Treść orzeczenia II K 583/23 - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bełchatowie

II K 583/23 - uzasadnienie Sąd Rejonowy w Bełchatowie z 2024-11-12

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 583/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

S. S.

punkt 1. sentencji wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 08 maja 2017 roku pomiędzy (...) S.A. z siedzibą w Ł. a S. S., prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...) w B. została zawarta umowa leasingu operacyjnego o nr (...), której przedmiotem było odpłatne korzystanie przez oskarżonego z samochodu marki J. (...) o nr rej. (...), nr nadwozia (...), rok produkcji 2016.

Następnie w dniu 17 kwietnia 2018 roku pomiędzy wyżej wymienionymi stronami została zawarta kolejna umowa leasingu o nr (...), której przedmiotem było odpłatne korzystanie przez oskarżonego z samochodu marki L. (...) o nr rej. (...), nr nadwozia (...), rok produkcji 2014.

Przywołane umowy leasingu nie zezwalały leasingobiorcy na dokonywanie w stosunku do przedmiotu leasingu jakichkolwiek czynności rozporządzających, obciążających lub czynności o charakterze obligacyjnym na rzecz osób trzecich, w tym oddawania pojazdów do użytkowania innym osobom.

Przez wzgląd na zaległości w płatnościach po stronie oskarżonego S. S., (...) S.A. wzywał go jako leasingobiorcę do spłaty powstałych na obydwóch umowach zadłużeń, wyznaczając dodatkowy termin uiszczenia zaległych rat leasingowych. Wobec bezskutecznego upływu wyznaczonego przez leasingodawcę terminu, (...) S.A. wystosowała do oskarżonego oświadczenia o wypowiedzeniu umów leasingowych ze skutkiem natychmiastowym: w stosunku do umowy o nr (...) w dniu 12 lutego 2021 roku (oświadczenie podjęte w dniu 26 lutego 2021 roku), a do umowy o nr (...) w dniu 18 marca 2021 roku (oświadczenie podjęte w dniu 02 kwietnia 2021 roku). Wypowiadając oskarżonemu umowy leasingu, pokrzywdzona (...) S.A. wezwała jednocześnie do zwrotu samochodu J. (...) w nieprzekraczalnym terminie do dnia 19 lutego 2021 roku oraz samochodu L. (...) w nieprzekraczalnym terminie do dnia 25 marca 2021 roku.

Ostatnie wystawione przez (...) S.A. jako leasingodawcę faktury do umowy o nr (...) pochodzą ze stycznia 2021 roku: faktury nr (...) wystawione w dniu 04 stycznia 2021 roku. Po tej dacie w związku z wymienioną umową (...) S.A. nie wystawiała już żadnych faktur; nie odnotowano między innymi faktury z lutego o nr (...).

dokumentacja nadesłana przez (...) S.A. dotycząca umów leasingu oraz ich wypowiedzenia przez ww. podmiot

k. 1 - 50

pismo (...) S.A. wraz z zestawieniem wpłat z systemu księgowego do umowy leasingu o nr (...)

k. 109 - 110

pismo (...) S.A. wraz z załączonymi, poświadczonymi za zgodność fakturami: nr (...) raz nr (...)

k. 311 - 317

S. S. nie zareagował na żadne z oświadczeń (...) S.A. o wypowiedzeniu umowy leasingu. Nie zwrócił również dobrowolnie stanowiących przedmiot leasingu samochodów. Dlatego też (...) S.A. wiosną 2021 roku zleciła firmie windykacyjnej podjęcie czynności mających na celu odzyskanie powierzonego oskarżonemu mienia.

Pracownik firmy windykacyjnej, R. S., w maju 2021 roku udał się pod adres działalności gospodarczej oskarżonego w B., jak również domu jednorodzinnego w B. przy ulicy (...), ale przy żadnej z tej wizyt nikogo nie zastał. Podjął więc próby kontaktu telefonicznego z leasingobiorcą. S. S. oddzwonił, a po tym jak został poinformowany o przyczynach kontaktu (wypowiedzenie umów leasingowych, wezwanie do zwrotu pojazdów) stwierdził, że spłaci zadłużenie na umowach i odzyska tytuł prawny do samochodów. Poinformował R. S., że skontaktuje się na następny dzień z pracownikiem (...) S.A., żeby wyjaśnić tę kwestię; zobowiązał się, że po tej rozmowie oddzwoni.

Czynności windykacyjne zostały wstrzymane do końca lipca 2021 roku, a po ich wznowieniu do oskarżonego zostało przez firmę windykacyjną wysłane wezwanie do wydania przedmiotu leasingu (samochodów), które zostało skutecznie doręczone leasingobiorcy w dniu 19 sierpnia 2021 roku. S. S. nie odbierał wówczas połączeń telefonicznych i nie reagował na wiadomości SMS. Oddzwonił dopiero w dniu 02 września 2021 roku, oświadczając ze jest za granicą i w sprawie odstawienia samochodów będzie kontaktował się po 12 września 2021 roku.

S. S. zadzwonił do firmy windykacyjnej w dniu 14 września 2021 roku. Pytał jakie jest zadłużenie na umowach leasingowych. Poinformowano go wówczas, że ma obowiązek zwrócić samochody. Oskarżony odmówił, deklarując że oddzwoni, kiedy ponownie skontaktuje się z (...) S.A.

W międzyczasie, w okolicach września 2021 roku, z (...) S.A. skontaktował się T. Z. (za pośrednictwem firmy (...) należącej do brata, M. P.). Prosił on o podanie kwoty do spłaty celem wznowienia leasingu z umowy o nr (...). Wskazał, że ostatnie raty leasingowe za lipiec i sierpień 2021 roku uregulował, zgodnie z fakturami. Przesłał jednocześnie leasingodawcy zdjęcia faktur o nr (...), które miał otrzymać od S. S.. T. Z. złożył także wówczas wniosek o dokonanie na niego cesji umowy leasingu, na co (...) S.A. nie wyraziła zgody.

(...) S.A. zażądała przy tym zwrotu samochodu. T. Z. poinformował, że pojazd ten został już zwrócony S. S..

Po uzyskaniu powyższej informacji R. S., w ramach czynności windykacyjnych, znów podjął próby kontaktu z S. S.. Oskarżony nie odbierał jednak połączeń, wyłączał telefon, nie odpisywał na wiadomości SMS.

W październiku 2021 roku R. S. udał się pod wskazany przez oskarżonego adres użytkownika samochodu marki L. (...), na ul. (...) w P. ((...)). Na miejscu zastał T. Z., który poinformował, że pojazd został już zwrócony S. S..

Do dnia wyrokowania zadłużenie na umowach leasingowych nie zostało spłacone, a pojazdy marki L. (...) i J. nie zostały zwrócone leasingodawcy.

zeznania świadka R. S.

k. 51 – 52

k. 254 - 255

S. S. wraz z T. Z. ustalili, że T. Z. „przejmie” w drodze umowy cesji umowę leasingu o nr (...), której przedmiotem było odpłatne korzystanie z samochodu marki L. (...) o nr rej. (...). T. Z. nie miał wówczas płynności finansowej i zdolności kredytowej, dlatego umówił się z S. S., że przez jakiś czas będzie „płacił raty leasingowe za niego”, a cesji dokonają w późniejszym czasie, jak ureguluje swoje sprawy finansowe.

S. S. przekazał T. Z. pojazd marki L. (...) pod koniec grudnia 2020 roku (T. Z. zależało na odebraniu pojazdu przed wigilią; pojazd miał być bowiem prezentem świątecznym dla partnerki). T. Z. otrzymał od niego dwa komplety kluczyków, natomiast oskarżony nie dał mu dowodu rejestracyjnego samochodu. Twierdził, że go zgubił i musi wyrobić nowy. T. Z. zapłacił jednocześnie S. S. ustaloną wspólnie kwotę 40 000 złotych tytułem odstępnego (bez pokwitowania).

Wszelkie ustalenia pomiędzy stronami były dokonywane ustnie.

Oskarżony zobowiązał się do przekazania T. Z. danych umożliwiających dostęp do systemu (...) S.A., aby ten mógł opłacać raty leasingowe, zgodnie z wystawianymi przez leasingodawcę fakturami. Ostatecznie jednak tego nie uczynił, tłumacząc się na różne sposoby, np. że zgubił laptopa lub zapomniał hasła. Faktury przywoził więc T. Z. osobiście bądź przesyłał je e-mailowo (przekazał mu faktury za okres do sierpnia 2021 roku, opisane szczegółowo w opisie przypisanego w punkcie 1. wyroku czynu). T. Z. opłacał natomiast raty leasingowe, zgodnie z przekazywanymi przez S. S. fakturami z konta swojego brata M. P. – właściciela firmy (...) z siedzibą w P..

T. Z. we wrześniu 2021 roku skontaktował się bezpośrednio z (...) S.A., dowiadując się w rozmowie z przedstawicielem spółki, że umowa leasingu o nr (...) została wypowiedziana.

T. Z. powiedział o tym fakcie oskarżonemu, który udawał zaskoczonego. (...) S.A. zapytała również T. Z. na jakiej podstawie płaci on raty leasingowe i poprosiła o przesłanie kserokopii dwóch ostatnich faktur. T. Z. przedstawił żądane dokumenty leasingodawcy, który poinformował go iż przedłożone faktury nie istnieją i nie zostały wystawione przez (...) S.A.

S. S. w kontaktach z T. Z. cały czas utrzymywał, że to niemożliwe żeby umowa leasingu została wypowiedziana i obiecywał, że to „wyprostuje”. T. Z. zaprzestał jednak opłacania kolejnych rat i zaproponował oskarżonemu dwa rozwiązania: wznowienie leasingu albo zwrot pieniędzy, które utracił wskutek uiszczenia odstępnego oraz opłaconych rat leasingowych.

Od tego momentu kontakt T. Z. z S. S. stał się utrudniony. Oskarżony unikał go, nie odbierał od niego telefonów. W konsekwencji T. Z. wraz z A. D. (który był w podobnej sytuacji i także nie mógł doprosić się od S. S. zawarcia przyrzeczonej umowy cesji samochodu marki J.) udali się do rodziców oskarżonego: T. S. i E. S. (1). Próbowali przekonać ich, aby jakkolwiek wpłynęli na syna. Matka oskarżonego stwierdziła podczas tej rozmowy, że syn jest dorosły i musi sam załatwiać swoje sprawy.

W połowie października 2021 roku T. Z., A. D. i S. S. spotkali się na placu, przed siedzibą firmy (...) przy ulicy (...) w P.. T. Z. zwrócił oskarżonemu samochód marki L. (...), a A. D. samochód marki J.. T. Z. i A. D. nie zażądali od S. S. pokwitowania odbioru samochodów; oddanie pojazdów nie zostało również udokumentowane przez wymienionych w żaden inny sposób.

zeznania świadka M. P.

k. 115

k. 248 - 249

zeznania świadka T. Z.

k. 85 – 89

k. 112 - 113

k. 249 - 253

zeznania świadka A. D.

(protokoły ze sprawy SO w Piotrkowie Tryb. o sygn. III K 74/22)

k. 283

k. 287 - 288

k. 292 - 293

protokół przeszukania wraz ze spisem i opisem rzeczy oraz załącznikami

k. 81 – 84c

Podobne działania jak wobec T. Z. oskarżony podjął również w stosunku do A. D., na którego zobowiązał się w drodze umowy cesji przenieść umowę leasingową o nr (...) dotyczącą korzystania z J. (...) o nr rej. (...). A. D. poznał S. S. przez T. Z..

A. D. ustalił z S. S., że zapłaci mu kwotę 5000 złotych tytułem odstępnego. Umowa leasingu miała zostać przeniesiona na jego firmę. Następnie nie mógł się doprosić od oskarżonego zawarcia przyrzeczonej umowy cesji, co wygenerowało wiele problemów po jego stronie. Nie miał bowiem umowy, którą mógłby uzasadnić opłacane z konta firmowego raty w księgowości, a w konsekwencji musiał pisać wyjaśnienia do Urzędu Skarbowego.

A. D. użytkował pojazd od wiosny 2021 roku i dopiero po czasie, jesienią 2021 roku, na skutek działań kolegi T. Z. (rozmowy z przedstawicielem (...) S.A.), dowiedział się, że umowa leasingu została wypowiedziana. Po uzyskaniu tej informacji zaprzestał opłacania dalszych rat i w połowie października 2021 roku zwrócił oskarżonemu samochód marki J. w siedzibie firmy (...) w P.. Przy zwrocie pojazdu nie żądał od oskarżonego pokwitowania.

zeznania świadka A. D.

(protokoły ze sprawy SO w Piotrkowie Tryb. o sygn. III K 74/22)

k. 283

k. 287 - 288

k. 292 - 293

Oskarżony już wcześniej nie stosował się do postanowień zawartych z (...) S.A. umów leasingu, oddając pojazdy do użytkowania osobom trzecim, choćby swojej partnerce czy rodzicom: E. S. (1) oraz T. S.. Ojciec oskarżonego, T. S., przez pewien czas w 2020 roku wynajmował nawet od syna leasingowany samochód, opłacając czynsz najmu.

protokół przeszukania wraz ze spisem i opisem rzeczy oraz załącznikami

k. 57 - 80

Równolegle do niniejszego postępowania przeciwko oskarżonemu S. S. toczy się postępowanie o przestępstwo z art. 284 §2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., polegające na przywłaszczeniu przedmiotów powierzonych mu przez (...) S.A. na podstawie umów z dnia 08 maja 2017 roku oraz 17 kwietnia 2018 roku o nr (...), tj. samochodów osobowych marki J. (...) o nr rej. (...) oraz marki L. (...) o nr rej. (...).

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 17 sierpnia 2023 roku w sprawie o sygn. akt III K 74/22 S. S. został skazany za czyn wyczerpujący dyspozycję art. 284 § 2 k.k., art. 294 § 1 k.k. i art. 12 § 1 k.k. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wyrok opisany powyżej jest nieprawomocny, a w przedmiotowej sprawie obecnie toczy się postępowanie odwoławcze przed Sądem Apelacyjnym w Łodzi w sprawie o sygn. akt II Ka 334/23.

odpis nieprawomocnego

wyroku SO w Piotrkowie Tryb. z dnia 17 sierpnia 2023 roku w sprawie o sygn. III K 74/22

wraz z uzasadnieniem

k. 226 - 231

akta sprawy SO w Piotrkowie Tryb. o sygn. III K 74/22

załącznik

S. S. był w przeszłości karany sądownie, w tym również na karę pozbawienia wolności.

Między innymi został on prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 13 czerwca 2019 roku w sprawie o sygn. akt II K 203/19 za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. oraz ciąg przestępstw wyczerpujących dyspozycję art. 270 § 1 k.k.

Obecnie toczy się także przeciwko niemu postępowanie przed Sądem Rejonowym w Piotrkowie Trybunalskim w sprawie o sygn. akt II K 359/23 o przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. oraz art. 270 § 1 k.k., polegające na przywłaszczeniu powierzonego skutera wodnego oraz podrobieniu podpisu T. S. na umowie kupna sprzedaży skutera wodnego i umowie kupna sprzedaży przyczepki lekkiej.

karta karna

175 - 177

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 13 czerwca 2019 roku w sprawie o sygn. II K 203/19

k. 136

kserokopia aktu oskarżenia ze sprawy przed Sądem Rejonowym w Piotrkowie Tryb. o sygn. II K 359/23

k. 179 - 180

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

S. S.

punkt 1. sentencji wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

- spowodowanie zaległości w płatnościach z umowy leasingu nr (...) przez T. Z.,

- przekazanie danych do systemu księgowego w zakresie umowy leasingu nr (...) T. Z. i samodzielne drukowanie faktur z systemu przez w/w,

- brak zwrócenia oskarżonemu pojazdu marki L. (...),

- brak podrobienia dokumentów w postaci faktur wymienionych w opisie przypisanego oskarżonemu w punkcie 1. wyroku ciągu przestępstw (poprzez przerobienie faktury wydanej przez (...) S.A. do umowy w przeszłości) i przedkładania ich T. Z.,

- brak dokonania przez oskarżonego przypisanego mu czynu zabronionego

wyjaśnienia oskarżonego

k. 131 - 132

k. 217 - 221

2. OCena DOWOdów

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.

dokumentacja nadesłana przez (...) S.A. dotycząca umów leasingu oraz ich wypowiedzenia przez ww. podmiot

Wiarygodne dokumenty nadesłane przez pokrzywdzonego – leasingodawcę, które nie zostały skutecznie zakwestionowane, ani co do ich autentyczności ani treści, przez żadną ze stron postępowania.

1.1.1.

protokół przeszukania wraz ze spisem i opisem rzeczy oraz załącznikami

Niekwestionowane przez strony dokumenty, sporządzone przez uprawniony organ w ramach jego kompetencji.

1.1.1.

protokół przeszukania wraz ze spisem i opisem rzeczy oraz załącznikami

Niekwestionowane przez strony dokumenty, sporządzone przez uprawniony organ w ramach jego kompetencji.

1.1.1.

pismo (...) S.A. wraz z zestawieniem wpłat z systemu księgowego do umowy leasingu o nr (...)

Pismo wraz z zestawieniem wpłat z systemu księgowego leasingodawcy, które nie zostało skutecznie zakwestionowane w toku postępowania przez żadną ze stron.

1.1.1.

odpis nieprawomocnego

wyroku SO w Piotrkowie Tryb. z dnia 17 sierpnia 2023 roku w sprawie o sygn. III K 74/22

wraz z uzasadnieniem

Niekwestionowany przez strony dokument, sporządzony przez uprawniony organ w ramach jego kompetencji.

1.1.1.

akta sprawy SO w Piotrkowie Tryb. o sygn. III K 74/22

Niekwestionowane przez strony dokumenty, sporządzone przez uprawniony organ w ramach jego kompetencji.

1.1.1.

pismo (...) S.A. wraz z załączonymi, poświadczonymi za zgodność fakturami: nr (...) raz nr (...)

Pismo wraz załącznikami w postaci dokumentów z systemu księgowego leasingodawcy, które nie zostały skutecznie zakwestionowane w toku postępowania przez żadną ze stron.

1.1.1.

karta karna

Dokument urzędowy, wiarygodny, niekwestionowany przez strony, potwierdzający uprzednią karalność oskarżonego.

1.1.1.

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 13 czerwca 2019 roku w sprawie o sygn. II K 203/19

Niekwestionowany przez strony dokument, sporządzony przez uprawniony organ w ramach jego kompetencji.

1.1.1.

kserokopia aktu oskarżenia ze sprawy przed Sądem Rejonowym w Piotrkowie Tryb. o sygn. II K 359/23

Niekwestionowany przez strony dokument, sporządzony przez uprawniony organ w ramach jego kompetencji.

1.1.1.

zeznania świadka R. S.

Spójne, zrozumiałe, konsekwentne, zgodne z doświadczeniem życiowym, nadto korespondujące ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, zwłaszcza w postaci dokumentacji (...) S.A. Kluczowe dla odtworzenia stanu faktycznego sprawy w zakresie wydarzeń rozgrywających się po wypowiedzeniu umów przez (...) S.A. oraz podejmowanych przez leasingodawcę, za pośrednictwem zewnętrznej firmy, czynności o charakterze windykacyjnym.

Zeznania świadka posłużyły jednocześnie sądowi do ustalenia świadomości sprawcy co do wypowiedzenia umów leasingowych (S. S. wiedział, że zostały one wypowiedziane, czemu dał wyraz w rozmowach z przedstawicielem firmy windykacyjnej w maju 2021 roku – nie chciał zwrócić samochodów i szukał sposobu na wznowienie umów leasingu, o czym informował świadka) oraz oceny jego sylwetki i sposobów działania (unikanie kontaktu bądź utrudniony kontakt w sytuacjach problemowych, gołosłowne zobowiązania).

R. S. w swoich depozycjach odnosił się wyłącznie do okoliczności mu znanych, wyraźnie wskazując przy tym źródło pozyskanych informacji. Pewne różnice czy nieścisłości pomiędzy jego zeznaniami składanymi na etapie postępowania przygotowawczego oraz podczas bezpośredniego przesłuchania w toku rozprawy, zdaniem sądu, były spowodowane wyłącznie znacznym upływem czasu, a tym samym niepamięcią co do szczegółów czy chronologii wydarzeń.

Dodatkowo wskazać należy, że świadek jest pracownikiem firmy windykacyjnej, osobą obcą zarówno dla S. S., jak i T. Z.. Nie został również sam w żaden sposób pokrzywdzony w sprawie, a w konsekwencji nie miał żadnych powodów, aby wpływać na przebieg przedmiotowego postępowania ani na jego wynik poprzez zeznawanie nieprawdy na niekorzyść oskarżonego.

1.1.1.

zeznania świadka A. D.

(protokoły ze sprawy SO w Piotrkowie Tryb. o sygn. III K 74/22)

Na rozprawie w dniu 13 czerwca 2024 roku sąd postanowił w oparciu o art. 392 § 1 k.p.k. ujawnić bez odczytywania zeznania świadka A. D. ze sprawy Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim o sygn. akt III K 74/22 (z k 106-107 i 229-230 akt tej sprawy) z uwagi brak sprzeciwu obecnych na rozprawie stron oraz jedynie pośredni związek zeznań niniejszego świadka z przedmiotową sprawą.

Sąd uznał zarazem zeznania A. D. za spójne, konsekwentne i przekonujące. Relacja świadka posłużyła sądowi przede wszystkim w zakresie ustalenia motywu oraz metodologii działania S. S. względem kontrahentów, z którymi dokonywał on ustnych ustaleń dotyczących cesji umów leasingowych. Zarówno w stosunku do A. D., jak i T. Z., sprawca zachowywał się bowiem w podobny sposób, unikając kontaktu, matacząc, tuszując zadłużenie na umowach leasingowych i niedopełnienie formalności z (...) S.A., mimo iż doskonale zdawał sobie sprawę z tego że umowy leasingowe zostały przez (...) S.A. wypowiedziane, a tym samym nie dojdzie do żadnego ich przeniesienia w drodze umowy cesji. Zeznania świadka A. D. uwiarygodniły zatem wersję wydarzeń przedstawianą przez T. Z..

1.1.1.

zeznania świadka M. P.

Sąd nie znalazł podstaw do podważenia wiarygodności depozycji składanych przez M. P.. Świadek od samego początku postępowania – także na etapie postępowania przygotowawczego - utrzymywał, że nie miał styczności z oskarżonym, nie dokonywał z nim żadnych ustaleń i że „sprawa najprawdopodobniej dotyczy jego brata”, który to faktycznie zajmuje się zarządzaniem rodzinnego biznesu, a więc firmy (...) (M. P. „figuruje jedynie w dokumentacji”, a w ramach działalność gospodarczej prowadzonej wspólnie z bratem zajmuje się czynnościami technicznymi i fizycznymi, np. myciem samochodów). M. P. wypowiadał się jednocześnie wyłącznie w oparciu o własną wiedzę, nie próbował niejako na siłę „wspierać” wersji wydarzeń przedstawianej przez swojego brata T. Z. ani wpływać na wynik procesu.

Zeznania świadka posłużyły tym samym sądowi w nieznacznym, marginalnym zakresie – pozwoliły zwłaszcza na ustalenie, że T. Z. podczas załatwiania formalności (chociażby przy okazji rozmowy telefonicznej z przedstawicielem (...) S.A. jesienią 2021 roku) działał w imieniu (...) W ocenie sądu to również z tego względu T. Z. w zawiadomieniu (...) S.A. oraz zeznaniach świadka R. S. został mylnie uznany za M. P..

1.1.1.

zeznania świadka T. Z.

Zeznania T. Z. sąd uznał za wiarygodne oraz w pełni przekonujące. Pokrzywdzony podczas bezpośredniego przesłuchania w toku rozprawy miał co prawda problemy z chronologicznym umiejscowieniem zdarzeń w czasie, ich datowaniem czy przypomnieniem sobie detali, jednak w ocenie sądu było to zrozumiałe z uwagi na upływ czasu od dokonania przez oskarżonego czynów objętych aktem oskarżenia.

Za prawdomównością świadka zdaniem sądu przemawiały między innymi takie okoliczności jak:

- spontaniczny, ale poukładany (mimo problemów z datowaniem zdarzeń i ich chronologią) sposób składania depozycji, nacechowany odpowiadającymi ich treściom oraz naturalnymi, niewymuszonymi reakcjami emocjonalnymi,

- konkretne, jednoznaczne odpowiedzi na pytania zadawane przez sąd, a także oskarżonego i jego obrońcę – świadek nie popadał w popłoch, nie przejawiał nerwowości, w logiczny oraz racjonalny sposób potrafiąc wyjaśnić przyczyny czy skutki pewnych zdarzeń, jak i wytłumaczyć motywy własnego działania (chociażby co do braku podejrzeń wobec oskarżonego; wiedział wszak, że ten jest prawnikiem, widział że jeździ dobrym samochodem, a z tego względu myślał, że jest on osobą godną zaufania),

- spójność depozycji świadka, nie tylko w zestawieniu jego z zeznań z postępowania przygotowawczego z tymi z rozprawy w przedmiotowej sprawie, ale także w porównaniu z zeznaniami składanymi przez niego w toku rozprawy przed Sądem Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim w sprawie o sygn. akt III K 74/22 (protokół z rozprawy załączony do przedmiotowy akt na k. 293 – 295) – wszelkie różnice czy nieścisłości w zeznaniach świadka dotyczyły wyłącznie datowania zdarzeń, chronologii i detali, co jawi się zrozumiałe ze względu na upływ czasu; nie było natomiast pomiędzy tymi zeznaniami sprzeczności w kwestiach znaczących z perspektywy odtworzenia stanu faktycznego sprawy oraz okoliczności mających istotne znaczenia dla merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy;

- zeznania świadka odnalazły poparcie w zgromadzonym materiale dowodowym, między innymi dokumentacji przedłożonej w toku postępowania przez (...) S.A., jak i zeznaniami świadków R. S. oraz A. D.,

- relacja przedstawiona przez T. Z. pozostaje w zgodzie z zasadami prawidłowego, logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, zwłaszcza w świetle motywów działania pokrzywdzonego i oskarżonego oraz potencjalnego interesu któregokolwiek z nich co do fałszowania faktur związanych z umową leasingu pojazdu (o czym szerzej poniżej).

uwagi dotyczące oceny całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego

Mając na względzie to, że przedmiotowy proces miał charakter poszlakowy i brak było bezpośredniego dowodu na to, że oskarżony S. S. dokonał przerobienia / podrobienia wskazanych szczegółowo w opisie przypisanego czynu dokumentów, należy poczynić w tej części uzasadnienia pewne dodatkowe uwagi.

Sprawstwo oskarżonego sąd ustalił bowiem w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, między innymi wskutek ustaleń poczynionych w zakresie możliwości oraz motywów działania sprawcy. Zdaniem sądu, S. S. po pierwsze, dysponował środkami umożliwiającymi mu dokonanie fałszerstwa materialnego faktur (dostęp do systemu (...) S.A. pozwalającego na drukowanie faktur, posiadanie faktur wystawianych przez ww. przed wypowiedzeniem umowy), po drugie zaś, był on jedyną osobą, która miała jakikolwiek interes w popełnieniu przypisanego mu ciągu przestępstw, o czym szerzej poniżej.

S. S. miał dostęp do systemu (...) S.A. umożliwiającego wydruk wystawianych do umowy leasingowej faktur, a tym samym również faktur wystawionych przez leasingodawcę w związku z umową jeszcze przed wypowiedzeniem umowy. Dysponował on więc dokumentem, który mógł przerobić, a następnie „sfabrykować” na tej podstawie faktury za kolejne miesiące, których (...) S.A. nie wystawiała już po wypowiedzeniu umowy. Oskarżony był jednocześnie jedyną osobą, która miała jakikolwiek interes prawny w fałszowaniu tychże dokumentów. W ocenie sądu S. S., przekazując T. Z. faktury za kolejne miesiące chciał stworzyć pozory dalszego obowiązywania umowy leasingowej, mimo iż sam miał on świadomość że umowa została wypowiedziana w lutym 2021 roku. Sprawca w ten sposób „sztucznie przedłużał” rzekomy okres obowiązywania umowy, licząc na to, że uda mu się dokonać ustaleń z (...) S.A. co do wznowienia oraz cesji umowy leasingu. Pamiętać jednocześnie należy, że S. S. otrzymał korzyść majątkową od T. Z. w postaci kwoty 40 000 złotych tytułem odstępnego. Zdaniem sądu, swoim zachowaniem oskarżony starał się więc również ukrywać fakt zadłużenia na umowie leasingu oraz niedopilnowania formalności związanych z tą umową z (...) S.A. oraz przyrzeczoną umową cesji, przez pewien (stosunkowo długi) czas unikając konfrontacji z T. Z., który o matactwie sprawcy dowiedział się dopiero na skutek rozmów podjętych z przedstawicielem leasingodawcy.

Dodać przy tym należy, że wyjaśnienia oskarżonego, jakoby to nie on, ale T. Z. miał podrobić faktury przeczyły wszelkim zasadom prawidłowego, racjonalnego rozumowania. Trzeba zauważyć, iż T. Z. nie miałby żadnego interesu w fałszowaniu faktur za raty leasingowe przekazanego mu przez S. S. w użytkowanie pojazdu i uiszczania tym samym na ich podstawie „nieistniejących należności”. Opłacał on raty leasingowe w oparciu o faktury otrzymywane przez oskarżonego w dobrej wierze, przekonany o tym, że umowa leasingowa nadal obowiązuje. Podrabianie czy przerabianie dokumentów związanych z umową leasingową byłoby z jego perspektywy nielogiczne i całkowicie pozbawione sensu - wiązałoby się z dużym ryzykiem, konsekwencjami prawnymi i utratą reputacji przy braku jakichkolwiek korzyści. T. Z. zależało wszak na „przejęciu” samochodu i dokonaniu cesji umowy leasingu. W ramach osiągnięcia powyższego, dysponował on zupełnie innymi, skuteczniejszymi i przede wszystkim legalnymi środkami, polegającymi na nawiązaniu kontaktu z oskarżonym bądź leasingodawcą celem poczynienia ustaleń w tych kwestiach, z którego to rozwiązania zresztą skorzystał, we wrześniu 2021 roku podejmując z (...) S.A. rozmowy dotyczące uregulowanych płatności oraz wniosku o zawarcie umowy cesji.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

(k. 256)

dowód z notatki urzędowej R. S. z października 2021 roku co do wizyty ww. w siedzibie firmy (...)

Sąd na rozprawie w dniu 21 marca 2024 roku, na podstawie art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. postanowił oddalić wniosek obrońcy oskarżonego o przeprowadzenie niniejszego dowodu z uwagi na to, że okoliczność która miałaby być udowodniona za pomocą tego dowodu nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

(k. 308)

dowód z informacji od (...) S.A.: na jakie podmioty zostały wystawione faktury (...)

Sąd na rozprawie w dniu 30 lipca 2024 roku, na podstawie art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. postanowił oddalić wniosek obrońcy oskarżonego o przeprowadzenie niniejszego dowodu z uwagi na to, że okoliczności które miałaby być udowodnione za pomocą tego dowodu nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, zaś wniosek obrońcy w oczywisty sposób zmierzał do przedłużenia postępowania.

(k. 284 – 286)

wydruki korespondencji T. Z. z E. S. (1)

Dowód nieistotny i nieprzydatny do ustalenia okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcie sprawy; potwierdza jedynie, że T. Z. kontaktował się z matką oskarżonego, czemu świadek sam nie zaprzeczał (wręcz przeciwnie, wskazywał że rozmawiał z nią i próbował przekonać ją, aby wpłynęła na zachowanie syna).

k. 253 - 254

zeznania świadka P. R.

Świadek nie dysponował wiedzą istotną dla poczynienia ustaleń stanu faktycznego sprawy. Jego zeznania – jako świadka powołanego przez obronę - posłużyły sądowi jedynie posiłkowo, w kontekście oceny braku wiarygodności wyjaśnień oskarżonego. P. R. podczas przesłuchania przed sądem nie potwierdził bowiem powoływanych przez S. S. okoliczności, jakoby w 2021 roku wykonywał na jego rzecz jakiekolwiek usługi informatyczne, polegające na odzyskaniu utraconych haseł. Świadek wskazał, że wykonywał usługi na rzecz oskarżonego, jednak polegały one na wymianie uszkodzonego dysku i zostały zrealizowane najpóźniej do końca stycznia 2021 roku.

k. 279 - 280

zeznania świadka M. M.

Świadek nie dysponowała wiedzą istotną dla poczynienia ustaleń stanu faktycznego sprawy. Jej zeznania – jako świadka powołanego przez obronę - posłużyły sądowi jedynie posiłkowo, w kontekście oceny braku wiarygodności wyjaśnień oskarżonego. M. M. nie potwierdziła bowiem okoliczności powoływanych przez S. S. w przygotowanej na potrzeby postępowania linii obrony. Wskazała, że nie wie nic o ustaleniach czynionych przez oskarżonego w ramach umów leasingowych bądź umów cesji; dysponowała zresztą szczątkową wiedzą na temat zawartych przez oskarżonego umów leasingu.

k. 92 - 94

k. 280 - 283

zeznania świadka E. S. (1)

Do oceny zeznań E. S. (2) sąd podszedł z dużą dozą ostrożności, mając na względzie koligacje rodzinne łączące ją z oskarżonym (matka). Podkreślić bowiem na wstępie należy, iż rodzice są zwykle emocjonalnie związani ze swoim dzieckiem, a to emocjonalne zaangażowanie może wpływać na nieobiektywne postrzeganie przez nich rzeczywistości i skłonność do przedstawiania zaobserwowanych wydarzeń w sposób korzystny dla potomka, nawet jeżeli taka relacja nie jest całkowicie zgodna z prawdą. Niechęć rodzica do uzmysłowienia sobie, że jego syn (lub córka) dopuścił się popełnienia czynu zabronionego prawem może nadto prowadzić do niezauważania czy pomijania pewnych detali oraz minimalizowania i prób tłumaczenia zachowania dziecka.

W ocenie sądu zeznania świadka nosiły właśnie taki charakter, jawiły się jako nieobiektywne, podyktowane emocjonalną więzią ze sprawcą i nakierowane na chęć wsparcia wersji wydarzeń przedstawianej przez oskarżonego S. S. (z dużym prawdopodobieństwem zasłyszanej też wcześniej przez rodziców od syna i bezkrytycznie przyjętej za prawdziwą).

E. S. (1) powoływała się na podobne do oskarżonego okoliczności, nie skupiając się przy tym na przedstawieniu faktów, a raczej na forsowaniu przed sądem teorii, jakoby to koledzy jej syna, tj. T. Z. i A. D. byli „przestępcami” i „bandytami”, którzy perfidnie go oszukali, przywłaszczyli sobie samochody a potem zastraszali jeszcze ją i jej męża.

Zeznania świadka nie znalazły żadnego potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, dlatego sąd odmówił im wiarygodności. Sąd posłużył się nimi wyłącznie w marginalnym zakresie, co do poczynienia ustalenia, iż S. S. już w okresie poprzedzającym zarzucane mu czyny, wbrew postanowieniem umów leasingu, przekazywał leasingowane pojazdy osobom trzecim (rodzicom oraz partnerce) – czemu jednak oskarżony sam nie zaprzeczał w swoich wyjaśnieniach.

Dodać przy tym zresztą wypada, że gdyby T. Z. i A. D. mieli zamiar przywłaszczenia samochodów i to oni „oszukiwali” oskarżonego (jak twierdziła świadek) to ich wizyta w domu rodziców oskarżonego pozbawiona byłaby sensu. Tym samym opis przebiegu tej wizyty przedstawiony przez T. Z. i A. D. (próba nakłonienia rodziców S. S., aby wpłynęli na zachowanie syna) był w przeświadczeniu sądu bardziej prawdopodobny, logiczny i przekonujący.

k. 305 - 307

zeznania świadka T. S.

Do oceny zeznań T. S. sąd podszedł z dużą dozą ostrożności, mając na względzie koligacje rodzinne łączące go z oskarżonym (ojciec). Podkreślić bowiem na wstępie należy, iż rodzice są zwykle emocjonalnie związani ze swoim dzieckiem, a to emocjonalne zaangażowanie może wpływać na nieobiektywne postrzeganie przez nich rzeczywistości i skłonność do przedstawiania zaobserwowanych wydarzeń w sposób korzystny dla potomka, nawet jeżeli taka relacja nie jest całkowicie zgodna z prawdą. Niechęć rodzica do uzmysłowienia sobie, że jego syn (lub córka) dopuścił się popełnienia czynu zabronionego prawem może nadto prowadzić do niezauważania czy pomijania pewnych detali oraz minimalizowania i prób tłumaczenia zachowania dziecka.

T. S. powoływał się na podobne do oskarżonego okoliczności, nie skupiając się przy tym na przedstawieniu faktów, a raczej na forsowaniu przed sądem teorii, jakoby to koledzy jego syna, tj. T. Z. i A. D. należeli do „ (...) półświatka”, perfidnie oszukali S. S., przywłaszczyli sobie samochody a potem szantażowali jeszcze świadka i jego żonę i grozili oskarżonemu wywiezieniem go do lasu.

Zeznania świadka nie znalazły żadnego potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, dlatego sąd odmówił im wiarygodności. Sąd posłużył się nimi wyłącznie w marginalnym zakresie, co do poczynienia ustalenia, iż S. S. popadł w problemy finansowe już w 2020 roku, oraz że już w okresie poprzedzającym zarzucane mu czyny, wbrew postanowieniem umów leasingu, przekazywał leasingowane pojazdy osobom trzecim (rodzicom oraz partnerce) – czemu jednak oskarżony sam nie zaprzeczał w swoich wyjaśnieniach.

Dodać przy tym zresztą wypada, że gdyby T. Z. i A. D. mieli zamiar przywłaszczenia samochodów i to oni „oszukiwali” oskarżonego (jak twierdził świadek) to ich wizyta w domu rodziców oskarżonego, okazywanie im faktur w oparciu o które dokonywali płatności, pozbawione byłyby sensu. Tym samym opis przebiegu tej wizyty przedstawiony przez T. Z. i A. D. (próba nakłonienia rodziców S. S., aby wpłynęli na zachowanie syna) był w przeświadczeniu sądu bardziej prawdopodobny, logiczny i przekonujący.

k. 131 - 132

k. 217 - 221

wyjaśnienia oskarżonego

Wyjaśnienia nieprzekonujące, sprzeczne zarówno z dowodami z dokumentów (choćby dokumentacją z (...) S.A. świadczącą o tym, iż oskarżony miał świadomość o wypowiedzeniu umów przez leasingodawcę, który to fakt zatajał przed swoimi kontrahentami: T. Z. i A. D.; udawał również przed nimi zaskoczonego tym, że umowy zostały wypowiedziane), jak i zeznaniami świadków: T. Z., A. D. oraz R. S., czyli dowodami, które sąd uznał za w pełni spójne i wiarygodne.

O braku wiarygodności wyjaśnień oskarżonego świadczą między innymi takie okoliczności jak:

- niespójność oraz chaotyczny, nieuporządkowany sposób składania wyjaśnień, a także udzielanie mało konkretnych, nieprecyzyjnych odpowiedzi na pytania sądu i obrońcy,

- nielogiczna i nieracjonalna linia obrony, jakoby to T. Z. oraz A. D. doprowadzili do powstania zadłużeń na umowach, (czego nie zdążyliby nawet uczynić, biorąc pod uwagę krótki upływ czasu pomiędzy przekazaniem im pojazdów i rozpoczęciem regulowania przez nich rat leasingowych a wypowiedzeniem umów przez leasingodawcę), a w konsekwencji wypowiedzenia umów przez (...) S.A. z ich winy – linia obrony sprawcy jawi się jako nieprawdopodobna również w świetle działań podejmowanych przez niego w toku czynności windykacyjnych: oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę z faktu wypowiedzenia umów oraz powodów ich wypowiedzenia, zwodząc świadka R. S. rzekomymi próbami poczynienia ustaleń z (...) S.A. celem wznowienia umów leasingu, przy jednoczesnym zatajaniu podejmowanych czynności przed swoimi kontrahentami: T. Z. oraz A. D., którzy przekonali byli, że umowy leasingu nadal obowiązują,

- brak potwierdzenia forsowanych przez oskarżonego w ramach przyjętej na potrzeby postępowania linii obrony okoliczności przez powołanych przez obronę świadków (rzekome zlecenie P. R. usługi polegającej na odzyskaniu hasła do systemu czy też wiedza księgowej sprawcy o ustaleniach czynionych przez S. S. w związku z umowami leasingu oraz przyrzeczonymi kontrahentom umowami cesji),

- próby zwrócenia przez oskarżonego uwagi sądu na okoliczności nieistotne dla merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy, chociażby na fakt, że odręczne zapiski na sfabrykowanych fakturach pochodzą od T. Z. – czemu świadek w ogóle nie zaprzeczał, wskazując że odnotowywał na fakturach dokonanie płatności dla uporządkowania swoich spraw finansowych,

- odpieranie nieistniejących zarzutów, choćby poprzez negowanie dokonywania jakichkolwiek ustaleń z M. P. (co wedle oskarżonego świadek sugerował w swoich zeznaniach) i twierdzenie, że widzi świadka drugi raz w życiu - zauważyć trzeba, iż świadek M. P. w swoich zeznaniach konsekwentnie wskazywał, że nie zna S. S., nie czynił z nim jakichkolwiek ustaleń i nie zawierał żadnych umów i nie ma wiedzy na temat jego relacji z bratem, T. Z.,

- próby zrzucenia odpowiedzialności za zarzucane czyny na T. Z., który nie miał żadnego interesu czy korzyści w przerabianiu bądź podrabianiu dokumentów (faktur) związanych z umową leasingu (do czego sąd odniósł się szerzej we wcześniejszej części uzasadnienia).

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

S. S.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z treścią art. 270 § 1 k.k., odpowiedzialności karnej podlega ten, kto w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa.

W ocenie sądu oskarżony S. S. swoim zachowaniem wypełnił wszelkie znamiona przestępstwa tzw. „fałszerstwa materialnego” z art. 270 § 1 k.k. Jako leasingobiorca pojazdu L. (...) o nr rej. (...) dysponował on dostępem do systemu (...) S.A., umożliwiającego wydruk faktur wystawianych przez leasingodawcę w związku z umową leasingu o nr (...). Posiadał on zatem wystawiane comiesięcznie przez leasingodawcę faktury dotyczące rat leasingowych. Korzystając z jednej z takich faktur wystawionych przez (...) S.A. przerobił ten dokument, następnie samemu „wystawiając” faktury na raty leasingowe za kolejne miesiące, już po wypowiedzeniu umowy przez leasingodawcę, mimo że (...) S.A. takowych faktur już nie wystawiała. Sprawca podrabiał jednocześnie dokumenty w celu użycia ich za autentyczne, przedstawiając je następnie T. Z., z którym zobowiązał się zawrzeć umowę cesji leasingu – aby ten opłacał dalej raty leasingowe. S. S. chciał w ten sposób stworzyć pozory i utwierdzić swego kontrahenta w przekonaniu, że umowa leasingu cały czas obowiązuje.

Nie budziło zarazem wątpliwości sądu, że faktury o których mowa powyżej spełniały znamię „dokumentów” w rozumieniu przepisów art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 14 k.k. Zgodnie bowiem z definicją zawartą w art. 115 § 14 k.k. dokumentem jest każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji, z którym jest związane określone prawo, albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne. Nie ma przy tym znaczenia czy dokument ten ma charakter dokumentu prawnego czy urzędowego. Co więcej, ustawą z dnia 10 lutego 2017 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, do Kodeksu karnego został dodany przepis art. 115 § 14a zawierający definicję samej „faktury” jako „dokumentu w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierającego dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie”.

Dodać przy tym wypada, że dokument uważa się za podrobiony, gdy nie pochodzi od tej osoby, w imieniu której został sporządzony, zaś przerobiony jest wówczas, gdy osoba nieupoważniona zmienia dokument autentyczny ( wyrok SN z 27.11.2000 r., III KKN 233/98, Prok. i Pr.-wkł. 2001/5, poz. 4). W ocenie sądu dokumenty, które S. S. przedkładał T. Z. były zarówno podrobione (nie pochodziły one w rzeczywistości od (...) S.A. – leasingodawca nie wystawiał już faktur do umowy o nr (...) o numerach, jak i w datach wskazanych w opisie przypisanego oskarżonemu przestępstwa), jak i przerobione (sprawca przy podrobieniu dokumentów, jako osoba nieupoważniona przerobił, czyli zmienił treść dokumentu autentycznego –faktury wystawionej przez (...) S.A. w ramach umowy leasingowej o nr (...) w przeszłości, tj. w okresie przed wypowiedzeniem umowy).

Sąd, co do zasady uznał więc kwalifikację zarzucanych oskarżonemu przestępstw za prawidłową (poza czynem określonym w akcie oskarżenia jako czyn XIII, omyłkowo zakwalifikowanym przez oskarżyciela publicznego z art. 170 § 1 k.k.). Mając jednak na względzie to, że S. S. w ramach przestępczego procederu opisanego wyżej, działał w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, sąd przyjął iż dopuścił się on zarzucanych czynów w ramach tzw. ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k. Sąd wyeliminował jednocześnie z opisu przypisanego oskarżonemu ciągu przestępstw czyny zarzucane S. S. w punktach I oraz II aktu oskarżenia, tj. czyny dotyczące faktur o nr (...) – w toku postępowania ustalono bowiem, iż faktury o takiej treści rzeczywiście zostały wystawione w dniu 04 stycznia 2021 roku przez (...) S.A. (jeszcze przed wypowiedzeniem przez ten podmiot umowy leasingu), a zatem nie zostały one ani podrobione ani przerobione przez sprawcę.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

S. S.

Sąd na podstawie 270 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności.

Oskarżony jest osobą dojrzałą emocjonalnie oraz poczytalną. Dopuścił się popełnienia czynu umyślnie, z pełną premedytacją i znajomością potencjalnych konsekwencji swojego niezgodnego z prawem zachowania. Sąd nie dopatrzył się więc żadnych okoliczności, które mogłyby umniejszać jego stopień winy.

Stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu sąd uznał zarazem za wysoki, mając na uwadze to, że poprzez podrabianie dokumentów (faktur) sprawca oszukiwał i zwodził nie tylko drugą stronę umowę (leasingodawcę – (...) S.A.), ale także swojego kontrahenta T. Z., przed którym kreował się na osobę godną zaufania, prawnika, majętnego i zaradnego życiowo, wykorzystując w wyjątkowo perfidny sposób zaufanie świadka. Sfałszowanie dokumentów było zresztą jedynie częścią, elementem przestępnego procederu, kontynuowanego przez S. S. przez okres kilku miesięcy (bliski roku), a polegającego na mataczeniu i wprowadzaniu w błąd wszystkich wokoło: T. Z., A. D., (...) S.A. czy (...), a nawet własnych rodziców, oraz mającego na celu wyłącznie zatajenie niewygodnych dla oskarżonego faktów (zadłużenie na umowach leasingu, wypowiedzenie umów wskutek zaległości płatniczych uniemożliwiające zawarcie przyrzeczonych kontrahentom umów cesji), jak i osobistą korzyść sprawcy (nie można bowiem zapomnieć, że S. S. uzyskał od swoich kontrahentów korzyści majątkowe; choćby T. Z. zapłacił mu kwotę 40 000 złotych tytułem odstępnego).

Jako okoliczność obciążającą sąd uznał również uprzednią karalność sprawcy, między innymi za oszustwa i fałszerstwo materialne (co świadczy o podejmowaniu przez oskarżonego podobnych, a w przypadku fabrykowania dokumentów nawet i tożsamych, nielegalnych działań w przeszłości). Co znamienne, wobec S. S. w przeszłości sąd orzekał nie tylko kary o charakterze wolnościowym, ale i kary pozbawienia wolności, które nie spełniły swej funkcji, nie wzbudziły w wymienionym żadnej refleksji i nie wywarły na nim pozytywnego, resocjalizacyjnego wpływu.

Przy wymiarze kary sąd uwzględnił również to, że działania oskarżonego były rozciągnięte, a sprawca dopuścił się nie jednego czynu zabronionego, ale ciągu przestępstw wyczerpujących dyspozycję art. 270 § 1.

Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności, kierując się zarazem dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k., sąd doszedł do przekonania że wyłącznie bezwzględna kara pozbawienia wolności ma szansę wywrzeć na oskarżonym jakikolwiek wpływ. Zachowanie sprawcy wyraźnie wskazuje bowiem na lekceważący stosunek względem porządku prawnego oraz swoich kontrahentów. Tym samym, za adekwatną do stopnia winy oraz stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd uznał karę 1 roku pozbawienia wolności.

5. 1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7. KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Z uwagi na obecną sytuację majątkową S. S. (ogłoszona upadłość konsumencka) oraz orzeczenie wobec niego w wyroku bezwzględnej kary pozbawienia wolności, która uniemożliwi zarobkowanie, sąd uznał iż obowiązek uiszczenia kosztów sądowych w sprawie byłby dla niego zbyt uciążliwy. W konsekwencji, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwolnił oskarżonego od ich ponoszenia, przejmując je w całości na rachunek Skarbu Państwa.

6. 1Podpis

Dodano: 13 grudnia 2024, Opublikował(a): Ewa Grabarz
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Bełchatowie
Data wytworzenia informacji: 12 listopada 2024