Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bełchatowie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 338/25

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

T. R.

ciąg przestępstw z art. 244 k.k. przypisany oskarżonemu w punkcie 1. (pierwszym) wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 03 kwietnia 2024 roku w sprawie o sygn. akt II K 142/24 T. R. został skazany za czyn z art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. popełniony w okresie od grudnia 2022 roku do 15 grudnia 2023 roku na szkodę żony W. R. na karę grzywny.

Wobec wymienionego orzeczono również środki karne w postaci zakazu kontaktowania się z W. R. oraz zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 50 metrów na okres 1 roku.

Na poczet orzeczonych środków karnych zaliczono T. R. okresy stosowania odpowiadających im rodzajowo środków zapobiegawczych od 28 grudnia 2023 roku do dnia uprawomocnienia się wyroku.

odpis wyroku SR w Bełchatowie w sprawie II K 142/24

k. 97

W dniu 12 października 2024 roku W. R. przebywała we wspólnym domu małżeństwa R. na ulicy (...) w Ł..

Około godziny 14:00 drzwiami od strony garażu do domu wszedł T. R.. Mimo próśb pokrzywdzonej, aby opuścił dom, oskarżony nie zrobił tego. Powiedział, że przyszedł kosić trawę, po czym wyszedł na podwórko. Po paru minutach wrócił do garażu i zaczął wypytywać pokrzywdzoną o różne rzeczy w domu, między innymi o to gdzie są jego leżaki.

T. R. po skoszeniu trawy odjechał z miejsca zdarzenia.

nagranie z 12.10.2024 r. + protokół oględzin

k. 26 - 28

zeznania świadka W. R.

k. 1 – 2

k. 23 – 24

k. 49 – 50

k. 111 - 112

W dniu 21 października 2024 roku W. R. pracowała w ogrodzie.

W godzinach popołudniowych na podwórze wszedł T. R., nie zważając na obecność pokrzywdzonej.

W. R., widząc że oskarżony zmierza w jej kierunku, wyciągnęła telefon, żeby zrobić mu zdjęcie. T. R. zdenerwował się tym faktem, więc podszedł do pokrzywdzonej i zabrał jej telefon. Oskarżony i pokrzywdzona szarpali się o telefon, kiedy z domu na taras wyszli ich synowie M. i J. R. (1). Pokrzywdzona ostatecznie odzyskała telefon z pomocą M. R..

zdjęcie z 21.10.2024 r.

k. 25

zeznania świadka M. M. (2) - częściowo

k. 17 – 18

k. 113

zeznania świadka W. R.

k. 1 – 2

k. 23 – 24

k. 49 – 50

k. 111 - 112

W dniu 09 listopada 2024 roku około godziny 13:00 W. R. zawiozła syna J. M. na stadion, gdzie miał odbyć się mecz z okazji pożegnania trenera.

Pokrzywdzona i oskarżony byli umówieni, że wymieniona przywiezie J. R. (1), a T. R. będzie czekał pod stadionem i go odbierze. Oskarżony tego dnia dzwonił również do pokrzywdzonej.

Kiedy W. R. dojechała pod stadion, oskarżony podszedł do jej samochodu, kazał synowi iść na boisko, a sam stwierdził, że musi porozmawiać z żoną na temat zaległych alimentów. Podczas tej rozmowy wyzywał i obrażał pokrzywdzoną, nadto groził że rozsieje w jej pracy plotki, że molestuje ona dzieci, a jej koleżankom opowie, że go zdradza.

zeznania świadka W. R.

k. 1 – 2

k. 23 – 24

k. 49 – 50

k. 111 - 112

bilingi

k. 107 - 109

W okresie od 01 stycznia 2024 roku do 31 grudnia 2024 roku względem T. R. i W. R. podjęto trzy interwencje policyjne:

-w dniu 03 maja 2024 roku dotyczącą kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości przez T. R.,

- w dniu 07 września 2024 roku dotyczącą wtargnięcia oskarżonego do domu pokrzywdzonej i wszczynania awantur w okresie obowiązywania zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej i kontaktowania się z nią,

- w dniu 15 września 2024 roku dotyczącą wtargnięcia oskarżonego do domu pokrzywdzonej i wszczynania awantur w okresie obowiązywania zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej i kontaktowania się z nią.

W 2024 roku nie odnotowano żadnej interwencji związanej z zaborem przez oskarżonego telefonu pokrzywdzonej. W. R. składała zawiadomienie w przedmiocie kradzieży telefonu w styczniu 2025 roku.

informacja z KPP w B.

k. 119

informacja z PP w K.

k. 150

Pokrzywdzona W. R., przed złożeniem zawiadomienia o możliwości popełnienia przestępstwa w przedmiotowej sprawie, sygnalizowała już wcześniej organom ścigania, kruatorowi oraz organom wymiaru sprawiedliwości, iż jej mąż nadal dopuszcza się łamania orzeczonych przez sąd środków karnych.

Przede wszystkim pokrzywdzona powoływała się na ten fakt w złożonym po terminie sprzeciwie od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w Bełchatowie w sprawie o sygn. akt II K 605/24 (k. 59 załączonych akt) z dnia 08 listopada 2024 roku. W treści pisma W. R. wskazywała na dalsze łamanie środków karnych przez męża, a także opisywała zdarzenie z dnia 21 października 2024 roku polegające na zaborze jej telefonu.

W. R. stawiła się także samoczynnie w dniu 09 listopada 2024 roku u kuratora podczas jego dyżuru (k.143), informując kuratora o niestosowaniu się przez oskarżonego ddo orzeczonych środków karnych. Brak zgłaszania kuratorowi faktów naruszeń wcześniej wyjaśniła niezastaniem kuratora oraz interweniowaniem w tej sprawie w PP w K..

Podobne informacje W. R. przekazywała podczas posiedzeń grupy diagnostyczno-pomocowej dotyczącej działań monitorujących po zakończeniu procedury „Niebieskiej karty” (k. 135 – 136). Na posiedzeniu w dniu 16 września 2024 roku podkreślała miedzy innymi, że mąż wprowadził się ponownie do domu mimo zakazu zbliżania do niej, dlatego sama wraz z synem wyprowadziła się do domu matki.

Pokrzywdzona skierowała również do Prokuratury Rejonowej w Bełchatowie w dniu 28 listopada 2024 roku pismo (k. 3) z prośbą o „przedłużenie orzeczonych wobec T. R. środków karnych”. W treści pisma wskazywała także, że wielu wizyt męża w domu nie zgłaszała na Policję z powodu wstydu i zastraszania przez oskarżonego.

Po okresie obowiązywania środków karnych przed Sądem Rejonowym w Bełchatowie toczyła się między pokrzywdzoną a oskarżonym sprawa z wniosku W. R. z dnia 11 lutego 2025 roku (data wpływu do sądu) o zobowiązanie osoby stosującej przemoc domową (T. R.) do opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia.

pismo pokrzywdzonej do Prok. Rej. w B.

k. 3

kserokopie dokumentów ze sprawy SR w Bełchatowie I Ns 66/25

k. 125 - 147

akta sprawy SR w Bełchatowie II K 605/24

załącznik

W okresie obowiązywania środków karnych orzeczonych wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 03 kwietnia 2024 roku w sprawie o sygn. akt II K 142/24 pokrzywdzona W. R. pozostawała także w kontakcie z dzielnicowym dla rejonu Ł. P. W., którego informowała o łamaniu zakazów kontaktowania się i zbliżania przez męża. Wielu tych zdarzeń pokrzywdzona nie zgłaszała organom ścigania lub zwlekała z ich zgłoszeniem. W. R. opowiadała dzielnicowemu o 3 sytuacjach związanych z zaborem telefonu; poza zaborem telefonu przez oskarżonego w styczniu 2025 roku miała miejsce wcześniej sytuacja, w której pokrzywdzona zgłosiła się na PP w K., oświadczając, że T. R. zabrał jej telefon. Nie złożyła jednak wówczas stosownego zawiadomienia. Po powrocie do domu okazało się, że telefon pokrzywdzonej tam jest, ale bez części danych.

zeznania świadka P. W.

k. 157 - 158

Oskarżony T. R. był w przeszłości karany sądownie, w tym za przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. popełnione na szkodę W. R. oraz za ciąg przestępstw z art. 244 k.k.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 04 października 2024 roku w sprawie o sygn. akt II K 605/24 T. R. został skazany za ciąg przestępstw z art. 244 k.k. popełnionych w dniach 07 i 15 września 2024 roku, polegających na niestosowaniu się w Ł. do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie w sprawie o sygn. akt II K 142/24 zakazów kontaktowania się oraz zbliżania na odległość mniejszą niż 50 metrów do W. R..

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 19 marca 2025 roku w sprawie o sygn. akt II W 203/25 T. R. został również ukarany za czyn z art. 119 § 1 k.w. polegający na dokonaniu w dniu 31 stycznia 2025 roku kradzieży telefonu należącego do pokrzywdzonej W. R..

karta karna

k. 64 - 65

odpis wyroku SR w Bełchatowie w sprawie II K 605/24

k. 96

akta sprawy SR w Bełchatowie II K 605/24

załącznik

akta sprawy SR w Bełchatowie II W 203/25

załącznik

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

T. R.

ciąg przestępstw z art. 244 k.k. przypisany oskarżonemu w punkcie 1. (pierwszym) wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

- brak naruszania zakazów zbliżania się do pokrzywdzonej i kontaktowania się z nią po 15 września 2024 roku,

- brak dokonania czynu zabronionego

wyjaśnienia oskarżonego

k. 61 – 62

k. 110 - 111

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.

pismo pokrzywdzonej do Prok. Rej. w B.

Wiarygodny dokument prywatny, którego autentyczność, pochodzenie oraz treść nie zostały skutecznie podważone w toku postępowania przez żadną ze stron.

1.1.1.

odpis wyroku SR w Bełchatowie w sprawie II K 142/24

Niekwestionowany dokument urzędowy, sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.

1.1.1.

odpis wyroku SR w Bełchatowie w sprawie II K 605/24

Niekwestionowany dokument urzędowy, sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.

1.1.1.

akta sprawy SR w Bełchatowie II K 605/24

Niekwestionowane dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.

1.1.1.

akta sprawy SR w Bełchatowie II W 203/25

Niekwestionowane dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.

1.1.1.

zdjęcie z 21.10.2024 r.

Wiarygodny dokument prywatny, którego autentyczność, pochodzenie oraz treść nie zostały skutecznie podważone w toku postępowania przez żadną ze stron.

Wskazać w tym miejscu należy, że obrona próbowała podważyć znaczenie wymienionego dowodu, do czego sąd odniósł się szerzej przy okazji oceny zeznań pokrzywdzonej W. R. poniżej.

1.1.1.

nagranie z 12.10.2024 r. + protokół oględzin

Wiarygodny dokument prywatny, którego autentyczność, pochodzenie oraz treść nie zostały skutecznie podważone w toku postępowania przez żadną ze stron.

Wskazać w tym miejscu należy, że obrona próbowała podważyć znaczenie wymienionego dowodu, do czego sąd odniósł się szerzej przy okazji oceny zeznań pokrzywdzonej W. R. poniżej.

1.1.1.

informacja z KPP w B.

Niekwestionowany dokument urzędowy, sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.

1.1.1.

kserokopie dokumentów ze sprawy SR w Bełchatowie I Ns 66/25

Niekwestionowane dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.

1.1.1.

bilingi

Wiarygodny dokument prywatny, którego autentyczność, pochodzenie oraz treść nie zostały skutecznie podważone w toku postępowania przez żadną ze stron.

Warto zauważyć, że kontakt telefoniczny oskarżonego z pokrzywdzoną rzekomo dotyczący opieki nad małoletnim synem J. R. (1) i chęci zabrania syna na weekend pochodzi z dnia 09 listopada 2024 roku, a więc daty zdarzenia (meczu), o którym to opowiadała W. R., co jedynie uwiarygadnia wersję wydarzeń przedstawioną w zeznaniach pokrzywdzonej.

1.1.1.

informacja z PP w K.

Niekwestionowany dokument urzędowy, sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.

1.1.1.

karta karna

Niekwestionowany dokument urzędowy, sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji, potwierdzający uprzednią karalność oskarżonego.

1.1.1.

zeznania świadka W. R.

Zeznania wiarygodne, przekonujące, zgodne z zasadami logiki oraz doświadczeniem życiowym.

Nie umknęło jednocześnie uwadze sądu, iż pokrzywdzona miała problemy z chronologicznym ułożeniem zdarzeń czy przypomnieniem sobie pewnych faktów, jednakże w ocenie sądu było to uzasadnione ze względu na długotrwały charakter przestępczej działalności oskarżonego oraz znaczny upływ czasu od przypisanych oskarżonemu czynów. W. R. momentami popadała również w nerwowość, co jednak zrozumiałe, mając na względzie jej emocjonalne zaangażowanie w sprawę oraz konflikt z mężem-oskarżonym, który lekceważy nałożone przez sąd obowiązki, chcąc uprzykrzyć jej życie. W przekonaniu sądu powyższe nie miało wpływu na prawdomówność świadka, której depozycje co do opisu kluczowych zdarzeń oraz faktów pozostawały spójne i konsekwentne. Nawet jeśli pokrzywdzona miała problem z datowaniem, konkretnie i rzeczowo odpowiadała na pytania sądu oraz potrafiła opisać dokładnie przebieg zdarzeń, o które toczy się postępowanie. Zeznania pokrzywdzonej znalazły również potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, a więc zeznaniach innych świadków (M. M. (2) i dzielnicowego P. W.), a przede wszystkim dowodach z dokumentów w postaci zdjęcia z 21.10.2024 r., nagrania z 12.10.2024 r., dokumentacji z akt innych spraw sądowych, a także „bilingów” połączeń przedłożonych przez samego oskarżonego. W kwestii ustalenia dat zdarzeń składających się na przypisany oskarżonemu ciąg przestępstw sąd bazował przede wszystkim na zeznaniach składanych przez pokrzywdzoną na etapie postępowania przygotowawczego (potwierdzonych przez nią podczas bezpośredniego przesłuchania przed sądem), gdyż były one składane po upływie krótszego okresu, kiedy to świadka cechowała jeszcze większa pamięć do szczegółów i chronologii wydarzeń.

W tym miejscu należy również odnieść się do prób podważenia prawdomówności W. R. podejmowanych przez oskarżonego i jego obrońcę w toku postępowania. Obrona podnosiła między innymi, że:

- zdjęcie oskarżonego datowane na 21.10.2024 r. nie jest oryginalne, pokrzywdzona nie okazała jego oryginału w telefonie w toku postępowania, podczas gdy fotografia pochodzi z okresu wakacji, co widać po pogodzie oraz roślinności na niej uwidocznionej,

- nagranie datowane na 12.10.2024 r. nie jest oryginalne, pokrzywdzona nie okazała jego oryginału w telefonie w toku postępowania, a tym samym nie da się określić, kiedy rozmowa miała miejsce,

- zawiadomienie złożone przez pokrzywdzoną w przedmiotowej sprawie ma charakter instrumentalny obliczony na chęć „przedłużenia” środków karnych orzeczonych wobec oskarżonego, na co wskazuje data jego złożenia, na krótko przed zakończeniem okresu obowiązywania tych środków przy jednoczesnym braku wcześniejszego zgłoszenia na Policji naruszeń przez oskarżonego zakazów z października i listopada 2024 roku,

- forsowanie przez obronę tezy, iż w związku z powyższym oskarżony nie łamał zakazów po 15 września 2024 roku, a pokrzywdzona „próbuje prowadzić nowe postępowanie przed sądem w oparciu o poprzednie zdarzenia”.

Odnosząc się do powyższych zarzutów, stwierdzić jednak należy, że:

- już od kilku lat zaobserwować można ocieplenie klimatu, a tym samym argumenty o stanie roślinności i pogodzie ze zdjęcia datowanego na 21.10.2024 r. jawią się jako chybione,

- pokrzywdzona w racjonalny sposób wyjaśniła niemożność okazania zdjęcia oraz nagrania w oryginalne w telefonie w późniejszym toku postępowania, powołując się na fakt, że mąż od wielu lat zabiera jej telefon i usuwa z niego niekorzystną dla siebie zawartość (zeznania pokrzywdzonej w tej kwestii potwierdziły zarówno depozycje dzielnicowego P. W., jak i zakończona prawomocnie sprawa o kradzież telefonu pokrzywdzonej przez oskarżonego w styczniu 2025 roku toczącą się przed Sądem Rejonowym w Bełchatowie o sygn. akt II W 203/25),

- również złożonego przez pokrzywdzoną „z opóźnieniem” zawiadomienia o możliwości popełnienia przestępstwa w przedmiotowej sprawie nie sposób w ocenie sądu traktować jako działanie instrumentalne: należy wszak zauważyć, że pokrzywdzona podejmowała wcześniej działania zmierzające do ochrony jej prawnych interesów (choćby w złożonym po terminie sprzeciwie od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w Bełchatowie w sprawie o sygn. akt II K 605/24 z dnia 08 listopada 2024 roku, rozmowie z kuratorem w dniu 09 listopada 2024 roku, piśmie do Prokuratury Rejonowej w Bełchatowie z dnia 28 listopada 2024 roku czy podczas spotkań grupy diagnostycznej monitorujące działania po zakończeniu procedury „Niebieskiej karty”),

- dodatkowo wypada wskazać, że pokrzywdzona w swoich zeznaniach dokładnie opisywała przebieg zdarzeń z 12 i 21 października oraz 09 listopada 2024 roku i były to inne zdarzenia niżeli te, które zgłaszała w postępowaniu przed Sądem Rejonowym w Bełchatowie o sygn. akt II K 605/24.

1.1.1.

zeznania świadka M. M. (2) - częściowo

Sąd uznał zeznania M. M. (2) za zasadniczo wiarygodne, gdyż są one spójne, logiczne oraz korespondują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z relacją pokrzywdzonej i zdjęciem ze zdarzenia z 21 października 2024 roku.

Podczas bezpośredniego przesłuchania przed sądem M. M. (2) konsekwentnie przedstawiała okoliczności dotyczące rozmowy telefonicznej z córką, podczas której uzyskała informacje o zaborze jej telefonu przez oskarżonego i „szarpaninie” o telefon w miejscu zamieszkania pokrzywdzonej.

Różnice w zakresie wskazywanych przez świadka dat pobytu za granicą oraz daty zdarzenia związanego z zaborem telefonu (w postepowaniu przygotowawczym świadek wskazywała, że wyjechała za granicę w październiku, a przed sądem, że we wrześniu 2024 roku) nie dyskwalifikują jej zeznań co do okoliczności kluczowych dla merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy. Należy bowiem zauważyć, że świadek relacjonowała wydarzenia w odstępie znacznego czasu od ich rzeczywistego wystąpienia, a zatem ta pomyłka co do datowania zdarzeń może wynikać z naturalnej niepamięci świadka.

Z tych względów sąd przyjął, że M. M. (2) mylnie wskazała miesiąc wyjazdu, a w konsekwencji i datę zdarzenia z dnia 21 października 2024 roku podczas przesłuchania w sądzie (jako zdarzenie z dnia 21 września 2024 roku), jednak kluczowa część jej relacji, czyli opis zdarzenia przekazany w rozmowie telefonicznej przez pokrzywdzoną pozostaje w pełni wiarygodny i znajduje odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym, tj. zdjęciu oskarżonego i zeznaniach pokrzywdzonej.

Co do pozostałych zdarzeń z dnia 12 października 2024 roku oraz 09 listopada 2024 roku M. M. (2) nie dysponowała żadną konkretną wiedzą. Jej depozycje posłużyły natomiast sądowi do poczynienia ustaleń, iż oskarżony wielokrotnie dopuszczał się naruszania zakazów zbliżania się do W. R. i kontaktowania się z nią. Świadek wskazała wszak, że „były jeszcze jakieś sytuacje, ale trudno to wszystko pamiętać; oskarżony wiecznie przyjeżdżał pod pretekstem czy to po ubrania, czy innym; córka się skarżyła, że on przyjeżdżał non stop po coś, żeby tylko truć”.

1.1.1.

zeznania świadka P. W.

Spójne, zrozumiałe, konsekwentne, zgodne z doświadczeniem życiowym.

Dodatkowo wskazać należy, że świadek jest funkcjonariuszem Policji, osobą obcą dla stron postępowania, a w konsekwencji nie miał żadnych powodów, aby pomawiać oskarżonego o popełnienie czynu zabronionego bądź zeznawać nieprawdę na jego niekorzyść.

Depozycje świadka posłużyły sądowi szczególnie w zakresie poczynienia ustaleń dotyczących wielokrotnego naruszania przez oskarżonego orzeczonych środków karnych, faktu niezgłaszania wszystkich tych zdarzeń przez pokrzywdzoną organom ścigania oraz przyczyn jej zachowania, a także ustaleń co do zgłaszanego przez W. R. w PP w K. zdarzenia polegającego na zaborze telefonu, względem którego pokrzywdzona ostatecznie nie złożyła stosownego zawiadomienia (znalazła telefon w domu, ale brakowało części danych).

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-

(k. 152)

zeznania świadka J. R. (2)

Świadek jako osoba najbliższa dla oskarżonego skorzystał z prawa do odmowy składania zeznań.

k. 15 – 16

k. 113 - 114

zeznania świadka M. R.

Zeznania M. R. sąd uznał za nieprzydatne w zakresie ustalenia stanu faktycznego sprawy.

W toku bezpośredniego przesłuchania świadka (syna pokrzywdzonej i oskarżonego) wyraźnie zauważalne było to, że stara się on zdystansować od trwającego między rodzicami konfliktu, a jego postawa wskazuje na chęć utrzymania dobrych relacji z obojgiem rodziców.

M. R. konsekwentnie unikał zeznawania o faktach mogących podziałać na korzyść lub niekorzyść którejkolwiek ze stron, co przejawiało się w neutralnym i ogólnikowym charakterze jego depozycji, ewentualnie ograniczania się do mówienia wyłącznie o tych wydarzeniach, które „miały już swój finał przed sądem”.

W konsekwencji, pomimo że świadek miał bezpośredni kontakt z oskarżonym i pokrzywdzoną, jego zeznania nie przysłużyły się w żaden sposób do ustalenia prawdy materialnej.

Warto jedynie na marginesie zwrócić uwagę na treść zeznań świadka składanych w innym postępowaniu (sprawie I Ns 66/25 zawisłej przed Sądem Rejonowym w Bełchatowie, k. 140 verte), w których to stwierdził on, że „w październiku 2024 r. tata przyłapał mamę na zdradzie i od tamtego czasu było już tylko gorzej”, co uwiarygadnia przedstawianą przez W. R. w toku niniejszego postepowania wersję wydarzeń o łamaniu przez oskarżonego zakazów zbliżania i kontaktowania się z nią w październiku oraz listopadzie 2024 roku.

k. 61 – 62

k. 110 - 111

wyjaśnienia oskarżonego

Oskarżony w toku postępowania przyjął instrumentalną, przemyślaną taktykę procesową polegającą na przyznaniu się do drobnego zachowania o marginalnym znaczeniu dla rozstrzygnięcia (rzekomy kontakt telefoniczny z pokrzywdzoną dotyczący małoletniego syna J. R. (1) spowodowany nieodbieraniem połączeń przez drugiego z synów M. R.), przy jednoczesnym kategorycznym negowaniu pozostałych faktów obejmujących trzykrotne złamanie orzeczonych przez sąd zakazów zbliżania się do pokrzywdzonej W. R. i kontaktowania się z nią.

Wyjaśnienia oskarżonego stanowią w przekonaniu sądu przyjętą na potrzeby postępowania linię obrony, cechującą się stwarzaniem pozorów współpracy z organami postępowania, wybiórczością w opisie zdarzen, jak również chęcią minimalizacji odpowiedzialności karnej.

Wyjaśnienia te pozostają jednak w sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym ocenionym przez sąd jako wiarygodny. Co więcej, przywołany – zdaniem sądu instrumentalnie – kontakt telefoniczny oskarżonego z pokrzywdzoną jedynie uwiarygadnia przedstawianą przez nią wersję wydarzeń. Zauważyć bowiem wypada, że „zbiegiem okoliczności” pochodzi on właśnie z dnia 09 listopada 2024 roku, czyli zdarzenia (meczu), które to W. R. szerzej opisywała w swoich zeznaniach.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Działania oskarżonego podejmowane w dniach 12 października, 21 października oraz 09 listopada 2024 roku wyczerpały znamiona przestępstw z art. 244 k.k. T. R. swoim zachowaniem w tych dniach nie zastosował się bowiem do orzeczonych wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 03 kwietnia 2024 roku w sprawie o sygn. akt II K 142/24 środków karnych w postaci zakazu kontaktowania się z W. R. oraz zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 50 metrów na okres 1 roku, które to środki obowiązywały do dnia 28 grudnia 2024 roku.

Kwalifikacja prawna czynów przyjęta w zarzutach aktu oskarżenia była więc co do zasady prawidłowa, sąd zaś dokonał jedynie jej modyfikacji poprzez wyodrębnienie konkretnych, dających się udowodnić czynów sprawcy i przyjęcie, że ten dopuścił się ich popełnienia w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k.

Oskarżony dopuścił się bowiem popełnienia trzech czynów realizujących znamiona tego samego przestępstwa z art. 244 k.k., polegającego na niestosowaniu się do środków karnych w postaci zakazu kontaktowania się i zbliżania do pokrzywdzonej, w krótkich odstępach czasu (w przedziale około miesiąca) oraz z wykorzystaniem takiej samej sposobności. T. R. wykorzystywał bowiem takie same sytuacje „łatwego dostępu” do pokrzywdzonej: czy to poprzez wejście do domu pod pozorem załatwienia związanych z nim spraw (koszenie działki), czy to nawiązania rozmowy pod pretekstem dotyczącym opieki nad wspólnym dzieckiem (małoletnim J. R. (1)) lub konieczności poukładania spraw majątkowych (zaległe alimenty). Mimo tych odmiennych treściowo „pretekstów” każde zachowanie opierało się w istocie na tym samym mechanizmie: celowym złamaniu zakazu i nieuprawnionym podjęciu kontaktu z pokrzywdzoną. Oskarżony opisywanych czynów dopuścił się jednocześnie zanim zapadł pierwszy, chociażby nieprawomocny wyrok co do któregokolwiek z nich.

Mając powyższe na uwadze, sad przyjął że oskarżony dopuścił się popełnienia ciągu przestępstw z art. 244 k.k.

☒

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

1.

T. R.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

T. R.

1.

1.

Sąd na podstawie art. 244 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

T. R. jest osobą dojrzałą emocjonalnie i doświadczoną życiowo, jest również poczytalny. Dopuścił się popełnienia przypisanego mu ciągu przestępstw umyślnie, z pełną premedytacją i znajomością potencjalnych konsekwencji swojego niezgodnego z prawem zachowania. Sąd nie dopatrzył się więc żadnych okoliczności, które mogłyby umniejszać jego stopień winy.

Stopień społecznej szkodliwości popełnionego ciągu przestępstw sąd ocenił zarazem jako umiarkowany. Oskarżony w krótkich odstępach czasu trzykrotnie naruszył prawomocnie orzeczone przez sąd środki karne w postaci zakazu zbliżania się i zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną. Każde z tych zachowań miało charakter umyślny i było poprzedzone decyzją o podjęciu kontaktu z pokrzywdzoną, mimo pełnej świadomości obowiązywania zakazów. T. R. nie tylko złamał w ten sposób orzeczone przez sąd środki karne, ale także wywołał u pokrzywdzonej realne poczucie zagrożenia, dezorganizował jej codzienne funkcjonowanie i naruszał jej prawo do spokoju i wewnętrznego poczucia bezpieczeństwa. Sąd miał jednak jednocześnie na względzie, że oskarżony, pomimo uporczywości zachowań, nie dopuścił się wobec W. R. przemocy o znacznej intensywności, a zdarzenia polegały przede wszystkim na naruszeniu zakazów nacechowanych natarczywością i chęcią okazania dominacji nad pokrzywdzoną.

Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary sąd poczytał uprzednią karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa znęcania na szkodę tej samej pokrzywdzonej oraz za ciąg przestępstw z art. 244 k.k. Zauważyć zresztą wypada, że wyrok skazujący za ciąg przestępstw z art. 244 k.k. polegający na łamaniu zakazów ochronnych wobec W. R. zapadł wobec oskarżonego w dniu 04 października 2024 roku (uprawomocnił się w dniu 14 listopada 2024 roku), co nie skłoniło wymienionego do refleksji i zaprzestania niezgodnych z prawem naruszeń.

Mając powyższe na uwadze, sąd uznał, że wyłącznie kara pozbawienia wolności ma szansę wywrzeć na sprawcy resocjalizacyjny wpływ. Dotychczas orzekane przez sądy kary o charakterze wolnościowym nie skłoniły bowiem oskarżonego do refleksji i poprawy własnego zachowania. Przy wymiarze kary sąd uwzględnił jednak umiarkowany stopień społecznej szkodliwości przypisanego T. R. ciągu przestępstw oraz to, że nie był on w przeszłości karany na karę pozbawienia wolności. Tym samym sąd wymierzył oskarżonemu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, czyli karę bliską dolnej granicy zagrożenia przewidzianego w art. 244 k.k. Sankcja ta w przekonaniu sądu pozostaje adekwatną do stopnia winy oraz stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu ciągu przestępstw, a jednocześnie wizja izolacji w jednostce penitencjarnej spełni wobec oskarżonego cele wychowawcze i prewencyjne.

T. R.

2.

1.

Sąd na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 k.k. oraz art. 73 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 lat próby, oddając oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora.

Pomimo uporczywości działań oskarżonego, sąd uznał, że w niniejszej sprawie istnieją podstawy do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej mu kary pozbawienia wolności. Przemawia za tym przede wszystkim fakt, że przestępna działalność oskarżonego koncentruje się niemal wyłącznie na nieprawidłowych relacjach z pokrzywdzoną i ma charakter konfliktu osobistego, nie przejawów trwałej demoralizacji sprawcy. T. R. prowadzi wszak ustabilizowany tryb życia, ma stałą, dobrze płatną pracę oraz utrzymuje regularny kontakt z dziećmi, co wskazuje że poza zaburzonymi kontaktami z W. R. oskarżony przejawia cechy prawidłowego funkcjonowania w społeczeństwie.

W tym stanie rzeczy sąd doszedł do przekonania, że dla osiągnięcia celów kary wystarczające będzie orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, przy jednoczesnym nałożeniu na oskarżonego dodatkowych obowiązków probacyjnych dotyczących osoby W. R.. W ocenie sądu takowa reakcja karna ma szansę odnieść pożądany skutek wychowawczy wobec sprawcy, a jednocześnie zabezpieczy ona prawnie chronione interesy pokrzywdzonej.

Sąd zadecydował zarazem o oddaniu sprawcy w okresie próby pod dozór kuratora. Pozwoli to bowiem na monitorowanie zachowania oskarżonego w okresie próby i wspomoże proces budowania u niego pozytywnych postaw, zwłaszcza w zakresie kontroli emocji oraz układania poprawnych relacji rodzinnych.

T. R.

3.

1.

Sąd na podstawie art. 72 § 1 pkt 7a i 7b oraz § 1a k.k. zobowiązał oskarżonego w okresie próby do:

- powstrzymania się od kontaktowania się z pokrzywdzoną W. R., z wyłączeniem incydentalnych kontaktów telefonicznych dotyczących sprawowania opieki nad małoletnim synem J. R. (1),

- powstrzymania się od zbliżania się do pokrzywdzonej W. R. na odległość mniejszą niż 50 metrów,

- opuszczenia na okres próby lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzoną W. R. położonego pod adresem (...)-(...) Ł., ul. (...) w terminie 2 tygodni od uprawomocnienia się wyroku.

Powyższe środki probacyjne mają na celu monitorowanie zachowania oskarżonego w okresie próby oraz zabezpieczenie prawnie chronionych interesów pokrzywdzonej wyrażających się między innymi w prawie do spokoju, jak i poczucia bezpieczeństwa. Jednocześnie środki te pozostają adekwatne do stopnia zawinienia oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego ciągu przestępstw i nie wykraczają ponad to, co konieczne dla osiągnięcia celów probacji, umożliwiając T. R. chociażby dalsze utrzymywanie relacji z małoletnim synem.

T. R.

4.

1.

Sąd na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5000 złotych.

Świadczenie pieniężne na kanwie przedmiotowej sprawy miało charakter obligatoryjny. Przez wzgląd na to, że oskarżony ma na utrzymaniu dzieci, a obecnie musi także ponieść koszty związane z zamieszkaniem w innym lokalu, sąd zadecydował natomiast o orzeczeniu go w minimalnej kwocie 5000 złotych.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

-

-

-

-

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

-

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

5.

O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. zasądzając od oskarżonego T. R. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 złotych tytułem zwrotu wydatków postępowania, na którą złożyły się: koszt uzyskania karty karnej z Krajowego Rejestru Karnego, a także ryczałty za doręczenia wezwań i innych pism w postępowaniu przygotowawczym oraz postępowaniu sądowym.

Na mocy art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku sąd wymierzył także oskarżonemu opłatę w kwocie 120 złotych.

6.  1Podpis