jego treści, nie zaś oceny zawartej dopiero w przepisie karnym, która to nieświadomość oceny pojawia się wtórnie, jako błąd następczy ( Z. R. , Z problematyki błędu, s. 181). Tak więc np. jeżeli sprawca nie zna określonej ustawy podatkowej i przez to nie jest świadom obowiązku oznaczania określonych wyrobów akcyzowych znakami akcyzy (art. 63 § 1 KKS), to sytuację taką należy rozpatrywać jako błąd co do faktu w myśl art. 10 § 1 KKS . Również z błędem co do faktu wyłączającym umyślność będziemy mieli do czynienia, gdy np. sprawca jest przekonany, że prawidłowo prowadzi księgę, podczas gdy w rzeczywistości prowadzi ją wadliwie (art. 61 § 3 KKS). Według art. 53 § 23 KKS, księga wadliwa jest to księga prowadzona niezgodnie z przepisami prawa, zatem nieświadomość tego, że działa się niezgodnie z przepisami prawa jest błędem co do ustawowego znamienia czynu (zob. V. Konarska-Wrzosek, T. Oczkowski, J. Skorupka, Prawo i postępowanie karne skarbowe, s. 66).

W podsumowaniu uwag dotyczących problematyki błędu, co do prawa należy zgodzić się z poglądem T. G. ((...) Komentarz, s. 72), iż rozwiązanie przyjęte w art. 10 § 4 KKS oznacza postawienie przed sprawcą mniejszych wymagań, niż w KK, jednak trafny wydaje się także pogląd, iż w zasadzie dość trudno sobie wyobrazić w praktyce usprawiedliwioną nieświadomość karalności czynu.

W realiach przedmiotowej sprawy o błędzie co do karalności czynu nie może być mowy. Oskarżony bowiem znał ustawę o grach hazardowych. Wiedział również, że jej naruszenie jest karane przez kodeks karny skarbowy. Miał świadomość jedynie tego, że istnieje rozbieżna linia orzecznicza, którą wykorzystywał dla swojej działalności.

Zdaniem Sądu oskarżony wykorzystywał rozbieżność orzecznictwa dla przestępczej działalności, gdyż mu się to opłacało finansowo. Działał niejako na własne ryzyko. Nawet sam sposób działania, umieszczanie automatu w małej miejscowości z dala od własnego miejsca zamieszkania, świadczy właśnie o świadomości oskarżonego o nielegalności swojego zachowania. Jeżeli oskarżony uważał, że jego działanie jest legalne należy zadać sobie pytanie dlaczego nie wynajął jakiegoś lokalu w dużym mieście, nie reklamował swoich usług by mieć jak najwięcej klientów. Poza tym podnoszone przez niego okoliczności co do przeprowadzonej kontroli przez (...) oraz płaceniu podatku VAT przez spółkę nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie. Spółka bowiem zajmowała się nie tylko wstawianiem automatów, ale i prowadziła inną działalność.

Brak jest również w ocenie Sądu do uwzględnienia podnoszonego przez obrońcę zarzutu powagi rzeczy osądzonej. Niekwestionowanym jest, iż w aktach sprawy znajduje się kilkadziesiąt różnych orzeczeń kwestię tę poruszających. Jednakże żadne z nich nie dotyczy działalności na terenie B., a także – a w zasadzie przede wszystkim – żadne z nich nie dotyczy skazania polegającego na prowadzeniu działalności „na terenie kraju” lub też „na terenie innych miejscowości”. Tym samym brak jest podstaw – mimo tożsamego charakteru działania – do przyjęcia, iż zachowanie, którego oskarżony dopuścił się na terenie B. jest już objęte którymkolwiek z wcześniejszych skazań za zachowania popełnione w ramach czynu ciągłego z art. 6 § 2 KKS.

Mając na uwadze powyższe Sąd w miejsce zarzucanego Ł. B. czynu uznał go za winnego tego, że będąc (...) (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, zajmującym się sprawami gospodarczymi wymienionej osoby prawnej, wbrew art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. nr 201, poz. 1540), w okresie od 01 marca 2014 roku do 08 kwietnia 2015 roku w lokalu gastronomicznym (...) w B., przy ul. (...) urządzał i prowadził gry na automatach H. (...) nr (...), (...) nr (...) (w okresie 01.03.2014 r. – 08.01.2015 r.), (...) nr (...), H. (...) nr (...) (w okresie 09.01.2015 r. – 20.01.2015 r.) oraz H. (...) nr (...) i (...) nr (...) (w okresie 21.01.2015 r. – 08.04.2015 r.), tj. czynu wypełniającego dyspozycję art. 107 § 1 KKS w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. 201 poz. 1540) i art. 9 § 3 KKS.

Sąd był zobligowany do dokonania stosownej modyfikacji opis czynu, tak by odpowiadał w rzeczywistości czynowi popełnionemu przez oskarżonego. Sąd wskazał dokładnie okresy w jakich wstawione do lokalu były poszczególne automaty.

Zgodnie z dyspozycją art. 2 ust. 3 UGH grami na automatach są gry o wygrane pieniężne lub rzeczowe na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych i elektronicznych, w tym komputerowych, zawierające element losowości. Status gier na automatach posiadają również gry na takich urządzeniach, organizowane w celach komercyjnych, o charakterze losowym, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej (art. 2 ust. 5 UGH). Niewątpliwie w niniejszej sprawie mamy do czynienia z automatami w rozumieniu art. 2 ust. 5 UGH, co zresztą nie było kwestionowane.

Stosownie natomiast do treści art. 23a ust. 1 UGH, automaty i urządzenia do gier, z wyjątkiem terminali w kolekturach gier liczbowych służących wyłącznie do urządzania gier liczbowych, mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach oraz przez podmioty wykonujące monopol państwa, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celnego. Jak z kolei wskazuje dyspozycja art. 23 d UGH Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki rejestracji i eksploatacji automatów i urządzeń do gier, uwzględniając ochronę interesów uczestników gier i zabezpieczenie wykonywania zobowiązań wobec budżetu państwa.

Powyższe oznacza, iż istnieje obowiązek rejestracji automatów i urządzeń do gier wskazanych w ustawie, którego to z pewnością oskarżony nie spełnił. Poza tym Ł. B. nie posiadał koncesji ani zezwolenia, jak również nie wykonywał monopolu Skarbu Państwa. W konsekwencji tego, spełnione zostały wszystkie znamiona przestępstwa z art. 107 § 1 KKS polegającego na urządzaniu lub prowadzeniu gier na automatach wbrew przepisom ustawy. Dlatego też, Sąd przyjął, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję art. 107 § 1 KKS w zw. z art. 23a ust. 1 ustawy 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. 2015 poz. 612 ze zm.) .

Przypisany oskarżonemu czyn miał charakter zawiniony. Ł. B. w ustalonym stanie faktycznym mógł zachować się zgodnie z prawem i nie zachodziły żadne okoliczności, które wyłączałyby jego winę. Ponadto czyn oskarżonego był bezprawny, a stopień społecznej szkodliwości był znacznie wyższy niż znikomy.

Przy wymiarze kary na korzyść Ł. B. Sąd poczytał jego uprzednią niekaralność. W przekonaniu Sądu wymierzona na podstawie art. 107 § 1 KKS oskarżonemu grzywna w wymiarze 90 stawek dziennych po 100 złotych odpowiada przede wszystkim stopniowi winy oraz społecznej szkodliwości jego czynu. Podkreślić, bowiem trzeba, że oskarżony działał umyślnie. Zwrócić uwagę należy również na to, iż wykazał się on świadomą ignorancją wobec obowiązujących przepisów.

W oparciu o dochody oskarżonego, jego sytuację rodzinną i majątkową, a także możliwości zarobkowe Sąd ustalił wysokość stawki dziennej na kwotę 100 złotych. Oskarżony jest osobą młodą, która ma możliwość podjęcia stałego zatrudnienia.

Na podstawie art. 29 pkt. 2 KKS i art. 30 § 5 KKS Sąd orzekł przepadek dowodów rzeczowych zarejestrowanych za numerem Drz 914 – 915/17 na karcie 32 akt pod pozycjami 1 i 2, Drz 916 – 917/17 na karcie 308 akt pod pozycjami 1 i 2, nr 01 na karcie 613 akt pod pozycjami 1 i 2.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 627 KPK w zw. z art. 113 § 1 KKS i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. Ust. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późn. zm.) i nakazał pobrać od kwotę 900 złotych tytułem opłaty. Ponadto Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 459,32 złotych tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków, na które składają się koszty karty karnej, koszty opinii biegłego, a także ryczałt związany z doręczeniem pism w postępowaniu sądowym.